Του Γιάννη Αναστασίου
Η απάντηση του αριστερού υπουργού Πολάκη για το θέμα των χημειοθεραπειών στο Νοσοκομείο του Βόλου στοχοποιεί τους γιατρούς, υπονοώντας στην καλύτερη περίπτωση ότι δεν υπολογίζουν το δημόσιο χρήμα στην συνταγογράφησή τους, απολαύστε τον: «κατά το έτος 2016 στο Γ.Ν. Λάρισας, το οποίο διαθέτει Ογκολογικό Τμήμα και όχι μονάδα, όπως αυτό του Βόλου, πραγματοποιήθηκαν 7.251 συνεδρίες χημειοθεραπείας. Η φαρμακευτική δαπάνη για αυτές τις συνεδρίες ανήλθε στα 2.476.425,11 €. Δηλαδή η φαρμακευτική δαπάνη ανά συνεδρία ανήλθε στα 341,53 €. Για το 2017, μέχρι σήμερα, στο ίδιο νοσοκομείο πραγματοποιήθηκαν 1.673 συνεδρίες, με τη συνολική φαρμακευτική δαπάνη να φτάνει τις 615.744,61 €. Δηλαδή το κόστος ανά συνεδρία υπολογίζεται στα 368,05 €.
Στο Γ.Ν. Βόλου το έτος 2016 πραγματοποιήθηκαν 5.130 συνεδρίες χημειοθεραπείας, σε 2.306 ασθενείς και το συνολικό κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης ήταν 2.457.006,00 €. Δηλαδή το κόστος των φαρμάκων ανά συνεδρία ήταν 478,95 €. Για το 2017, μέχρι σήμερα, πραγματοποιήθηκαν 1.317 συνεδρίες, σε 362 ασθενείς, με τη συνολική φαρμακευτική δαπάνη να φτάνει το 1.020.000,00 €. Δηλαδή το κόστος των φαρμάκων ανά συνεδρία εκτινάχθηκε στα 774,48 €». Επειδή λοιπόν κάποιοι από εσάς θ’ αναρωτιέστε: «ρε μπας και έχει δίκιο ο Πολάκης, μήπως κάτι τρέχει»;… ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα με λογικά επιχειρήματα έχοντας ως δεδομένο ότι ο άνθρωπος που μοχθεί οχτώ χρόνια τώρα στο Νοσοκομείο για τους καρκινοπαθείς της πόλης και του νομού μας, ο ογκολόγος κ. Ρήγας είναι ένας άνθρωπος διαμάντι και μου δηλώνει στην επικοινωνία που είχα μαζί του όπου το βρήκα εξαιρετικά στεναχωρημένο ότι, «είμαστε ανοιχτοί σε οποιονδήποτε έλεγχο».
Αλήθεια στην παράθεση των αριθμών για το κόστος των θεραπειών που έδωσε ο υφυπουργός για τις συνεδρίες των καρκινοπαθών στα δύο Νομαρχιακά Νοσοκομεία του Βόλου και της Λάρισας, έλαβε υπόψη πριν βγάλει συμπεράσματα τις ποιοτικές διαφορές, τον τύπο δηλ, καρκίνου και την συχνότητα επανάληψης των θεραπειών που απαιτούνται για κάθε ασθενή; Οι συνεδρίες στα δύο Νοσοκομεία αφορούν τους ίδιους τύπους καρκίνου και τον ίδιο αριθμό ασθενών με αυτούς τους τύπους για να μπορούν να είναι συγκρίσιμα ή όλο αυτά γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους; Είναι το ίδιο ακριβά όλα τα καρκινικά φάρμακα; Ακόμη και οι αριθμοί μαρτυρούν ότι ο αριθμός των τύπων καρκίνου που αντιμετωπίζουν τα δύο Νοσοκομεία είναι διαφορετικός. Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι το 2016 με 7251 συνεδρίες στο νοσοκομείο της Λάρισας η δαπάνη είναι όση σχεδόν και στο Νοσοκομείο του Βόλου με 2121 συνεδρίες λιγότερες δηλ, 5130. Μήπως οι τύποι των καρκίνων που αντιμετωπίζονται, η συχνότητα συνεδριών των ίδιων ασθενών και τα καινούργια ενδοφλέβια φάρμακα που το Νοσοκομείο του Βόλου χορηγεί -και σωστά καθώς έτσι επιτάσσει η επιστήμη και η ανθρωπιά των γιατρών- και είναι πανάκριβα, είναι το πραγματικό θέμα που επιβάλει τη χρηματοδότηση του Νοσοκομείου; Μήπως λοιπόν ο προϋπολογισμός του μήνα που χτύπησε καμπανάκι και εκτόξευσε τη διαφορά δαπάνης στον Διοικητή του Νοσοκομείου του Βόλου, δεν έχει σχέση με σπατάλη του δημοσίου χρήματος για τους καρκινοπαθείς, αλλά με ότι, το προηγούμενο διάστημα σε πέντε ασθενείς έπρεπε να γίνει διπλή χορήγηση αυτού του τύπου των φαρμάκων (ανά δεκαπενθήμερο) την 1η και 30η του ίδιου μήνα, δηλ, να δαπανηθούν γι’ αυτούς μόνον 50 χιλιάδες ευρώ, νούμερο που από μόνο του κάνει και την μεγάλη διαφορά του μήνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, το ίδιο θα συμβεί και τον επόμενο μήνα, καθώς οι θεραπείες των νέων ασθενών και ο αριθμός τους ποικίλει και αυξομειώνεται χωρίς πρόβλεψη; Υπάρχει επίσης και μία ακόμη πτυχή του θέματος η οποία να λησμονείτε, ότι δηλ, το Νοσοκομείου του Βόλου είναι λάθος να συγκρίνεται μόνον με το Νομαρχιακό της Λάρισας, καθώς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι, στην συνολική δαπάνη για τους καρκινοπαθείς στον γείτονα νομό, πρέπει να προσμετράτε και το μεγαλύτερο μέρος εκείνης που γίνεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, καθώς ναι μεν έχει περιφερειακό χαρακτήρα, ωστόσο μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σε πολύ μεγάλο ποσοστό νοσηλεύει τους καρκινοπαθείς της Λάρισας, ως το δεύτερο Νοσοκομείο της. Πρέπει να γίνει αντιληπτό λοιπόν, ότι, η φαρμακευτική δαπάνη για τους καρκινοπαθείς στον γειτονικό νομό είναι συνολικά και από τα δύο νοσοκομεία αισθητά –προφανώς υπάρχει και η πληθυσμιακή διαφορά- πολύ μεγαλύτερη των 2,5 εκ. της Μαγνησίας του 2016. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι, εάν αυθαίρετα προσμετρήσουμε ένα αντίστοιχο κονδύλι 2,5 εκ ευρώ το χρόνο, δαπάνη για τους καρκινοπαθείς από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο –αντίστοιχο του Νομαρχιακού-, πως δίδονται 5 εκ ευρώ εξ’ ολοκλήρου σε ασθενείς από τη Λάρισα, είναι όμως βέβαιο ότι, συνολικά στη Μαγνησία δίδονται πολύ λιγότερα χρήματα το χρόνο για τους καρκινοπαθείς.
Τα νούμερα λοιπόν που έδωσε στη Βουλή ο κ. Πολάκης πάσχουν από παντού για την εξαγωγή ασφαλών και δίκαιων συμπερασμάτων. Δυστυχώς ο «λεβέντης κρητίκαρος» υπουργός, αντί να τα «μαζέψει» και να έρθει στο Βόλο να δει από κοντά, τί συμβαίνει και ποια είναι η αδικία που συντελείται εις βάρος των καρκινοπαθών της Μαγνησίας, βιάζεται για μία ακόμη φορά και «παίζει» επικοινωνιακά τόμπολα θολώνοντας τα νερά σε ένα ζήτημα, όπου, η «κυβέρνηση της αριστεράς» αντί της διενέργειας πειθαρχικού ελέγχου, πρώτα έπρεπε να δει τον άνθρωπο, δηλ, τον καρκινοπαθή, την ταλαιπωρία και τις ανάγκες του. Αυτό που συμβαίνει είναι ντροπή. Ο Βόλος και η Μαγνησία έχουν αδικηθεί χρόνια τώρα στους προϋπολογισμούς του Νοσοκομείου για την εξυπηρέτηση των καρκινοπαθών. Σε μία περίοδο έξαρσης κρουσμάτων και περιστατικών που ζητούν την νοσηλεία τους στο Νοσοκομείο της πόλης και όχι –λόγω κρίσης- στα εξειδικευμένα κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, το Υπουργείο είναι απαίτηση όλων μας να βρει τα επιπρόσθετα χρήματα που απαιτούνται για την κάλυψη των φαρμάκων στους καρκινοπαθείς. Ουδείς αρνείται –ούτε οι γιατροί- τον έλεγχο που είναι αυτονόητο ότι πρέπει να υπάρχει και να είναι αυστηρός, χωρίς επικοινωνιακές φαμφάρες και μισόλογα, όταν προσπαθούμε να ρίξουμε την μπάλα στην εξέδρα επειδή δεν έχουμε τη βούληση ν’ ανακατανείμουμε τους προϋπολογισμούς των Νοσοκομείων της ΥΠΕ για τους καρκινοπαθείς ή να δώσουμε έκτακτη χρηματοδότηση. Ντροπή”.
