Ο φίλος μου ο Τάκης…

Του Βασίλη Κοντορίζου 

Ο Τάκης, όπως λένε σήμερα οι νέοι, υπήρξε ο «κολλητός» μου μιαν ολόκληρη ζωή. Από τα πρώτα μας χρόνια ζήσαμε σε δύσκολες εποχές: Κατοχή, Εμφύλιος και κάθε είδους ταλαιπωρία, που γεννάει η φτώχεια και η ανέχεια. Ωστόσο, μέσα από τις δυσκολίες αυτές γαλβανίζονται οι ψυχές, ατσαλώνονται οι χαρακτήρες, διαμορφώνονται ποιοτικά οι άνθρωποι. Και σ’ ένα τέτοιον άνθρωπο ποιότητος εξελίχθηκε ο Τάκης: Σοβαρός, μετρημένος, με ηθικές αρχές, που μεταλαμπάδευσε και στα παιδιά του. Επιπλέον αθλητής ιστιοπλόος και φυσιολάτρης κυνηγός.

Σπουδάσαμε μαζί με τον Τάκη, μαζί δουλέψαμε στο τότε Τεχνικό Γραφείο του Γ. Κοτοπουλέα και υπήρξαμε συστρατιώτες στο 726 Τάγμα Μηχανικού Κατασκευών. Μαζί στις παρέες, στα γλέντια και στα φλερτ της νιότης. Ακόμη και το πρώτο μας βεσπάκι συνεταιρικό το είχαμε! Σ’ όλη μου τη ζωή δεν είχα ποτέ ένα τόσο στενό και κοντινό φίλο. Η οικογένειά του ήταν και δική μου οικογένεια και οι γυναίκες μας μένουν ώς τώρα στενές φίλες.
Μιλάω για τον Μηχανικό Δημήτρη Καλφόπουλο, ο οποίος, μέσα στην καραντίνα, έχασε τη μάχη για τη ζωή από ανίατη νόσο, που τον ταλαιπωρούσε. Μαζί του έφυγε κι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Η επίγνωση της σκληρής πραγματικότητος, ότι το τέλος είναι η κοινή μοίρα όλων μας, αποτελεί την υπόβαση, πάνω στην οποία οικοδομείται η παρηγορία για την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων.

Όταν, όμως, οι αδυσώπητοι υγειονομικοί περιορισμοί, λόγω της πανδημίας σε εμποδίζουν να πεις το ύστατο «χαίρε» στον φίλο σου, να σφίξεις το χέρι των δικών του και να εκφέρεις ζωντανό παρηγορητικό λόγο, τότε για μένα ο πόνος της απώλειας γίνεται πιο οξύς.

Γι’ αυτό αγκαλιάζω νοερά την Ελένη, τη σύζυγο του φίλου μου του Τάκη, καθώς και τους γιους του, Βαγγγέλη και Γιάννη, πολιτικούς μηχανικούς, ευχόμενος όπως ο Θεός κατατάξει την ψυχή του εν σκηναίς δικαίων και στους ίδιους παράσχει την εξ ύψους παρηγορία του, που θα επιτρέψει σιγά σιγά, η σημερινή τους οδύνη να γίνει γλυκειά ανάμνηση του ανθρώπου τους που έφυγε…