Του Βασίλη Κοντορίζου
Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, στον τοπικό Τύπο της Κυριακής 28 Μαρτίου 2021, τη διαμαρτυρία των προέδρων των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων του Δήμου Αλμυρού.
Οι πρόεδροι διαμαρτύρονται για το νέο σχέδιο νόμου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το οποίο αποδυναμώνει περαιτέρω τις περιφέρειες των Δήμων, με την αφαίρεση αρμοδιοτήτων, μείωση του αριθμού των συμβούλων, ή ακόμη και την κατάργηση των εκλογών για τα τοπικά κοινοτικά συμβούλια κ.ά.
Οι πρόεδροι, προτείνουν ορισμένα αυτονόητα, όπως, το 30% επί των καθαρών εισοδημάτων των Δήμων να αποδίδονται κάθε χρόνο προς αυτοδιαχείριση στις τοπικές κοινότητες.
Όχι μόνο δεν θα διαφωνήσω με τις προτάσεις και με την έντονη διαμαρτυρία τους, αλλά θα ενώσω μαζί τους κι εγώ τη φωνή μου, όσο πιο δυνατά μπορώ. Η κατρακύλα και ο μαρασμός των χωριών άρχισε με την καθιέρωση και την εφαρμογή του «Καλλικράτη», του νομοθετικού εξαμβλώματος του Γ. Ραγκούση (πρώην υπουργού Εσωτερικών του Πα.Σο.K. και νυν μεγαλοστελέχους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), με το οποίο:
Συνενώθηκαν αναγκαστικώς σε ενιαίους Δήμους πόλεις και χωριά, κοινωνίες αστικές και αγροτικές, με διαφορετικές νοοτροπίες, αντιλήψεις, τοπική ιστορία και παραδόσεις, αλλά και ποιοτικώς και ειδικώς διαφορετικά προβλήματα. Έτσι προέκυψε ένας διοικητικός πολτός, που ναι μεν περιόρισε τον αριθμό των Δήμων (όπως αρχικά επιζητούνταν), αλλά γιγάντωσε τα προβλήματα στην Αυτοδιοίκηση. Έχουμε πλέον διαπιστώσει ότι δεν είναι δυνατό να λειτουργήσουν εύρυθμα τόσο μεγάλοι Δήμοι σύμμικτων πληθυσμών και πολυσύνθετων προβλημάτων..
Όσο καλός και αν είναι ο δήμαρχος ενός Καλλικρατικού Δήμου, είναι αδύνατο να φροντίσει το χωριό, όταν στην πόλη έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό οξυμένα προβλήματα. Και δεν είναι μόνο δικές μου απόψεις αυτές. Επ’ αυτού έχουν αποφανθεί ειδικοί καθηγητές Πανεπιστημίων, όπως ο κ. Ηλίας Μπεριάτος, καθηγητής Χωροταξίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο οποίος με ατράνταχτα επιχειρήματα προτείνει: «Οι Δήμοι στη χώρα να γίνουν 700 έως 800 (τώρα είναι 325) για να είναι λειτουργικοί, αλλά και να πληρούται η πρόβλεψη του Συντάγματος για ουσιαστική δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών». Επίσης ο καθηγητής Ψυχάρης, μέλος του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΙΤΑ) προτείνει οι Δήμοι να μην έχουν, κατά μέσο όρο, πληθυσμό μεγαλύτερο από 9.500 κατοίκους.
Γνωρίζουμε όσοι υπηρετήσαμε ή όσοι υπηρετούν τον δημοκρατικά προνομιακό αυτόν χώρο, ότι ο πλησιέστερος βαθμός διοίκησης προς τον πολίτη είναι ακριβώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ποια αυτοδιοίκηση όμως! Η αυτοδιοίκηση ενός αχανούς Δήμου; Όχι βέβαια!
Αναφέρουν οι πρόεδροι των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων του Δήμου Αλμυρού, ότι είναι δέκτες των παραπόνων των δημοτών τους. Ορθώς. Πρέπει όμως να είναι σε θέση και να λύνουν τα προβλήματά τους και για να το επιτύχουν πρέπει να έχουν αρμοδιότητες και οικονομικούς πόρους.
Γι’ αυτό και δικαίως εξεγείρονται θεωρώντας casus belli (με την έννοια του «δεν πάει άλλο»), το προωθούμενο νομοσχέδιο για τους ΟΤΑ. Αλλά ο αγώνας δεν πρέπει να περιορισθεί μόνο σ’ αυτό. Πρέπει να καταργηθεί το έκτρωμα του «Καλλικράτη», που κατάντησε… «Κακοκράτης», για να μπορέσουν ν’ αναπνεύσουν οι μη αστικοί πληθυσμοί των σημερινών υπερδήμων, διοικητικά, οικονομικά και δημοκρατικά, καθώς συμπνίγονται από το σημερινό υδροκέφαλο σύστημα. Εξάλλου τίποτα δεν χαρίστηκε στην Αυτοδιοίκηση, ό,τι κατορθώθηκε, έγινε με αγώνες.