Συνέντευξη στον Δημήτρη Πελεκούδα
Ένα χρόνο μετά το πρώτο του βιβλίο ο γιατρός «ξαναχτύπησε». Αυτή τη φορά όχι μόνον με ποιήματα αλλά με ένα συνδυασμό διηγημάτων και ποιημάτων. Για να περιγράψει το νέο του πόνημα στο εξώφυλλο το αποκαλεί « Υβριδική συλλογή». Το νέο βιβλίο προσπαθεί να αιφνιδιάσει τόσο με τον τίτλο όσο και με την εικόνα που «τρέχει» σε εξώφυλλο-οπισθόφυλλο: «99+1 ράμματα, μεταλλικά» και μια χειρουργική τομή ραμμένη με μεταλλικά ράμματα να κυριαρχεί στο κάτω μέρος της σελίδας. Τολμηρή η συνύπαρξη της ποίησης με τους αρνητικούς συνειρμούς στους οποίους παραπέμπει μια μετεγχειρητική , μετατραυματική κατάσταση. Η συλλογή αιφνιδιάζει αλλά μάλλον πετυχαίνει από το εξώφυλλο της ακόμη να προβληματίσει τον αναγνώστη και να τον εξωθήσει στο μείζον ερώτημα «που θα το πάει ο ποιητής»;
Τι θέλει να πει ο ποιητής λοιπόν ;
Ο ποιητής μιλάει για ότι η καθημερινότητα, η ζωή λέει. Για ότι η κόπωση στις σχέσεις των ανθρώπων προκαλεί, για τη φθορά τους. Για ότι φέρνει ο ενθουσιασμός για τις νέες ελπίδες που γεννάει η συνάντηση με άλλους κόσμους, άλλους ανθρώπους, νέες σχέσεις. Μιλάει απλά , βατά καθόλου μεταφυσικά ή υπερβατικά για την κοινωνία και το άτομο. Η συλλογή αυτή είναι μια ωδή στον απλό καθημερινό άνθρωπο. Στις αναμονές του , στις απογοητεύσεις του, στις προδοσίες που κάνει ή που έχει υποστεί, στο τρόπο με τον οποίο περνάει, ή δεν περνάει τις υπαρξιακές του καταιγίδες. Ο λόγος, το διήγημα, η ποίηση παίζουν τον ρόλο του ράμματος και μάλιστα του μεταλλικού ράμματος, που τις όποιες βαθιές τομές πασχίζει να συρράψει, να τις κλείσει και μακροπρόθεσμα να τις γιάνει. Θα μπορούσα να τον αποκαλέσω και «θεράποντα λόγο» λοιπόν αφού κατά βάση αναλύει , απλοποιεί πράγματα και συναισθήματα σύνθετα, για να τα κάνει αφομοιώσιμα και ιάσιμα .
Υβριδική συλλογή : Νεολεξία η νεολογισμός; Τι σηματοδοτεί;
Νεολογισμός νομίζω για την προκείμενη χρήση. Ομολογώ ότι προσπάθησα να βρω μια λέξη που να περιγράφει ακριβώς τι είναι αυτή η συλλογή , το ποιόν της , την ταυτότητά της . Ποιητική συλλογή δεν ήταν. Ούτε συλλογή διηγημάτων ήταν . Και τα δύο ναι αλλά όχι ξεκάρφωτα, όχι χύδην, όχι χύμα. Τι ήταν επομένως; Ήταν ένα νέο Είναι. Μια άλλη αυτοτελής οντότητα. Όταν συνειδητοποίησα την έννοια, έψαξα τη λέξη, την γκούγκλαρα για να δω αν ήταν δόκιμη η χρήση της για μια συλλογή σαν και αυτήν. Ε λοιπόν δεν ήταν. Έτσι την επέλεξα ως μη δόκιμη, σαν νεολογισμό! Ξέρετε εννοιολογικά υβριδικός σημαίνει αυτός που προκύπτει από τη συνένωση την συνύπαρξη δυο διαφορετικών στοιχείων. Μέχρι αυτού. Βρήκα υβριδικό αυτοκίνητο, υβριδικό καλαμπόκι, υβριδικό πόλεμο, υβριδική τεχνολογία, υβριδικό εγκέφαλο, υβριδικές δομικές κατασκευές , μέχρι και υβριδική ..γκαρνταρόμπα αλλά ποτέ υβριδική συλλογή.
Σηματοδοτεί την συνύπαρξη διηγήματος και ποιήματος που όμως θέλουν να δώσουν μια μεγαλύτερη, μια ευρύτερη εικόνα από το ένα ποίημα ή το ένα διήγημα. Θέλουν να υπερβούν τα όρια, το ένα να επιτείνει το μήνυμα του άλλου και το νέο «πλάσμα» , το νέο υβρίδιο που θα προκύπτει να είναι δυνατό , άμεσο, αποτελεσματικό , ώστε να μεγιστοποιεί τον προβληματισμό και την επενέργεια στο συνειδητό του αναγνώστη. Να φωτίζει πλήρως όλες τις πλευρές μιας αυτοτελούς ιστορίας.
Όλα αυτά τα 100 ράμματα τι επεδίωξαν να «συρράψουν» ;
Όπως γράφω στο εισαγωγικό μου σημείωμα ο ο Τσάρλς Μπουκόφσκι λέει ότι η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση που δαγκώνει. Αν αυτό είναι αλήθεια τότε τα μεταλλικά ράμματα που θέλει να βάλει αυτή η συλλογή στους ψυχικούς «κρημνούς» , στις χαίνουσες δαγκωματιές που αφήνει πίσω του το δάγκωμα αυτού του ιδιαίτερου, αλλά τόσο ζωτικού μας “σκύλου” είναι περισσότερο από απαραίτητα. Και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στην αγάπη που συναρτάται μόνον με τον σαρκικό έρωτα. Μιλάω για την ευρύτερη έννοια της αφοσίωσης , της αφιέρωσης σε ένα έρωτα ναι ίσως, αλλά και στη φιλία, στην αγάπη για την πόλη , για την πατρίδα, για την κοινωνία. Όλες αυτές οι αγάπες μπορούν να μας πληγώσουν, όπως και όλες μπορούμε να τις προδώσουμε ίσως. Τα ράμματα λοιπόν μας είναι αναγκαία . Ανάγκη αδήριτη θα έλεγα και πιεστική, ίσως και προϋπόθεση για να μπορέσει ο άνθρωπος να πάει μπροστά, να υπερβεί για να αντέξει και τις επόμενες “δαγκωματιές”. Στην περίπτωσή μας λοιπόν ράμματα είναι οι λέξεις , το παιχνίδισμα τους, η αναπάντεχα ψυχωφέλιμη , κάποιες φορές, διαπλοκή τους , η σύνθεση τους, η αποσύνθεση τους , το πλέξιμο τους , η παραφθορά τους , η αδόκιμη χρήση τους, η επανάληψή τους, η μεταφορική τους απολυτοποίηση. Ράμματα που πασχίζουν να κλείσουν τις τομές που τα δόντια αυτού του “αναγκαίου και απαραίτητου σκύλου” ανοίγουν στο σώμα , στο μυαλό , στα όνειρα , στις προσμονές. Πάνω σε ένα βασικό αφηγηματικό κορμό εννιά διηγημάτων έρχονται να «κουμπώσουν» 90 ποιήματα που επιδιώκουν να μεθερμηνεύσουν το συναισθηματικό και ψυχολογικό υπόβαθρο των επί μέρους ιστοριών. Το τελευταίο ποίημα ,το 100ο γραμμένο στο «αυτί» του οπισθόφυλλου είναι ανεξάρτητα μοναχικό και μιλάει για το «μέτωπο των ταπεινών»
Άρα έχει και πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα ;
Απάντηση Φυσικά και έχει . Σε κάθε μας πράξη ενυπάρχει η πολιτική και η κοινωνική παράμετρος. Όταν μιλάμε για διηγήματα ή ποιήματα αυτές οι παράμετροι είναι κυρίαρχες , και πρέπει να είναι κυρίαρχες αφού το μείζον είναι η αναπαραγωγή του προβληματισμού και η έκφραση άποψης για τα τρέχοντα , τα συμβαίνοντα και όχι μια απλή κατάθεση ωραιολογημάτων . Δύο από τα διηγήματα και πολλά από τα ποιήματα μιλάνε για τη νεολαία, την ανεργία, την πόλη, την τρέχουσα διαχείρισή της και βέβαια για τον μέγα οικολογικό κίνδυνο που επικρέμαται πάνω της με τη βεβιασμένη και αψυχολόγητη υιοθέτηση της καύσης σκουπιδιών για την παραγωγή ενέργειας. Στο Ξενία Βόλου την Τετάρτη στις 8 το βράδυ στην παρουσίαση που οργανώνει το Κέντρο Πολιτισμού «Ιωλκός» και η πρόεδρος του κ.. Αδαμαντία Μουτσινά θα πούμε περισσότερα. Με τα αποσπάσματα που θα διαβάσει η κ. Κατερίνα Αντωνακάκη και μέσα από τη συζήτηση με το δημοσιογράφο κ. Νίκο Βαραλή είμαι βέβαιος ότι θα αναδειχτούν οι προβληματισμοί, τα μηνύματα αλλά και η κεντρική ιδέα αυτής της υβριδικής συλλογής που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναζήτηση του ανθρώπινου άνθρωπου.