Ντοκιμαντέρ για τη Μηλίνα μετά τις καταστροφικές πλημμύρες

Στην περσινή πλημμύρα του Daniel βρισκόταν στη Μηλίνα και έζησε από κοντά τον τρόμο του ακραίου φυσικού φαινομένου και τον εφιάλτη των καταστροφών. Τις πρώτες εικόνες, τα πρώτα συναισθήματα απόγνωσης, από τη μανία της φύσης, το δράμα των κατοίκων, αποφάσισε να αποτυπώσει σε ένα ντοκιμαντέρ μικρούς μήκους.
Για την Ελένη Κουτσοβαγγέλη, τελειόφοιτη φοιτήτρια στο τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, οι καταστροφές στη Μηλίνα ήταν το περιεχόμενο της πτυχιακής της εργασίας.
Ένα ντοκιμαντέρ που περιελάμβανε όχι μόνο εικόνες, αλλά και συνεντεύξεις με πληγέντες κατοίκους βυθισμένους στην απελπισία.
Εκείνο το εφιαλτικό βράδυ μόλις είχε αποχωρήσει από την εργασία σε καφετερία της Μηλίνας επιστρέφοντας στο Χόρτο. Έβρεχε ασταμάτητα και με ένταση προμηνύοντας μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Όταν επέστρεψε στη Μηλίνα, είδε ένα τοπίο καταστροφής.
Όλες τις εικόνες που βίωσε, θέλησε να τις αποθανατίσει σε βίντεο που θα ήταν και το περιεχόμενο της πτυχιακής της εργασίας.
Η ίδια μας περιγράφει πώς ξεκίνησε το ντοκιμαντέρ, λέγοντας πως «σκεφτόμουν καιρό πριν ξεκινήσω το τελευταίο έτος των σπουδών μου τι θέμα θα μπορούσα να διαλέξω για την πτυχιακή μου εργασία. Μετά από όσα πέρασα κατά την πλημμύρα του Daniel τον Σεπτέμβριο του 2023 μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του Νοτίου Πηλίου, με έκανε να θέλω να επιλέξω ένα και μόνο θέμα.
Ήθελα να μιλήσω για τα όσα περάσαμε και να το μοιραστώ με τον κόσμο από τα δικά μας τα μάτια και όχι από τα δελτία ειδήσεων και όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ. Με τη βοήθεια της κ. Μαρίας Ματσιώλας, η οποία ήταν και η επιβλέπουσα καθηγήτρια μου στο τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αρχίσαμε να συζητάμε για το πώς θα μπορούσα να δώσω σάρκα και οστά στα όσα ήθελα να μοιραστώ. Καταλήξαμε στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για το χωριό της Μηλίνας».

Ο ψυχικός πόνος κατά τη διάρκεια των λήψεων
Η ίδια πρόσθεσε πως «το θεωρητικό κομμάτι της πτυχιακής μου, ενώ θα έπρεπε να είναι το δύσκολο, κατέληξε να είναι το εύκολο, καθώς η δημιουργία του βίντεο ήταν ένα τεράστιο μάθημα ζωής για εμένα και χρειάστηκε πολύ ψυχική δύναμη για να υλοποιηθεί.
Ο πόνος, κατά τη διάρκεια των λήψεων και όσο μιλούσα λόγω των συνεντεύξεων με ανθρώπους του χωριού και θυμόμασταν τα όσα είχαμε ζήσει, ήταν απίστευτα έντονος καθημερινά. Όπως έχω ξαναπεί, με πονούσε η καρδιά μου μετά από κάθε συνέντευξη και υπήρξαν πολλές φορές που δεν άντεχα να προχωρήσω στην επόμενη, γιατί γνώριζα πως θα ακούσω όλα όσα θέλουμε να διαγράψουμε από τη μνήμη μας. Ήταν σαν να έπρεπε να βάζω εγώ η ίδια αλάτι στην πληγή μου. Οι άνθρωποι της Μηλίνας ωστόσο ήταν απίστευτα συνεργάσιμοι και φαινόταν ότι με βοηθούσαν στο έργο μου με μεγάλη χαρά, αφού είναι ένα θέμα στο οποίο όλοι μας θέλαμε να δώσουμε μεγαλύτερη έκταση και να ακουστεί η φωνή μας».

«Ένα πολύ σημαντικό μάθημα»
Σε όσα μηνύματα έλαβε από την προσπάθειά της είπε πως «η συγκεκριμένη πτυχιακή μού έμαθε ένα πολύ σημαντικό μάθημα, που θα κουβαλώ για την υπόλοιπη ζωή μου μέσα μου. Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Όπως λέω και στην εισαγωγή της πτυχιακής, τη μία στιγμή μπορεί να έχεις τα πάντα και μέσα σε πολύ λίγο, το μόνο που σου έχει μείνει είναι η ελπίδα πως μια μέρα όλα θα φτιάξουν και θα ξαναγίνουν όπως παλιά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε μια μονάχα ζωή και πρέπει να εκτιμάμε όλα όσα έχουμε σε αυτήν, ανθρώπους, εμπειρίες, τα πάντα».

«Να μην τα παρατάμε ποτέ»
Συνεχίζοντας τόνισε πως «ένα ακόμα μάθημα που πήρα ήταν πως δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε. Βλέπω καθημερινά πλέον στο χωριό ανθρώπους που πριν έναν χρόνο ακριβώς ήταν βουρκωμένοι και είχαν βλέμμα χαμένο να χαμογελούν, και το μόνο που μπορώ να πω είναι πως είμαι βαθιά συγκινημένη με τη δύναμή τους και απίστευτα περήφανη για εκείνους.
Να ζούμε τη ζωή μας καθημερινά στο εκατό τοις εκατό, δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο.
Να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους μας και να κάνουμε όλα όσα μας φέρνουν χαρά. Να βρίσκουμε την ευτυχία στα απλά και να χαμογελάμε με κάθε ευκαιρία. Θα παρατηρήσουμε πως η ζωή είναι πολύ πιο όμορφη καθημερινά αν την στολίσουμε με θετικότητα και χαμόγελα».
Τη συγκεκριμένη πτυχιακή την αφιερώνει σε όλους όσοι βίωσαν την πλημμύρα του Daniel και εύχεται να υπάρχει παντού και πάντα εκεί έξω η ανθρωπιά και η βοήθεια στον συνάνθρωπο όπως υπάρχει στο Νότιο Πήλιο.
Επίσης θέλει να ευχαριστήσει όλους όσους κοινοποίησαν την πτυχιακή της εργασία και κατάφερε να πάρει τόσο μεγάλη έκταση.