Πολιτισμός

«Ο μεγάλος υπηρέτης» του Δημήτρη Σωτάκη – Ένα βαθιά πρωτότυπο και ειλικρινές βιβλίο

Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc ποιήτριας

Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι! Το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα προβληματίστηκα πάρα μα πάρα πολύ, για να είμαι ειλικρινής, αν θα πρέπει να σας το προτείνω ή όχι, καθώς είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Όμως κατά καιρούς σας έχω προτείνει δύσκολα πράγματα, όπως η ταινία Τζόκερ του Τοντ Φίλιπς με τον Γιοακίν Φοίνιξ και η παράσταση η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο θέατρο Πορεία, για παράδειγμα. Έτσι αποφάσισα να σας προτείνω και ένα βιβλίο. Και πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο, ένα αριστούργημα θα μπορούσα να πω, πέρα από την ψυχολογική του δυσκολία. Βαθιά πρωτότυπο και ειλικρινές που λειτουργεί ως καθρέφτης για να δούμε όλοι ώς τα κατάβαθα της ψυχής μας τι κάνουμε, πώς το κάνουμε και πώς λειτουργούμε με τους εαυτούς μας και τις ζωές μας. Αναφέρομαι στο βιβλίο «Ο μεγάλος υπηρέτης» του συγγραφέα Δημήτρη Σωτάκη, από τις εκδόσεις Κέδρος, του 2019.
Ας δούμε λίγα πράγματα για τον συγγραφέα. Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα Η πράσινη πόρτα (2002), Η παραφωνία (2005), Ο Άνθρωπος Καλαμπόκι (2007), Το θαύμα της αναπνοής (2009), Ο θάνατος των ανθρώπων (2012), Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον (2014), Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ (2015), Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο (2017), Ο μεγάλος υπηρέτης (2019). Το θαύμα της αναπνοής κατέκτησε το βραβείο The Athens Prize for Literature και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας, καθώς και για το βραβείο Jean Monnet στη Γαλλία. Βιβλία του κυκλοφορούν στα γαλλικά, τουρκικά, σερβικά, ολλανδικά, ιταλικά, δανέζικα, αραβικά, κινεζικά κ.ά.

Ο ίδιος ο συγγραφέας μιλάει στο Popaganda, στη Λίνα Ρόκου:
«Η ζωή είναι μια εξίσωση, μια μαθηματική πράξη που ξεκινάει σιγά σιγά από τη στιγμή της γέννησής μας και προχωρεί ανάλογα με το τι μας αρέσει και τι όχι, τι αποδεχόμαστε και τι όχι, χτίζουμε, χτίζουμε, πετάμε, κρατάμε και ζούμε μια ζωή σύμφωνα με την εξίσωση που φτιάχνουμε. Αποκτούμε γνώμη για τους άλλους, γούστα, κοινωνική και πολιτική συνείδηση, μπαίνουμε ή δεν μπαίνουμε στις τέχνες και όλο αυτό εξελίσσεται. Η ζωή είναι στρώσεις πεποιθήσεων και αρεσκειών, και φυσικά δεν είναι παρθένα. Οι άνθρωποι αντιγράφουμε τις προηγούμενες γενιές. Η ζωή μας είναι χτισμένη σύμφωνα με τις εντυπώσεις μας και λιγότερο με την εμπειρία μας. Υπάρχει κόσμος που θα παντρευτεί γιατί έχει μάθει ότι «έτσι γίνεται», και πολλά από όσα κάνουμε είναι εμμονική προσπάθεια εκπλήρωσης πραγμάτων που μας έχουν μάθει ότι είναι υποχρεώσεις μας.
Για να βρεις τις πραγματικές σου επιθυμίες χρειάζεται μια διαύγεια, σχεδόν μια σοφία. Αλλά ποιος την έχει; Εγώ όχι πάντως».
Ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο του Δημήτρη Σωτάκη δεν έχει όνομα. Δεν βρίσκουμε πουθενά σ’ όλο το βιβλίο το όνομά του. Έχει όμως αυτός που του προσφέρει τις υπηρεσίες του, ο Μάριος που τελικά φτάνει να ζήσει και όλη τη ζωή του πρωταγωνιστή.

Το βιβλίο είναι μία αλληγορία θα έλεγα για την αδυναμία του ανθρώπου να αναλάβει την ευθύνη να ζήσει τη ζωή που του αναλογεί και που του αρμόζει. Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι βάλει άλλους να ζήσουν τις ζωές μας από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι ή μήπως έρθουμε σ’ επαφή με τα βαθιά μας συναισθήματα, με τα βαθιά μας ένστικτα, με τον βαθύ μας, εσώτερο εαυτό; Γιατί πραγματικά τρομάζουμε να ζούμε τις ζωές μας. Τρέχουμε για τις ζωές μας όσο είμαστε ακόμα νέοι, μετά κάπου κουραζόμαστε, τα παρατάμε, βάζουμε «πληρεξούσιους» ή «αντιπροσώπους» ή «μεγάλους υπηρέτες» να ζήσουν τη ζωή που κανονικά πρέπει εμείς να ζούμε και εμείς φυτοζωούμε όπως ο πρωταγωνιστής, κάπου ανάμεσα στην πολλή τηλεόραση, τον πολύ καναπέ, το πολύ φαγητό και άλλα «πολύ» και αν είμαστε τυχεροί κάποια στιγμή ξυπνάμε και αναλαμβάνουμε επιτέλους δράση, συνήθως μετά και μέσα από ένα θλιβερό γεγονός που μας συμβαίνει και μας ταρακουνάει και αφυπνιζόμαστε, διαφορετικά πεθαίνουμε και δεν παίρνουμε χαμπάρι τι έχει συμβεί κι έχουμε χάσει όλη μας τη ζωή.
Το πόσο τελικά υπεύθυνοι είμαστε για την ιστορία μας και ως άνθρωποι και ως λαοί όπως έλεγε και ο αλησμόνητος και πολύ αγαπητός μου Κορνήλιος Καστοριάδης. «Να μάθετε ν’ αντέχετε τη μοναξιά και την έλλειψη κατανόησης. Αντισταθείτε, αντισταθείτε, αντισταθείτε!» φώναζε ο χαρισματικός Κορνήλιος.

Εγώ το διάβασα μέσα σε τρία βράδια, δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, με συγκλόνισε κυριολεκτικά και μου άλλαξε όλη την οπτική, τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά και μέσα μου. Σοφία, αυτό μου δημιούργησε. Μια πρωτόγνωρη σοφία. Κάτι δημιουργικό, κάτι σοφό ξεπήδησε από μέσα μου διαβάζοντας το βιβλίο.
Σ’ ευχαριστώ πολύ Δημήτρη. Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις έτσι εξαιρετικά, ώριμα και δημιουργικά για να μας προβληματίζεις όμορφα.
Διαβάστε το βιβλίο! Έχετε μόνο να κερδίσετε!
Καλή σας ανάγνωση!

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το