Με πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικό επίπεδο μιλήσαμε χθες, με αφορμή την ψήφιση του νέου σκληρού μνημονίου στη Βουλή. Με στελέχη που χρόνια τώρα κατηγορούν τους διπλανούς τους, τους φίλους τους, ως γερμανοτσολιάδες και μερκελιστές, ως ραγιάδες και προσκυνημένους. Μεταξύ σοβαρού και αστείου. Κυρίως όμως μόνο στα σοβαρά.
Όποιος υποστήριζε πως στη χώρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κουμάντο δεν κάνουν οι επιτροπές αγώνα, οι καταληψίες και τα κινήματα «δεν πληρώνω», εκπροσωπούσε άδηλα συμφέροντα και είχε προδοτική υστεροβουλία.
Στόχος κριτικής έγιναν μέχρι και από βολεμένους σε κομματικά γραφεία δεκάδες άνθρωποι που δεν σιτίστηκαν ποτέ από κομματικά ιερατεία…
Χθες για μια ακόμη φορά πολλοί προδομένοι επαναστάτες επαναλάμβαναν ότι όσα υποστήριζαν τόσα χρόνια εξακολουθούν να τα υποστηρίζουν, γιατί όπως μας είπαν θέλουν να είναι αξιοπρεπείς. Ακούσαμε πάλι τα γνωστά υπερήφανα…
Αξιοπρεπείς είμαστε όλοι και όχι μόνο οι οπαδοί του Τσίπρα, του Λαφαζάνη, της Κωνσταντοπούλου, του Καμμένου και του Μιχαλολιάκου. Κανείς μας δεν είναι ήρεμος με ό,τι έχει συμβεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν επιθυμεί κι’ άλλους φόρους, κι’ άλλη ύφεση, κι’ άλλες περικοπές. Όσοι έχουν συμφέροντα από την ύφεση είναι λίγοι.
Οι υπόλοιποι είμαστε οργισμένοι με τις αστοχίες των κυβερνήσεων, που χρησιμοποίησαν δισεκατομμύρια δανείων ως «πετσετάκια» για να μη θιγούν συντεχνίες και κομματική πελατεία.
Η σύνεση, όμως, επιβάλλει να εξετάζει κανείς ποιες είναι οι ρεαλιστικές δυνατότητες και να συνειδητοποιεί ότι όποτε μια χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση, επιλέγει το βέλτιστο εφικτό αποτέλεσμα για την επιβίωσή της και όχι την αυτοχειρία στο βωμό εξωπραγματικών επιδιώξεων.
Από υποκρισίες επαναστατικές χορτάσαμε. Όσοι δεν ζουν στο αυτιστικό τους περιβάλλον και το μόνο τους όπλο για να αξιολογούν τι συμβαίνει γύρω τους είναι η κοινή λογική, γνωρίζουν πως με τεράστια δυσκολία μπορούν να διαχειριστούν τα βάρη γνωστών και προδιαγεγραμμένων οικονομικών θυσιών. Μπορούν όμως.
Αυτό που δεν μπορούν, είναι να διαχειριστούν τις άγνωστες επιπτώσεις από την αποτελμάτωση της οικονομίας.
Το πρώτο σκέλος ενός εφιάλτη, που μαστίζει τις επιχειρήσεις και κατ’ επέκταση χιλιάδες εργαζόμενους, που βρίσκονται με ενάμιση πόδι στο δρόμο, το ζούμε με τα capital controls. Όποιος έχει αμφιβολία ας κάνει μια βόλτα στη Βιομηχανική.
Υπό αυτή την έννοια δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να είμαστε αξιοπρεπείς για να υπηρετούμε νεοσταλινικά όνειρα με κρατικές τράπεζες και βιομηχανίες, με λαό εξαθλιωμένο, αλλά υπάκουο και με δικτατορία …επί του προλεταριάτου. Θέλουμε να είμαστε αναξιοπρεπείς. Θέλουμε να ζούμε στην αναξιοπρέπεια και να μην πιστεύουμε εξωπραγματικές υποσχέσεις κενές περιεχομένου, θέλουμε να ξέρουμε με ακρίβεια πού βαδίζουμε. Να ξέρουμε ότι ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά αυτή η δυσκολία δεν ανταλλάσσεται με καμία καταστροφή, στο όνομα καμίας αξιοπρέπειας. Τώρα που και η τελευταία εφεδρεία του συστήματος – ο ΣΥΡΙΖΑ παρέα με την εθνικιστική Δεξιά – υποστηρίζουν τα πιο σκληρά μνημόνια καλό είναι να υπάρξει επιστροφή στην πραγματικότητα και να σκεφτούμε σοβαρά αν πρέπει να υπάρξουν ξανά εύκολες «υπογραφές» σε λαϊκά συμβόλαια αναξιοπιστίας.
Κυρίως όμως πρέπει να μάθουμε να συζητάμε. Όχι να συμφωνούμε. Απλά να συζητάμε.