Του Μίμη Παπαϊωάννου
Ένας καινοφανής ορυμαγδός από συνθήματα διαχέεται στον δημόσιο λόγο την τελευταία πενταετία της κρίσης. Ο καταιγισμός αυτός κατασκευάζεται και εξαπολύεται από τους Συριζο-καμένους μεθοδικά, επίμονα και επαναληπτικά με την ομόθυμη συγχορδία της Χρυσής Αυγής και των λοιπών αντιμνημονιακών δυνάμεων (βλέπε αντιευρωπαϊστών, αντιδυτικών, αντινεοτερικών, ανορθολογικών κλπ.)
Είναι προφανές, ότι πρόκειται για μία ιστορικά γνωστή προπαγανδιστική τεχνική, ολοκληρωτικής έμπνευσης που οι Λενινοσταλινικοί και οι Ναζί την ονόμασαν «ψυχοτεχνική». Με άλλα λόγια «πλύση εγκεφάλου».
Με τη μέθοδο αυτή και με εργαλείο ένα σύστημα κουρδισμένων γραμμοφώνων (ΤV. παραθυράδες και Συριζο-καμένοι παντός είδους) εκπέμπουν με επίταση τις ίδιες λέξεις, τους ίδιους όρους και ίδιες έννοιες, επιχειρώντας να δημιουργήσουν στους πολίτες μία κατάσταση υπνοβατική ή έστω συγχυτική.
Όπως, διέγνωσε και εισηγήθηκε ο Λένιν, η γλώσσα των συνθημάτων είναι η μόνη μέθοδος για τη δημιουργία «σκέψης» και «συνείδησης» των μαζών. Η μέθοδος αυτή προσπαθεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία κατάσταση πνευματικού και ψυχικού αμορφισμού, καθιστώντας τον ανίκανο ως πολίτη να διακρίνει το πραγματικό από το ψεύτικο (βλ. Λένιν: Ouevre Choices, 1940 σελ. 762). Την ίδια ακριβώς μέθοδο χρησιμοποίησε και ο Χίτλερ δια του Γκαίμπελς. Γι΄ αυτό και ο Χαιντερλινγκ θεώρησε την γλώσσα «ως το πιο επικίνδυνο από τα αγαθά που δόθηκαν στον άνθρωπο».
Είναι, λοιπόν, πραγματικότητα ή ψέμα το σύνθημα “πρώτη φορά κυβέρνηση αριστεράς;” Ακόμη και αν αυτό το σύμφυρμα παλιοπασόκων και παλιοκομουνιστιστών γκρουπούσκουλων θεωρηθεί Αριστερά, πως μπορεί να κρύβεται η συγκυβέρνησή της με το ακροδεξιό ΑΝΕΛ; Για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να προηγηθεί η τερατώδης κατασκευή της διάκρισης μνημονιακών–αντιμνημονιακών. Όπου αντιμνημονιακός ίσον πατριώτης και προοδευτικός.
Έτσι, λοιπόν, με την έμπνευση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή εντάσσεται υποχρεωτικά στον «προοδευτικό» χώρο, ως άκρως αντιμνημονιακή και αντιευρωπαική. Αντίθετα οι Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι χαρακτηρίζονται ως 5η φάλαγγα, εσωτερική Τρόικα, Γερμανοτσολιάδες και άλλα ηχηρά παρόμοια. Μήπως η πρόσφατη συμπεριφορά της κ. Προέδρου της Ελληνικής Βουλής έναντι της Χρυσής Αυγής (βλ. περιστατικό Λ. Κανέλλη και άλλα παράδοξα ) εντάσσεται σε αυτή την φόρμουλα;
Όλη αυτή η μέθοδος κάτι θυμίζει έντονα:
Θυμίζει την καταδίκη από το Κ.Κ.Ε. της θεωρίας του Γ. Κορδάτου για τον αστικό χαρακτήρα της επανάστασης του 1821 ως « Μπουχαρινική παρέκκλιση», αφού το «κόμμα» την ήθελε «εθνοπατριωτική επανάσταση».
Θυμίζει στους Σταλινικούς που χαρακτήριζαν τον Τίτου, ως πράκτορα της Γουωλτ Στρίτ.
Θυμίζει τις περίφημες δίκες της Μόσχας του 1936-193, όταν «εκκαθαρίστηκαν» κυριολεκτικά, οι περισσότεροι αρχηγοί της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ως πράκτορες της «μαύρης αντίδρασης» ..
Θυμίζει τον Λένιν και τον Τρότσκυ, οι οποίοι το 1921 μεταμόρφωσαν τους ήρωες της Κροστάνδης (ναυάρχους και στρατηγούς) σε «πουλημένους» και στη συνέχεια τους εξόντωσαν.
Τέλος, θυμίζει τον Χίτλερ, ο οποίος το 1934 έσφαξε μεθοδικά τους πιο μαχητικούς αξιωματικούς του, μεταξύ των οποίων και τον Ραίμ, αρχηγό των Ταγμάτων εφόδου, ως προδότες .
Ακόμη και η πρόσφατη χρήση της λέξης «ξένοι», όταν οι συγκυβερνώντες αναφέρονται στους Ευρωπαίους εταίρους,δεν είναι τυχαία.
Φαίνεται, ότι η λέξη αυτή είναι ερανισμένη από το έργο του ναζιστή, καθηγητή του Δικαίου Καρλ Σμιτ με τον τίτλο «Η έννοια του Πολιτικού» ( εκδόσεις Κριτική 1988). Για να καθορίσεις τον άλλο ως εχθρό, λέει ο Σμιτ, πρέπει πρώτα να τον ονοματίσεις ως «Ξένο». Όπου, «ξένος» ίσον «εχθρός. Τέλος η Βαρουφάκεια μέθοδος της ¨δημιουργικής ασάφειας” εντάσσεται στην άρνηση και καταστροφή της πραγματικότητας. Αν αδυνατείς ή δεν θέλεις να συλλάβεις την πραγματικότητα, έλεγε ο Χέγκελ, τότε αναγκάζεσαι να την ορίσεις με ασύλληπτες έννοιες.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα καθ΄ υμάς με τον κ. Μπέο. Με το ένστικτο και τα ανακλαστικά που είχε ή ανέπτυξε για να αντιμετωπίσει τις ιδιάζουσες συνθήκες του νυχτερινού επαγγέλματός του, καθώς και σκληρές συνθήκες των σκοτεινών δαιδάλων του ποδοσφαιρικού γίγνεσθαι, συνέλαβε την χρησιμότητα του συνθήματος. Ανεκπαίδευτος, όμως, στις υψηλές σταλινοχιτλερικές τεχνικές ( εξ όσων γνωρίζω ) χρησιμοποιεί, ευλόγως, υβριστικά συνθήματα πεζοδρομιακής και γηπεδικής καταγωγής. Δηλαδή, επαναλαμβάνει μονότονα και σε κάθε ευκαιρία ότι οι προηγηθέντες Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι, καθώς και οι νύν, είναι «κοπρίτες». Αυτό, όμως, είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο να κατανοηθεί. Όσοι γεννηθήκαμε διαβιούντες αδιάλειπτα σε αυτή τη πόλη και δεν την θυμηθήκαμε ξαφνικά και ευκαιρίας δοθείσης να την κάνουμε « Μονακό» γνωρίζουμε καλά τα πρόσωπα και τα πράγματα. Με την ευκαιρία κάποιοι δημότες διερωτώνται: Γιατί αυτή η εμμονή με το Μονακό; Μήπως, κάποιοι φαντασιώνονται τον εαυτό τους ως πρίγκιπα Ρενιέ και αρχηγό της πριγκιπικής δυναστείας των Γκριμάλντι? Δεν θέλω να υποθέσω ότι οι εξώφυλλες φωτογραφήσεις στο τοπικό life style περιοδικό «WISH» προετοιμάζουν την εγκαθίδρυση της δυναστείας. Εν πάση περιπτώσει, το να χαρακτηρίζεις «κοπρίτες» όλους τους ιστορικά προκατόχους σου δεν πείθει καθόλου.
Άλλωστε, ένα καθαρόαιμο Γερμανικό Ντόπερμαν σαν τον Πιτσιώρη πως μπορεί να χαρακτηριστεί πειστικά ως «κοπρίτης»! Ούτε ο Σκοτεινιώτης με το πλούσιο, λαμπερό και κατσαρό τρίχωμα, καθώς και τη διασταύρωσή του με την οικογένεια του αείμνηστου Κίτσου Μακρή, μπορεί να ενταχθεί στην χορεία των «κοπρόσκυλων». Το ίδιο πρέπει να λεχθεί και για τον Πατσιαντάς. Αυτός φέρνει λίγο με ποιμενικό ή σκυλί του Αγίου Βερναρδου, που όλο σώζει τους άλλους, χωρίς να μπορεί να σωθεί ο ίδιος, εννοώ πολιτικά. Ένα «συριζο-πουλάκι» πάντα τον τσιμπάει και τον καθηλώνει στα έδρανα του δημοτικού συμβουλου να μάχεται άνισα με τον κ. Μπέο. Όμως, άλλο αυτό και άλλο «κοπρίτης» .
Αντίθετα, εγώ και ο κ. Μπέος με τις τεράστιες φαλάκρες μας φέρνουμε λίγο για «κοπρίτες». Αφού, αυτά τα σκυλιά προσβάλλονται συνήθως από τριχοφάγο με αποτέλεσμα τη πτώση του τριχώματός τους. Όχι ότι συγκρίνω τον εαυτό μου σε νιάτα, ομορφιά και παράστημα με τον κ. Μπέο” Απλώς, επισημαίνω την σύμπτωση της κοινής «αλωπεκείας» μας. Ίσως, αυτός που εκτοξεύει τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς, γνωρίζει ότι ο πολιτισμός και το ήθος των «κοπριτών» (κατά Μπέο) δεν τους επιτρέπει ( ευτυχώς για την τοπική κοινωνία ) να αρχίζουν να εκτοξεύουν και αυτοί ανάλογους χαρακτηρισμούς. Αλλά, εδώ υπάρχει και μία σοβαρή αντίφαση : Δεν μπορεί από τη μία μεριά να αγαπάς και να περιθάλπεις τους περιφερόμενους στην πόλη αδέσποτους σκύλους ( «κοπρίτες» ) και από την άλλη να χρησιμοποιείς τον όρο με τόσο αρνητικό τρόπο.
Αλλά, η δια συνθημάτων – ύβρεων διαβολή των προσώπων εκτείνεται και στον χώρο της δημοσιογραφίας. Οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι, πλέον, που τολμούν να σχολιάσουν τα έργα και τις ημέρες της Δημοτικής Αρχής, περιλούζονται με ατελείωτους υβριστικούς χαρακτηρισμούς (πχ. Ο γνωστός εκδότης της εφημερίδας Μαγνησίας Γ. Καρεκλίδης βαφτίστηκε σουβλατζής και λαμόγιο). Όμως, ο πιο αγαπημένος του χαρακτηρισμός είναι «Δημοσιογραφικό σκουπίδι», που εκτοξεύει κατ΄ επανάληψη, κυρίως, κατά της Κατερίνας Τασσοπούλου, δημοσιογράφου της ιστορικής και έγκυρης εφημερίδας «Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ». Η έντονη δυσφορία και δυσανεξία από την κριτική της Τασσοπούλου, οδηγεί τον κ. Μπέο σε μη εμπνευσμένες και κοινότυπες βρισιές. Άλλωστε, έρχονται σε αντίθεση με τη γνωστή πολυχρόνια μαχητική και έντιμη δημοσιογραφία της Τασσοπούλου. Αυτό δεν είναι μόνο κοινή αντίληψη των Βολιωτών, αλλά επικυρώθηκε με την πανηγυρική βράβευσή της από το γνωστό περιοδικό «WISH» ( το οποίο υποθέτω ότι υπολήπτεται ο κ. Μπέος ) ως η καλύτερη Δημοσιογράφος του έντυπου τύπου όλης της περιφέρειας Θεσσαλίας.
Μετά, μάλιστα, από ψηφοφορία των πολυάριθμων αναγνωστών του « WISH», στους οποίους ανήκει και ο κ . Μπέος, ως δικαιούμαι και πάλι να υποθέσω βασίμως. Τελικά, την αδικεί και κάνει σοβαρές διακρίσεις σχετικά με το υβριστικό του ρεπερτόριο. Γιατί η Κοκκινάκη (δημοτική σύμβουλος ) δικαιούνταν σεξιστικό υβρεολόγιο, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου; Και μάλιστα υπό τα βλοσυρά βλέμματα των αναρτημένων στον τοίχο της αίθουσας πορτραίτων των διατελεσάντων Δημάρχων – Προσωπικοτήτων. Δηλαδή η Κοκκινάκη είναι νεότερη και ομορφότερη από την Τασσοπούλου; Δεν νομίζω. Απλώς, φαίνεται ότι η Τασσοπούλου δεν τον εμπνέει για τέτοιους χαρακτηρισμούς .
Τελικά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο κ. Μπέος εκλέχθηκε (καλώς ή κακώς). Δηλαδή, είναι αιρετός και ταυτόχρονα δημόσιος άνδρας, πλέον. Αιρετός σημαίνει ανακλητός ανά πάσα επόμενη εκλογή και όχι ισοβίτης. Δημόσιος άντρας σημαίνει διαρκώς κρινόμενος και ελεγχόμενος ασφυκτικά από όλους και ιδιαίτερα από τον Τύπο.
Τελευτώντας, παραθέτω προς δική μου παρηγορία και διαφυγή από αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα τον όμορφο στίχο που ερμηνεύει ο Γιάννης Καλογιάννης :
«Πάμε να βρούμε μία γωνιά χωρίς συνθήματα ,
χρόνια η δική μας η γενιά έχει προβλήματα ,
προτού μας βρει η παγωνιά και πριν χαθούμε
πάμε να βρούμε μια γωνία να αγαπηθούμε» .
Υ.Γ. Να με συμπαθάει ο κ. Μπέος που δεν χρησιμοποιώ κάτι από Καρρά και Πάολα (κουμπάροι και συνεργάτες του ), αλλά παραείναι έντεχνοι για την περίπτωση.