Ο γιος, ο πατέρας, ο παππούς και η πολιτική…

Του Γιάννη Αναστασίου

Χθες το μεσημέρι είδα για δεύτερη φορά στην TRT τον γιο του Γιάννου Παπαντωνίου σε ρόλο εκκολαπτόμενου πολιτικού στελέχους της ΝΔ στο νομό, δηλαδή εν δυνάμει υποψήφιο βουλευτή, να υπερασπίζεται τις θέσεις της. Ο Σ. Πολύζος που του έπαιρνε την συνέντευξη του απεύθυνε τον λόγο ως “κ. Καρτάλη”, μπερδεύοντας με προς στιγμή… ωστόσο αμέσως συνειδητοποίησα ότι η προκλητικά ανόητη “βάπτιση” του κ. Παπαντωνίου σε αυτή την ηλικία, έχει να κάνει με το γεγονός ότι, πράγματι πρόκειται για τον αληθινό συγγενή του σημαντικού πολιτικού της περιοχής μας Γεωργίου Καρτάλη, δηλαδή τον εγγονό του.

Το ερώτημα που έθεσα αμέσως στον εαυτό μου μετά τις πρόσφατες “περιπέτειες” του πατρός πρώην κορυφαίου Υπουργού Παπαντωνίου, είναι εάν υπάρχει συλλογική – οικογενειακή ευθύνη… Τι φταίει δηλαδή ο γιος του, εάν ο πατέρας του ο οποίος μάλιστα βρισκόταν και στο αντίπαλο κόμμα από αυτό που εκείνος επιλέγει σήμερα, κατηγορείται ότι έβαλε το δάχτυλο στο μέλι; Δεν έχει δικαίωμα ένα μορφωμένο νέο παιδί που μάλιστα έχει και σπουδαία πολιτική παρακαταθήκη από τον παππού του και πιθανώς δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με τον πατέρα του, να ονειρεύεται πολιτική σταδιοδρομία;

Η απάντηση μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλής… Νομίζω έχει αυτό το δικαίωμα… ωστόσο υπάρχουν κάποιες σαφείς προϋποθέσεις άσκησης του:
Α) Ειλικρίνεια. Τουτέστιν δεν επιτρέπεις σε κανέναν και κυρίως δεν επιδιώκεις να σου αλλάζουν το επώνυμο προκειμένου να ξεγελάσεις του πολίτες, ώστε να φαίνεσαι περισσότερο Καρτάλης και λιγότερο Παπαντωνίου, ενώ είσαι Παπαντωνίου το γένος Καρτάλη και θέλεις δεν θέλεις, θα κριθείς και για το πατέρα σου και για τον παππού σου και για σένα…
Β) Καθαρές πολιτικές αποστάσεις αποδοκιμασίας από τον πολιτικό Παπαντωνίου και
Γ) στομάχι για ν’ αντέξεις τα πισώπλατα μαχαιρώματα και τις βρωμιές που θα συνοδέψουν την πιθανή υποψηφιότητας σου.

ΥΓ: Επειδή είμαι βέβαιος ότι αρκετοί στην εμφάνιση του ονόματος του υιού Παπαντωνίου θα βρουν έναν εύκολο στόχο, επισημαίνω ότι, στο Βόλο ζήσαμε το φαινόμενο να έχουμε υποψήφιο Δήμαρχο της πόλης και δυστυχώς -κατ’ εμε-, ο λαός να εκλέξει δήμαρχο έναν άνθρωπο ο οποίος κατηγορούνταν ως αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης…
Τώρα εάν το ερώτημα είναι, γιατί έχει η περιοχή μας τέτοια έφεση στο πολιτικό θάρρος -ελπίζω αυτό βα υπάρχει στη περίπτωση υιού Παπαντωνίου- ή στο πολιτικού θράσος που νομίζω ότι υφίσταται στην περίπτωση του κ.Μπέου, θεωρώ ότι πρέπει ν’ αναζητηθεί η απάντηση, στα κείμενα περί ψυχολογίας των μαζών και αυτών του Φρόιντ…