Ο Henri Matisse, ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους ζωγράφους του 20ού αιώνα και μία από τις σημαντικότερες μορφές της μοντέρνας τέχνης, είναι πηγή έμπνευσης του Γερμανού φωτογράφου και εικαστικού Christian Gunther. «Καθένας έχει έναν πατέρα ή μια μητέρα στην τέχνη» αναφέρει ο καλλιτέχνης που λάτρεψε το Πήλιο και εκθέτει φωτογραφικά έργα του στο Μουσείο της Πόλης. Ζωγράφος, αλλά και γλύπτης, η φωτογραφία ήταν ένα βήμα για να αποτυπώσει τα ντοκουμέντα μιας ζωής, για να βάλει «δεσμά» στον χρόνο και οι αποτυπώσεις έγιναν ένα «κύμα» από πρόσωπα και εικόνες που εκτίθενται στο Μουσείο της Πόλης. Ο Christian Gunther έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις στη Γερμανία, αλλά και σε Ζυρίχη, Παρίσι και Νέα Υόρκη.
«Είμαι ζωγράφος και η φωτογραφία είναι το ντοκουμέντο, αλλά και ο «καθρέφτης» του καλλιτέχνη. Η φωτογραφία εγκαθιστά τη στιγμή στην αιωνιότητα» τόνισε ο ίδιος.
Η έκθεση αρθρώνεται στο αισθητικό επίπεδο του εικαστικού, ο οποίος αφενός ενδιαφέρεται πάντα για όσα κρύβει η καθημερινή ζωή και αφετέρου αντανακλά το σταθερό ενδιαφέρον του για το Πήλιο, ως ένα σπουδαίο κομμάτι της ζωής του. «Δεν βλέπω πίσω ποτέ από τη «σκοτεινή» πλευρά της στιγμής που αποτυπώνω. Βλέπω μόνο το ίδιο το πρόσωπο, μόνο την εικόνα και ό,τι αυτή εκπέμπει. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει η μοναξιά και η ησυχία. Ακόμα και όταν είδα πρώτη φορά στη ζωή μου την Αργαλαστή σκέφθηκα να αγοράσω ένα σπίτι έξω από το χωριό. Εκεί βρήκα την ομορφιά και την ησυχία. Οφείλω πολλά στον Βόλο και την Αργαλαστή.
Πρωτοήρθα στην περιοχή το 1965 μετά από ένα ταξίδι στη Πελοπόννησο. Ήμουν φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ήρθα ξανά πολλές φορές χρόνο με τον χρόνο. Τελικά μαζί με φίλους αγοράσαμε ένα σπίτι μέσα σε έναν ελαιώνα όχι μακριά από την Αργαλαστή. Η περιοχή λεγόταν Sirwan. Περνούσα τα καλοκαίρια εκεί και τον χειμώνα στη Στουτγκάρδη. Αυτή η ρουτίνα κράτησε πολλά χρόνια.
Το 1976 μαζί με την εικαστικό σύζυγό μου, Dorothee Ziegler, ξεκινήσαμε να χτίσουμε ένα σπίτι στη Μικρή Πάου. Βρισκόταν κάτω από το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, στα 80 μ. από το ύψος της θάλασσας, είχε πανοραμική θέα στον Παγασητικό Κόλπο και στον μακρινό ορίζοντα φαινόταν ο Παρνασσός. Με πολύ σκληρή δουλειά καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας, τη δημιουργία ενός μεσογειακού κήπου.
Η μεγάλη οικειότητα που απέκτησα από τη διαμονή μου στην περιοχή με ώθησε στην απόπειρα για τη φωτογραφική της αναπαράσταση. Εντυπωσιάστηκα βαθιά τόσο από τις δυναμικές προσωπικότητες όσο κι από την κουλτούρα και τη γλώσσα, που μάθαινα. Αυτή η γοητεία κατέληξε σε 1.500 ασπρόμαυρα αρνητικά, τα οποία αποθηκευμένα με ασφάλεια ξαναβρέθηκαν πριν δυο χρόνια.
Πέρυσι τον Ιούνιο η ιδέα να εκτεθεί μια επιλογή από 140 περίπου μεγεθύνσεις φωτογραφιών στον τόπο προέλευσής τους απέκτησε στέρεο σχήμα. Η έκθεση «Βόλος και Νότιο Πήλιο, 1974 -1978, σε άσπρο και μαύρο», αποκαλύπτει την οικεία σχέση μου με το ελληνικό τοπίο και τους ανθρώπους του», ανέφερε.
Η περιοδική έκθεση φωτογραφίας «Βόλος και Νότιο Πήλιο, 1974 – 1978, άσπρο και μαύρο, που θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Ιουνίου, είναι η ματιά του ξένου που εκπλήσσεται, εντυπωσιάζεται, αλλά δεν δυσανασχετεί. Που δυσκολεύεται να κατανοήσει τις συνήθειες και τη γλώσσα, αλλά αγαπά τόσο πολύ το Πήλιο και τον Βόλο που τους αφιέρωσε περισσότερα από 30 καλοκαίρια της ζωής του αποτυπώνοντας αχόρταγα τον τόπο και τους ανθρώπους του.