Ο Γιώργος Τριανταφύλλου μεταμόρφωσε κουφάρι πλατάνου σε νταούλι με τεχνική… 200 ετών

Η κατασκευή ενός παραδοσιακού μουσικού οργάνου, για την ακρίβεια ενός νταουλιού, με τεχνικές που ακολουθούσαν οι οργανοποιοί πριν από διακόσια τουλάχιστον χρόνια, έγινε πραγματικότητα από τον εικαστικό και ζωγράφο, Γιώργο Τριανταφύλλου. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου «Αλώνι» στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, έδωσε ψυχή στο κουφάρι ενός πλάτανου και το μεταμόρφωσε σ’ ένα ιδιαίτερο κρουστό.

«Δεν έκανα τον οργανοποιό πάντως, άλλη δουλειά αυτή. Ο λόγος που έφτιαξα το νταούλι ήταν άλλος», ξεκαθάρισε εξ αρχής ο κ. Τριανταφύλλου, ο οποίος στη συνέχεια αποκάλυψε περισσότερες λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο εγχείρημα: «Το νταούλι αυτό είναι πειραματικό, έχει να εμφανιστεί στην Ευρώπη διακόσια χρόνια. Ένας σύγχρονος οργανοποιός δεν μπορεί να το κάνει αυτό σήμερα για πολλούς λόγους. Αυτό που έφτιαξα, ήταν ένα νταούλι μπάσο, με διάμετρο εξήντα εκατοστά. Το σύνηθες μέγεθος που έχει σήμερα είναι σαράντα εκατοστά. Έψαχνα κοντά στα τρία χρόνια στο Πήλιο, όπου εντόπισα τελικά ένα δέντρο με τα χαρακτηριστικά που έψαχνα. Ήταν ένας πλάτανος, ξερός τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Οπότε, δεν θα σκιζόταν άλλο ο κορμός και μπορούσα να επεξεργαστώ το ξύλο».
Η «γέννηση» ενός μουσικού οργάνου από τα χέρια του Γιώργου Τριανταφύλλου, εξελίχθηκε σε μία ιδιαίτερη διαδικασία για τον καλλιτέχνη, ο οποίος «πάτησε» πάνω στ’ αχνάρια παλιών οργανοποιών: «Πολύ παλιά έφτιαχναν τα νταούλια έτσι. Τουλάχιστον δύο αιώνες πριν. Από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε το κόντρα πλακέ και αυτό το είδος τεχνητής ξυλείας άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως, χάθηκε ο παλιός ήχος των συγκεκριμένων κρουστών. Ή για παράδειγμα, στο παρελθόν τοποθετούσαν μεμβράνες από τομάρια λύκων ή γαϊδάρων. Μεταγενέστερα αντικαταστάθηκαν από δέρματα άλλων ζώων, π.χ. κατσίκας, που χρησιμοποίησα κι εγώ, ενώ σήμερα έχουμε συνθετικές μεμβράνες. Είναι πιο ελαφριές και δεν ξεκουρδίζουν, αλλά έτσι έχει υποχωρήσει η ποιότητα του ήχου».

Αξιοποιώντας δε έναν άψυχο κορμό δέντρου, εξέφρασε τις οικολογικές του ανησυχίες, όπως ακριβώς έκανε τον χειμώνα του 2019 στην Αθήνα, στο πλαίσιο της έκθεσής του «Δονήσεις συνείδησης»: «Με ενδιαφέρει η επαναχρησιμοποίηση των υλικών. Αυτό που πρότεινα πρόπερσι στον κόσμο είναι το εξής: «Μην σπαταλάτε τα πάντα. Πρέπει να ανακυκλώνουμε». Το 2019 όλα τα έργα μου ήταν από το… τίποτα. Συνολικά πενήντα τέσσερα τέτοια αυτοσχέδια όργανα, πρωτότυπα παγκοσμίως είχαμε στην έκθεση. Πρέπει να είμαστε συνειδητοί για οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή. Τις χρήσεις των αντικειμένων, τη χρησιμοποίηση των υλικών, την επαναχρησιμοποίηση όπου μπορούμε, και στο κάτω-κάτω, τι πιο ενδιαφέρον από την αναζήτησή τους. Πολλά τα βρήκα πεταμένα σε ρέματα ή σε παλιατζίδικα, οπουδήποτε μπορεί να φανταστεί κάποιος. Τίποτα δεν πάει χαμένο…».