Τοπικά

Ο κορωνοϊός και οι νέοι: Εμπειρίες τεσσάρων Βολιωτών από την πανδημία

Η κοινωνική απομόνωση εξαιτίας του πανδημίας του κορωνοϊού ήταν αναμφίβολα μια πρωτοφανής εμπειρία για όλους μας. Κι ενώ οι νέοι έχουμε την τάση να πιστεύουμε, ότι είμαστε άτρωτοι, γρήγορα καταλάβαμε πως ο αόρατος εχθρός που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, ήταν πιο δυνατός από εμάς.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, οι οποίοι μόλις έχουν ριχτεί στον στίβο της ζωής, έχουν βγει στην αγορά εργασίας ή σπουδάζουν, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι τα συναισθήματα για την περιπέτεια αυτή είναι ανάμεικτα. Όλοι προβλέπουν πως το μέλλον θα είναι δυσοίωνο, με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα να κυριαρχεί. Πώς, όμως, αντιμετωπίζουν οι νεαροί Βολιώτες τη νέα αυτή πραγματικότητα; Πώς έζησαν τις ημέρες της καραντίνας και ποιες οι σκέψεις τους για το άμεσο μέλλον και τις επιπτώσεις αυτού του άτυπου, αλλά σύγχρονου «πολέμου»; Τέσσερις νέοι άνθρωποι της πόλης, εξομολογούνται στη «Θ».

Η Ιωάννα είναι 25 ετών και κάνει το μεταπτυχιακό της στην Αθλητική Ψυχολογία στα Τρίκαλα. Τις ημέρες της καραντίνας επέστρεψε στον Βόλο, για να βρίσκεται με τους γονείς της. «Η αλήθεια είναι πως δεν φοβήθηκα με την κατάσταση, ούτε αγχώθηκα, για το αν θα αρρωστήσω. Μπορώ να πω πως ήμουν καλά ψυχολογικά, δεν με «έριξε» ιδιαίτερα. Το μόνο που με πείραξε, ήταν που δεν μπορούσα να βλέπω τις φίλες μου, όσο ήθελα. Τις πρώτες μέρες της απαγόρευσης κυκλοφορίας αγχώθηκα για το πώς θα βγαίνω, όμως αναγκαστικά το συνήθισα. Η καθημερινότητά μου δεν άλλαξε και πολύ. Γυμνάζομαι πολύ, οπότε είχα πολύ ελεύθερο χρόνο για γυμναστική στο σπίτι. Έβγαινα αρκετά μόνη μου, πήγαινα για τρέξιμο και γυμναστική. Δεν υπήρχε μέρα, που να μη βγω, οπότε δεν ένιωσα τόσο τις επιπτώσεις του εγκλεισμού. Επίσης, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία, για να διαβάσω για το μεταπτυχιακό μου και παρακολουθούσα διαδικτυακά τα μαθήματά μου. Όσον αφορά στο μέλλον, αισθάνομαι μια απογοήτευση, καθώς ασχολούμαι με τον τουρισμό τα καλοκαίρια, αφού διατηρούμε οικογενειακή επιχείρηση τουριστικών καταλυμάτων στη Σκόπελο και ήδη έχουμε αρκετές ακυρώσεις. Πιστεύω πως θα είναι ένα δύσκολο καλοκαίρι για όλους μας».

«Πέρασα πολύ χρόνο με τους γονείς μου…»
Η Κωνσταντίνα, 25 ετών, σπουδάζει Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και η καραντίνα την βρήκε στον Βόλο. «Στην αρχή πίστευα ότι όλο αυτό είναι πολύ μακριά από εμάς, δεν είχα συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Κατά τις ημέρες του εγκλεισμού βρήκα την ευκαιρία να ασχοληθώ με το διάβασμά μου. Δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου, συμμορφώθηκα με τα μέτρα, καθώς φοβόμουν και για τους γονείς μου. Έβλεπα ταινίες, ασχολήθηκα με δουλειές του σπιτιού και προσπαθούσα να κρατάω επαφή με τις φίλες μου που μου έλειπαν, με βιντεοκλήσεις. Επίσης πέρασα πολύ χρόνο με τους γονείς μου και το χάρηκα, πράγμα που υπό κανονικές συνθήκες δεν μπορούσα να κάνω. Τώρα, η εξεταστική στη σχολή μου θα γίνει από απόσταση, γεγονός που με αγχώνει αρκετά, γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο. Παράλληλα, νιώθω μια απογοήτευση, γιατί είχα σκοπό να δουλέψω το καλοκαίρι στον τομέα του τουρισμού στην Κρήτη, κάτι που με τα νέα δεδομένα δεν θα μπορέσω να κάνω. Το μόνο σίγουρο είναι πως αναθεώρησα πολλά και έπαψα να θεωρώ αρκετά πράγματα δεδομένα», εξομολογείται.

«Πολλά πράγματα στις ζωές μας πήγαν πίσω»
Ο Νικόλας, 25 ετών, είναι τελειόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και μένει στην Αθήνα. Ο ίδιος αναφέρει: «Την καραντίνα την πέρασα στον Βόλο, καθώς θεώρησα καλύτερο να ζήσω την απομόνωση με τους δικούς μου ανθρώπους. Τώρα θα πρέπει αναγκαστικά να μείνω μέχρι τις 18 Μαΐου, οπότε και θα γίνει η άρση των μετακινήσεων και θα επιστρέψω, να συνεχίσω όσα έκανα. Ήταν δύσκολο να αναγκάζεσαι τόσο ξαφνικά, να μείνεις μέσα για τόσο πολύ καιρό, ωστόσο προσπάθησα να κάνω τον χρόνο μου, όσο γίνεται πιο δημιουργικό μέσα από ταινίες, διάβασμα για τη σχολή μου και διάφορα εξ’ αποστάσεως σεμινάρια. Έβγαινα για λίγο σχεδόν καθημερινά, όσο ίσχυε η απαγόρευση, τώρα πλέον πιο συχνά, με 2-3 φίλους, κάνουμε βόλτες στην παραλία. Πιστεύω πως αν συνεχίσουμε την καλή πορεία, θα βγούμε γρήγορα από όλη αυτή την κατάσταση. Ελπίζω να υπάρξει ο μεγαλύτερος δυνατός συντονισμός για την επαναφορά στις κανονικές συνθήκες, καθώς πολλά πράγματα στις ζωές μας πήγαν πίσω. Όσον αφορά στις σπουδές μου, με προβληματίζει και με αγχώνει, που δεν γνωρίζω ακόμη, με ποιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί η εξεταστική στη σχολή μου. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια εργάζομαι ως συνοδός σε κατασκηνώσεις ΑμΕΑ και δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ακόμη, αν θα λειτουργήσουν φέτος».

«Τσακωνόμουν με τους δικούς μου ανθρώπους…»
Η Μυρτώ είναι 23 ετών, έχει σπουδάσει νοσηλευτική και εργάζεται σε φαρμακείο. «Δεν είχα αγχωθεί και ούτε αγχώθηκα ποτέ με την όλη κατάσταση, μπορώ να πω, παρόλο που καθημερινά ερχόμουν σε επαφή λόγω της δουλειάς μου με τρομοκρατημένους ανθρώπους. Το μόνο που με στεναχωρούσε, είναι πως μέσα στον πανικό τους οι άνθρωποι μας αντιμετώπιζαν άσχημα, σαν να είχαμε εμείς τον ιό. Προσπαθούσα να εξυπηρετήσω, όσο καλύτερα μπορούσα, όμως πολλές φορές δεν ήταν εύκολο. Ζορίστηκα αρκετά. Τότε κατάλαβα ότι δεν θα βγούμε εύκολα απ’ όλο αυτό. Παράλληλα, η πίεση από τη δουλειά ήταν τεράστια και ο εγκλεισμός δεν βοηθούσε στο να την εκτονώσω κάπως. Συνήθως έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο, πράγμα που κατά την απαγόρευση της κυκλοφορίας δεν μπορούσα να κάνω. Η μόνη μου έξοδος, εκτός δουλειάς, ήταν για να βγάλω βόλτα τα σκυλιά μου. Όλο αυτό μου δημιουργούσε έναν εκνευρισμό, τσακωνόμουν με τους δικούς μου ανθρώπους. Ακόμη, μου προκαλούσε θλίψη η άδεια Ιάσονος. που έβλεπα κάθε μέρα, επιστρέφοντας από τη δουλειά μου. Το μέλλον με αγχώνει αρκετά. Πιστεύω πως δεν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές και να κάνουμε πράγματα της ηλικίας μας που συνηθίζαμε. Είχα ανάγκη από διακοπές, γιατί κουράστηκα πολύ αυτό το διάστημα και τώρα δεν ξέρω αν θα τις απολαύσω με τα νέα δεδομένα», σημειώνει. Σε κάθε περίπτωση, οι νέοι δεν αφήνουν τον φόβο, για όσα έχουν έρθει και όσα θα έρθουν να τους σταματήσει από το να κάνουν όνειρα. Σε μια εποχή που ο αέρας «μυρίζει» ανασφάλεια και που καλούνται να προσαρμόσουν τα όνειρά τους και να συμβιβαστούν, ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις. Το σίγουρο είναι πως θα συνεχίσουν να παλεύουν, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, βρίσκοντας τρόπους να επιβιώνουν στα νέα δεδομένα.

Αγγελική Κοτρώτσου

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το