Ο επόμενος σταθμός

Δεν υπάρχει καμία χώρα στον πλανήτη που η εισαγωγή των παιδιών στο Πανεπιστήμιο να μετατρέπεται σε μαζική υστερία. Η εξήγηση είναι βεβαίως και κοινωνική και ψυχολογική. Τα παιδιά που βρίσκουν μια θέση στα αμφιθέατρα είναι ήρωες, ενώ όσοι δεν πέτυχαν για πολλούς και διαφόρους λόγους βρίσκονται εκτός… Είναι γεγονός το να μετέχει ένα παιδί σε μια εκπαιδευτική διαδικασία; Όχι. Σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι εισάγονται «αθόρυβα» στα πανεπιστήμια και όσοι θέλουν να σπουδάσουν βρίσκουν τον τρόπο να το πράξουν αξιοποιώντας το εκπαιδευτικό σύστημα. Η Ελλάδα είναι όμως μια ειδική περίπτωση χώρας και σε αυτό τον τομέα.
Μέσα σε αυτή την «ιδιαιτερότητα» ρόλο μετά τους γονείς, το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον παίζουν και τα ΜΜΕ.
Η προβολή για τα παιδιά φέρεται να έχει τεράστια σημασία για γονείς. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εκπληρώνεται, ίσως, η δική τους δικαίωση, τα όνειρα, οι διαψευσμένες προσωπικές προσδοκίες. Το παιδί είναι ο ήρωας και ας μην έχει ακόμη αναγνωρίσει τον ρόλο του στην κοινωνία. Ας μην έχει ακόμη τοποθετήσει τον εαυτό του στο κάδρο, ας ανησυχεί για το πως και πότε θα συμβεί αυτό.
Όπως η διαχείριση της επιτυχίας από τα παιδιά σχετίζεται απόλυτα με τους γονείς, το ίδιο συμβαίνει και με τη διαχείριση της αποτυχίας.
Οι προφητείες δεν εκπληρώθηκαν και η ταμπέλα της αποτυχίας που του «φορά» το περιβάλλον μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξή του. Μπορεί όμως στα 18 του να θεωρηθεί ένας άνθρωπος αποτυχημένος, μπορεί να του φορέσει κανείς ταμπέλα; Μια αποτυχία στα 18 δεν καθορίζει το μέλλον. Στα 18 ένας άνθρωπος είναι απλά νέος. Ο δρόμος που οδηγεί στην προσωπική επιτυχία του καθενός είναι ένα ταξίδι που δεν το καθορίζουν οι εξετάσεις.
Στα παιδιά που πέτυχαν αξίζουν χίλια μπράβο και στα παιδιά που δεν πέτυχαν αξίζουν τα μπράβο μιας προσπάθειας που οδηγεί το βλέμμα στον επόμενο σταθμό.