Ο δρόμος της καταστροφής

Οι ιστορίες της καύσης σκουπιδιών και της διάλυσης του γραμμικού πάρκου της Καραμπατζάκη ήταν οι αφορμές για να ξεσπάσει ένας νέος διχασμός με ευθύνη της Δημοτικής Αρχής που δεν αντέχει τον διάλογο και αδυνατεί να οικοδομήσει συναινέσεις. Δεν διανοούνται στη Ρήγα Φεραίου πως στις οργανωμένες κοινωνίες οι άνθρωποι συζητούν και οι διοικήσεις αποφασίζουν εφόσον ακούσουν όλες τις απόψεις, ακόμα και τις ακραίες.
Να ανοίξει η Καραμπατζάκη; Να ανοίξει γιατί είναι άδικο να επιφορτίζεται με κυκλοφορία η Ζάχου. Να μετατραπεί η Ζάχου από δρόμο κυκλοφορικής έντασης σε γραμμικό πάρκο όπως η Καραμπατζάκη; Εννοείται. Να καίμε σκουπίδια και να αναπνέουμε καρκίνο; Να καίμε. Καμία αντίρρηση. Να κόψουμε όλα τα δέντρα για να παρκάρουν αυτοκίνητα; Και πολύ αργήσαμε.
Για να λαμβάνονται όμως αποφάσεις, ακόμα και καταστροφικές για την πόλη πρέπει να υπάρχει διάλογος της Δημοτικής Αρχής με τους θεσμικούς και επιστημονικούς εκπροσώπους, τους οποίους σήμερα μια χούφτα άνθρωποι χωρίς γνώσεις τους έβαλαν στο περιθώριο και τους απαξιώνουν με χυδαίες επιθέσεις.
Το χειρότερο δυστυχώς που μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ο κόσμος εκρήγνυται, τη στιγμή που μια Δημοτική Αρχή έχει χάσει τον έλεγχο σε όλα τα επίπεδα. Τέσσερα χρόνια τώρα, οι ύβρεις, οι χυδαιότητες, οι επιθέσεις, οι μηνύσεις, δείχνουν αντιδράσεις ενός συστήματος που παραπαίει. Η αδυναμία στον διάλογο και η καταρράκωση του δημοτικού συμβουλίου δείχνει απόλυτη αδυναμία πολιτικής και διαχειριστικής επάρκειας. Μια Δημοτική Αρχή που έχει την εξουσία δεν έχει κανέναν λόγο να λειτουργεί με μεθοδεύσεις που φτάνουν στην εκτροπή, αλλά αυτό συμβαίνει από την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της. Αυτός είναι ο δρόμος της καταστροφής και φαίνεται στην καθημερινότητα.