Του Νίκου Λαρυγγάκη
Καλέ μου φίλε Γκόρντον Χάσκελ,
Αυτές οι γραμματοσειρές που οδηγούνται απ’ της καρδιάς μου το μετόχι, δεν εμπεριέχουν την ουσία της εμπειρίας που βιώναμε κάθε που συναντιόμασταν στα καλντερίμια και τα καφέ της Σκοπέλου.
Παρ’ όλα αυτά νιώθω χρέος μου να τιμήσω την εκλεκτή σου παρουσία στο νησί μας, μιας και επέλεξες από την πρωτοπορία της ροκ σκηνής του Λονδίνου (με τους King Crimson) να γίνεις ένας από μας και να επιθυμείς με όλο σου το είναι να συνεχίσεις τον μουσικό σου βίο σα Σκοπελίτης!
Θυμάσαι που μου εξομολογιόσουνα ότι ήθελες να μάθεις να παίζεις μπουζούκι και να γράψεις τραγούδια μ’ αυτό το αγιαστήρι που κρατά τον λαό μας όρθιο ακόμη και μπρος στον Άδη;
Θυμάσαι τις επιταγές των πνευματικών σου δικαιωμάτων που ελάμβανες από την Αγγλία για τις επιτυχίες των τραγουδιών σου και μου τις έδειχνες κάτω στον καφενέ της παραλίας και μου έλεγες πόσο οι νόμοι της χώρας σου προστατεύουν τους πνευματικούς δημιουργούς;
Και σιωπούσα μπρος στην ντροπή της χώρας μου να παραπατά στην αναγνώριση και προστασία της πνευματικής τροφής των Ελλήνων, γνωρίζοντας εκ του σύνεγγυς την αδιαφορία και μαστροπεία των κατοικούντων παρά την Ιερουσαλήμ στον χώρο των τεχνών.
Και αναρωτιόσουν πώς μια χώρα πανέμορφη στον χάρτη της οικουμένης να παραπαίει ασύδοτα μπρος στη δημιουργία των πολιτών της;
Φευ! Ακόμη μια φορά σ’ απογοητεύσαμε και αποχώρησες χωρίς να σε γνωρίσουμε αληθινά!
Συγχώρα μας που δεν καταλαβαίνουμε την ήρα από το στάρι ακόμη σ’ αυτή τη Γη!
Για ένα να είσαι σίγουρος, δεν θα ξεχάσουν τον χαρακτήρα της Πόντιας ψυχής σου μιας και ένας από τους παππούδες σου ήταν αυτής της γραμμής των γιγάντων που ξεπηδούσε με τον κραδασμό ολόκληρου του κορμιού σου καθώς με την κιθάρα σου και τη βραχνή φωνή σου μάς μοίραζες τα τραγούδια σου, στον ζεστό χώρο του πλατάνου που σε φιλοξενούσε και το χιούμορ σου έρεε ακάθεκτο μες την απροσδιοριστία των τραγικών σου ρυθμών.
Κάπως έτσι θα σε θυμάμαι, φίλε καλοκάγαθε κι αδελφέ, σαν φύλλο ολοπράσινο γέρικου πλατάνου ολόδροσο να χορεύει συνεπαρμένο του σύμπαντος.