Ειδικότερα, ο ‘Αρειος Πάγος ακολουθώντας προγενέστερη απόφασή της Ολομέλειας του έτους 2015, αποφάνθηκε ότι μπορεί να ελέγχει αναιρετικά αν η αποζημίωση που επιδικάζεται από το Εφετείο είναι υπερβολικά μεγάλη ή υπερβολικά μικρή και σε περίπτωση που διαπιστώσει ότι ισχύει ένα από τα δύο αυτά θα αναπέμπει την υπόθεση στο Εφετείο για νέα κρίση.
Αναλυτικότερα, ο ‘Αρειος Πάγος αναίρεσε αντίστοιχες εφετειακές αποφάσεις: τη μεν πρώτη καθώς το ποσό της αποζημίωσης που είχε επιδικαστεί ήταν πολύ μεγάλο και τη δεύτερη επειδή ήταν πολύ μικρό.
Ο ‘Αρειος Πάγος έκρινε ότι η απόφαση του Εφετείου ως προς το ύψος της αποζημίωσης (χρηματικής ικανοποίησης) για ηθική βλάβη δεν πρέπει να παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, ούτε «να υπερβαίνει τα ακραία όρια της διακριτικής ευχέρειας, που αποτελεί, γενική αρχή του δικαίου», αλλά ούτε και να παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Οι αρεοπαγίτες αποφάνηκαν ότι τα επιδικασθέντα ποσά χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης, υπερβαίνουν σημαντικά, αυτά που θα ήταν δίκαια και εύλογα για την ηθική παρηγοριά και ανακούφιση των αναιρεσιβλήτων, με αποτέλεσμα ο καθορισμός τους στο ως άνω ύψος, να παραβιάζει ευθέως την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 2 παρ. 1 και 25 του Συντάγματος)».
Στη δεύτερη απόφαση του Αρείου Πάγου (464/2017) αναφέρεται ότι το Εφετείο, επιδίκασε σε τροχαίο, ως χρηματική τους ικανοποίηση, λόγω ψυχικής οδύνης, τα ποσά των 35.000, 15.000 και 7.000 ευρώ αντίστοιχα στη θυγατέρα της θανούσας, τον πατέρα και αδελφό και κρίθηκε ότι με τα ποσά αυτά το δευτεροβάθμιο δικαστήριο παραβίασε ευθέως κατά τον προσδιορισμό τους την αρχή της αναλογικότητας του άρθρου 25 παρ. 1 του Συντάγματος, καθόσον τα επιδικασθέντα ποσά υπολείπονται κατά πολύ των συνήθως επιδικαζομένων σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Πηγή: Έθνος