Ο αγανακτισμένος άνθρωπος στην εποχή του κορωνοϊού

Tου Γεώργιου Καπουρνιώτη

Ο αριθμός των αγανακτισμένων στην εποχή του κορωνοϊού διαρκώς αυξάνεται. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς βομβαρδίζουν καθημερινά με ειδήσεις επί του θέματος, που είτε μάς επηρεάζουν θετικά είτε αρνητικά. Πώς μπορεί ο αγανακτισμένος να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του; Καταγγέλλει την απαγόρευση άσκησης του δημοκρατικού του δικαιώματος να διαδηλώνει και ταυτόχρονα αγανακτεί για την αύξηση των κρουσμάτων. Διαμαρτύρεται πως τα μέτρα πάρθηκαν καθυστερημένα και μια μέρα πριν ξιφουλκούσε πως αναστέλλονται οι ατομικές του ελευθερίες με μια μπίρα στο χέρι στις πλατείες. Έτσι, όπως το κράτος διαμόρφωσε την προπαγάνδα γύρω από τον φονικό ιό, είναι φυσιολογικό μία ομάδα ανθρώπων να έχει τις αμφιβολίες της. Πρόστιμα, απαγόρευση κυκλοφορίας, ένα εμβόλιο που κυκλοφόρησε σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε σύγκριση με αντίστοιχα εμβόλια άλλων πανδημιών αποτελούν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Κατανοώ τους ανθρώπους αυτούς που έχουν διαφορετική άποψη, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ιός υπάρχει. Είναι εδώ και σκοτώνει χιλιάδες συνανθρώπους μας καθημερινά. Σίγουρα μπορεί να υπάρχει φόβος για το εμβόλιο, γιατί είναι κάτι καινούργιο αλλά, είναι ασφαλές καθώς έχει ήδη δοκιμαστεί από δεκάδες χιλιάδες εθελοντές, που έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία της επιστήμης και της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι η μόνη μας ελπίδα για να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, στη φυσιολογική ζωή μας…

Δεν υπάρχει πιο εύκολη και ξεκούραστη στάση ζωής από το να είσαι μονίμως αγανακτισμένος. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα η ιδεολογικοποίηση του ατομικού συμφέροντος βαφτίζεται επαναστατική ανυπακοή και χτίζει λαμπρές πολιτικές καριέρες. Ας σκεφτούμε τους συνανθρώπους μας που είναι στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, τους γιατρούς και νοσηλευτές και όλους όσοι δίνουν καθημερινή μάχη στον τομέα της υγείας, έτσι ώστε να μην αγανακτούμε και με το εμβόλιο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πείθονται για την ασφάλειά τους και παραμονεύει ο κίνδυνος ενός αντιεμβολιαστικού κινήματος. Υπάρχουν άνθρωποι που διακατέχονται από καχυποψία απέναντι στους θεσμούς και τους κατεστημένους οργανισμούς, τις φαρμακευτικές εταιρείες και τη χρηματοδοτούμενη επιστημονική έρευνα ή είναι ανασφαλής λόγω ελλιπούς ενημέρωσης. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αρνείται να εμβολιαστεί.
Θα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα επιλογής για τον εμβολιασμό. Είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη να επιλέξει αν θα εμβολιαστεί ή όχι. Εξίσου όμως σοβαρές και απόλυτες θα πρέπει να είναι οι συνέπειες για όσους επιλέξουν να μην το κάνουν. Οφείλει, όμως, το κράτος να βάλει κάποιους περιορισμούς για την προστασία του γενικού συνόλου. Παραδείγματος χάριν, να μην επιτρέπεται σε τουρίστες να εισέρχονται στη χώρα μας, όντας ανεμβολίαστοι.
Το θέμα απαιτεί σοβαρότητα και συνέπεια και ευθύνη. Όχι αλλού κυρώσεις κι αλλού τα στραβά μάτια. Από την κορυφή της κυβέρνησης μέχρι τον τελευταίο πολίτη τα μέτρα πρέπει να εφαρμόζονται ομοιόμορφα, ώστε να πειστεί και ο αγανακτισμένος. Για παράδειγμα, ας συμμετέχουν στον εμβολιασμό δημόσια πρόσωπα με ευρεία αναγνωρισιμότητα, έτσι ώστε να πειστεί η ολότητα για την ασφάλεια και την αναγκαιότητα του εμβολίου. Μια τέτοια εικόνα θα ενισχύσει (αναμενόμενη) και την κοινωνική πίεση να εμβολιαστούμε όλοι, προκειμένου να επανέλθουν οικονομία και κοινωνία σε κανονικούς ρυθμούς.

Μία σειρά πραγμάτων που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει τους αγανακτισμένους στη διαρκή εκδήλωση της οργής τους. Πόσα έχουν συμβεί το διάστημα αυτό; Οικονομική κρίση, μνημόνια, ανεργία, υψηλή φορολογία, διόγκωση δημόσιου και ιδιωτικού χρέους και συνάμα με όλα αυτά, έρχεται και η πανδημία. Πρόσθεσε στο σύνολο, ανασφάλεια, απαγόρευση κυκλοφορίας και όσων θεωρούσαμε δεδομένα στη ζωή μας, επιπρόσθετη ανεργία και πιθανότατα να σημάνει την έναρξη μίας νέας οικονομικής κρίσης. Πόσες πληγές μπορεί να αντέξει ακόμα η χώρα μας; Υπάρχουν συμπολίτες μας που στις επιχειρήσεις τους θα μπει μόνιμα «λουκέτο» λόγω των οικονομικών συνεπειών του φονικού ιού. Η μόνη λύση ίσως είναι το εμβόλιο…

Σε κάθε περίπτωση, ας έχουμε υπόψη μας ότι όσοι συμπολίτες μας εμφανίζονται επιφυλακτικοί έναντι του εμβολίου δεν είναι κατά ανάγκη συνωμοσιολόγοι ή αρνητές του ιού. Ίσως δικαίως είναι αγανακτισμένοι ή απλώς φοβισμένοι. Αποτελεί χρέος της Πολιτείας να τους ενημερώνει επαρκώς και να προσπαθήσει να τους πείσει, γιατί το εμβόλιο ήρθε σε μια εποχή που είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι και θέλουμε να πιστέψουμε. Το ίδιο το κράτος θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας και στη συνέχεια να μας συμβουλέψει για το καλό όλων μας και την υγεία μας. Θέλουμε να βγούμε έξω και να ξαναβρεθούμε, να δούμε τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους γνωστούς μας. Θέλουμε να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε χωρίς να φοβόμαστε. Θέλουμε να δίνουμε χειραψίες, να γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους, να έχουμε μία κοινωνική ζωή. Θέλουμε την ελευθερία μας πίσω!
Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί πως θα πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε ότι σε μια κοινότητα δεν έχουμε μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Ιδίως στην κρίσιμη αυτή περίοδο έχουμε την ηθική ευθύνη να ενεργήσουμε όλοι από κοινού και συντονισμένα, προκειμένου να ξεπεράσουμε μια πανδημία που έχει παραλύσει τη βιοτική και οικονομική δραστηριότητα. Στάσεις του τύπου «ας δούμε τι θα πάθουν οι άλλοι και βλέπουμε» δεν ανταποκρίνονται στο ηθικό καθήκον αλληλεγγύης και μέριμνας που έχουμε έναντι των συνοδοιπόρων μας στην κοινότητα, έναντι της ολότητας.