Της Ράνιας Γάτου
Είναι αβάσταχτος ο πόνος του ανθρώπου, ο οποίος διακονεί και τον ανοϊκό συγγενή και αδελφό. Πολλές φορές αυτός ο πόνος παράγει ανυπομονησία και οργή, αλλά είναι και αυτό προϊόν βαθιάς πικρίας, όταν δεν είναι προϊόν ανυπομονησίας και βαθύτερης ενοχής. Το νεκρωμένο από αισθήματα και προσληπτικότητα πρόσωπο του ανοϊκού αδελφού είναι γροθιά στο στομάχι του ανθρώπου που τον προσεγγίζει. Αυτό όμως σε ένα βαθύτερο επίπεδο όταν το λόγο παύει να έχει η νευρολογία και η νευροεκφυλιστικότητα οδηγεί σε μια βαθύτερη ανάγνωση του αδελφού, η οποία προκύπτει από τη σοφία της πίστεως. Ο ανοϊκός αδελφός δεν στερείται ψυχής, δεν στερείται του βαθέος νοός, δεν στερείται του βαθυτάτου μεταφυσικού κέντρου του ανθρώπου που είναι η βαθεία καρδία, αλλά στερείται του σωματικού μέσου για να εκφράσει προς τα έξω αυτό το βαθύ έσω.
Αυτή η διαπίστωση περί αδιατάρακτης εσωτερικότητας είναι προϊόν βαθιάς πίστεως, αλλά και θα τολμούσαμε να πούμε και βαθιάς επιστημονικής αυτογνωσίας, δηλαδή το να συμπεράνουμε ότι όπως ο βαρύτατα ψυχοσικώς δεν στερείται ψυχής, αλλά μιλάει μια γλώσσα, μια ιδιόλεκτο, την οποία εμείς πρέπει να καταλάβουμε για να μπορούμε να μεταφράσουμε την καρδιά μας στην καρδιά του, έτσι και ο ανοϊκός μιλάει μια γλώσσα, τη γλώσσα της σιωπής η οποία για μας τους πολυθόρυβους και πολύλογους είναι μια άσκηση στο να μάθουμε να επικοινωνούμε με τους άλλους έστω και με ένα βλέμμα βαθιάς συμπάθειας που είναι βέβαιο ότι θα δονήσει τη βαθειά καρδιά του ανοϊκού αδελφού ακόμα και όταν οι πλάκες του αμυλοειδούς έχουν καταστρέψει τη δυνατότητα λεκτικής επικοινωνίας.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης ο βαθύτατα φιλοσοφικός άγιος και άνδρας διέκρινε το ψυχικά αδιατάρακτο της ψυχής από τη διαταραχή αυτών που σήμερα αποκαλούμε νευρωνικά κυκλώματα, δηλαδή των σωματικών φορέων του ψυχισμού.1 Για την αντιμετώπιση των Νευροψυχιατρικών Νοσημάτων στην Χριστιανική Ορθόδοξη Παράδοση με αξιοποίηση των Ιατρικών γνώσεων της εποχής το βιβλίο του Professor Jean-Claude Larchet: «Therapeutique des maladies éditions du cerf, 1992».
Εν τελευταία αναλύσει ακόμα και στις περιπτώσεις που φαίνεται αδύνατη η επικοινωνία με τον ανοϊκό αδελφό υπάρχει ο υπερμεταφραστής, ο οποίος έχει την ικανότητα να διέρχεται πάντοτε κεκλεισμένων των θυρών, ο οποίος δεν είναι άλλος από το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο Πνεύμα Άγιο είναι εις θέσην να αναδείξει τον εγκαταλελειμμένο από τον κόσμο ανοϊκό αδελφό, στον άγιο που προγεύεται του μυστηρίου του μέλλοντος αιώνος, το οποίο δεν είναι άλλο από το μυστήριο της Σιωπής. «Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου», ψαλμοί του Δαυίδ, Ψαλμός 102
*Το ανωτέρω σχέδιο είναι της ιδίας: O Aνοϊκός Ακούσιος Μάρτυς, (Ράνια Γάτου, 2016) : Αριστερά: Η αναμμένη λαμπάδα της αναστάσεως. Δεξιά: Η λευκή όψη του εξαγνισμένου ανθρώπου μέσα από την ασθένεια της άνοιας καθώς οδεύει προς την Ανάσταση. Στο εσωτερικό πλαίσιο εικονίζεται ο εκφυλισμός των κυττάρων του εγκεφάλου. Ο αποχωρισμός του σώματος και της ψυχής από τον κόσμο. Το βλέμμα του ανθρώπου που συναντά τον θεό.