Ο Κώστας Ζίκος ανασύρει αναμνήσεις από την εποχή στο σχολείο -Ένας παλιός δάσκαλος θυμάται… “Θ”

Λίγες ημέρες απέμειναν μέχρι το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού στα σχολεία για φέτος. Οι δάσκαλοι ετοιμάζονται να υποδεχθούν τους μικρούς μαθητές τους και ο αγιασμός θα σηματοδοτήσει την έναρξη της καινούριας σχολικής χρονιάς. Η επιστροφή στα θρανία σημαίνει πολλά και για τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι έχουν πολλά να θυμούνται όσα χρόνια κι εάν περάσουν. Αναμνήσεις προηγούμενων δεκαετιών για την πρώτη ημέρα στο σχολείο ανέσυρε ο κ. Κώστας Ζίκος, πρώην διευθυντής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Μαγνησίας, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε πριν από μία εξαετία, αλλά μέχρι σήμερα έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί.

Η θύμηση από τον πρώτο αγιασμό που παρέστη ως δάσκαλος παραμένει δυνατή για τον κ. Ζίκο. «Τελείωσα την Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας το 1969. Το 1973 εργάστηκα ως αναπληρωτής. Το πρώτο σχολείο που πήγα, ήταν στο Περίβλεπτο Μαγνησίας. Ήταν μονοθέσιο και είχε 40 μαθητές. Δεν είχα πάει από την αρχή της χρονιάς. Ο αγιασμός είχε γίνει με άλλον συνάδελφο, ο οποίος στη συνέχεια πήρε απόσπαση στην Πορταριά και παρουσιάστηκα εγώ ως αναπληρωτής, αφού άνοιξε θέση. Ένα χρόνο αργότερα διορίστηκα μόνιμος στα Τρίκαλα. Για την ακρίβεια, στο Μαυρέλι Καλαμπάκας, ένα ορεινό χωριό σε υψόμετρο 1.130 μέτρων. Εκεί συμμετείχα για πρώτη φορά στον αγιασμό ενός σχολείου και πιστέψτε με, μέχρι σήμερα θυμάμαι κάθε στιγμή εκείνης της ημέρας», εξομολογήθηκε ο συνταξιούχος, πλέον, δάσκαλος, ο οποίος στη συνέχεια αναφέρθηκε στις δύσκολες συνθήκες που συνάντησε τότε στην Καλαμπάκα: «Το Μαυρέλι θεωρούνταν κεφαλοχώρι τότε και είχαμε 105 παιδιά στο δυναμικό. Οργανικά ήταν τετραθέσιο σχολείο. Στην αρχή ήμασταν δύο δάσκαλοι μόνο, τον Γενάρη ήρθε ένας ακόμη συνάδελφος και γίναμε τρεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στο Μαυρέλι, οι περισσότεροι γονείς έλειπαν μετανάστες στη Γερμανία. Τα πιο πολλά παιδιά ζούσανε με τους παππούδες. Όμως, όλα είχαν μυαλό ξυράφι και πρόκοψαν στη ζωή τους. Αρκετά έγιναν δάσκαλοι και επιστήμονες. Υπήρχε όρεξη για διάβασμα κι ας ήταν φτωχικά τα χρόνια. Τα έβλεπα με ένα κομμάτι ψωμί στο ένα χέρι και λίγο τυρί στο άλλο για κολατσιό, αλλά αυτό δεν τα απασχολούσε. Ενδιαφέρονταν για τα μαθήματά τους κι όχι σαν σήμερα που βλέπεις όλα τα παιδιά με ένα κινητό στο χέρι. Το χωριό ήταν απομονωμένο βέβαια. Ένα λεωφορείο εξυπηρετούσε τους κατοίκους κι αυτό της άγονης γραμμής Εκεί φορτώνονταν τα πάντα. Από εφημερίδες μέχρι τα ψώνια που χρειαζόμασταν. Από την άλλη, υπήρχε μεγάλος σεβασμός για το επάγγελμα του δασκάλου. Σκεφτείτε πως όταν πρωτοπήγα, γνώρισα τον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος ήταν από το χωριό. Με πήγε στο καφενείο για να με συστήσει στον κόσμο. Μπήκε μέσα και είπε: «Κύριοι, να σας γνωρίσω τον νέο δάσκαλο που ήρθε στο χωριό μας. Σηκώθηκαν μέχρι και οι παππούδες όρθιοι. Και οι γονείς, τόσο αυτοί που ήταν στο Μαυρέλι, αλλά κι εκείνοι που έλειπαν στο εξωτερικό, μας έστελναν γράμματα για το καλωσόρισμα».
Έπειτα από λίγα χρόνια ο κ. Ζίκος μετατέθηκε στον Βόλο, όπου συνυπηρέτησε με την σύζυγό του, Χρυσούλα, η οποία ήταν νηπιαγωγός, για να μεταπηδήσει στη συνέχεια στον χώρο της Ειδικής Αγωγής. Οι εμπειρίες του από την παρουσία του στο Ειδικό Σχολείο Βόλου είναι εξίσου συγκινητικές: «Πριν παρουσιαστώ στο Ειδικό Σχολείο έκανα μετεκπαίδευση στην Αθήνα. Είχα την τύχη να ασχοληθώ με τις μαθησιακές δυσκολίες των παιδιών από νωρίς. Σήμερα τα λένε τμήματα ένταξης. Έρχονταν για Γλώσσα και Μαθηματικά και γύριζαν μετά στο υπόλοιπο πρόγραμμα. Πολλά παιδιά επανεντάχθηκαν χάρη σ’ εκείνα τα μαθήματα. Έτσι πήγα προετοιμασμένος. Εκεί βρήκα και έναν πολύ καλό συνάδελφο, τον Θωμά Παπαδόπουλο, με τον οποίον γνωριζόμασταν πολλά χρόνια πριν και παραμένουμε φίλοι μέχρι τώρα. Τότε ήμασταν στον Άγ. Παντελεήμονα. Εκεί στεγαζόμασταν. Εκτός από τους δύο δασκάλους που ήμασταν, είχαμε τον διευθυντή ονόματι Δημήτρη Καλτσά, κοινωνική λειτουργό την Σούλα Λιθαδιώτου και η Άννα Ψαρέα ως ψυχολόγος ερχόταν μία φορά την εβδομάδα. Θυμάμαι πως ήρθαν τα παιδιά κι άρχισαν να ρωτούν για μένα και ο Θωμάς τα εξηγούσε ποιος ήμουν κι ότι βρισκόμουν εκεί γιατί τα αγαπούσα».
Φυσικά, η παρουσία παιδιών με ειδικές ικανότητες δεν ήταν εύκολη υπόθεση, με τον κ. Ζίκο να λέει: «Ένιωθα μία φόρτιση τον πρώτο καιρό, με τις περιπτώσεις που καλούμασταν να δουλέψουμε. Από σύνδρομο Down, επιληψία και νοητική στέρηση, μέχρι αυτισμό. Δεν ήταν δύσκολο για εμάς. Εκείνο που ήθελαν όλα τα παιδιά ήταν αγάπη και κατανόηση. Μία αγκαλιά, το τραγούδι, τη μουσική, το καλαμπούρι μέσα στην τάξη κι αυτό ήταν όλο. Είχαμε και άριστη συνεργασία με τους γονείς. Θυμάμαι ακόμη ένα χαρακτηριστικό περιστατικό από έναν παλιότερο αγιασμό στο Ειδικό Σχολείο. Είχαμε τη Χαρούλα, ευχάριστο κορίτσι και πολύ κοινωνικό. Ήταν χαρούμενο και ευτυχισμένο πλάσμα. Όταν τελείωσε ο ιερέας με το βασιλικό που έρανε τους μαθητές, του είπε: «Σιγά παπά θα με βρέξεις» και μετά άρχισε να χειροκροτεί. Αυτά τα παιδιά είναι τόσο αυθόρμητα, μπορείς να ακούσεις οτιδήποτε».
Η ουσία, πάντως, για τον κ. Κώστα Ζίκο είναι ότι τόσα χρόνια μετά την αποχώρησή του από την εκπαίδευση, δεν έχει λησμονήσει την εποχή που βρισκόταν μέσα στις τάξεις: «Τον Ιούνιο που μας πέρασε, συμπλήρωσα έξι χρόνια αφότου βγήκα στη σύνταξη. Όμως, κάθε φορά που ακούω το κουδούνι, θα ήθελα να είμαι εκεί. Κι αυτό τα λέει όλα».