Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc, ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένοι φίλοι και αγαπημένες φίλες! Επιτέλους άνοιξε η υπέροχη και μοναδική «Εξωραϊστική» και φυσικά δεν θα μπορούσα παρά να την τιμήσω άμεσα και να πάω να δω την Πέμπτη που μας πέρασε, μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη ταινία, την οποία, όμως, δυστυχώς, ο κινηματογράφος έπαιξε μόνο δύο ημέρες την προηγούμενη Πέμπτη και Παρασκευή. Μη στεναχωριέστε, όμως, γιατί όλο το καλοκαίρι θα δούμε πολύ όμορφες ταινίες σ’ αυτόν τον μοναδικό θερινό κινηματογράφο της πόλης μας που όλοι πρέπει να φροντίζουμε και να τιμάμε, καθώς μας προσφέρει πολύ ξεχωριστές στιγμές εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
Αναφέρομαι στην καταπληκτική ταινία Nomadland (Η Χώρα των Νομάδων) που είναι ο τίτλος αυτής της αμερικανικής δραματικής ταινίας. Η ταινία γράφεται, σκηνοθετείται και παράγεται από την Κλοέ Ζάο (Chloe Zhao), ενώ πρωταγωνιστεί η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ (Frances McDormand) ως μια γυναίκα, η Φερν που αναγκάζεται να αφήσει το σπίτι της στο Εμπάιαρ της Νεβάδα, μετά από το κλείσιμο του εργοστασίου παραγωγής γυψοσανίδων, 88 χρόνια από την ημέρα που άνοιξε. Το Εμπάιαρ, ουσιαστικά, σταμάτησε να υπάρχει, αφού ο Ταχυδρομικός του Κώδικας έπαψε να ισχύει. Η Φερν ξεκινά την περιπλάνησή της σε μια άλλου τύπου ζωή, που ο δυτικός κόσμος ίσως είχε την ψευδαίσθηση ότι είχε αφήσει πίσω του και άρχισε να περιπλανιέται στις ΗΠΑ, καθώς ο σύζυγός της έχει επίσης πεθάνει. Ο Ντέιβιντ Στράθερν (David Russell Strathairn) εμφανίζεται σε β’ ρόλο, ενώ οι πραγματικοί νομάδες Λίντα Μέι (Linda May) και Μπομπ Γουέλς (Robert Lawrence Welch Jr., που ήταν και μέλος του συγκροτήματος Fleetwood Mac) κάνουν σύντομες εμφανίσεις.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 11 Σεπτεμβρίου του 2020 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας όπου κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα. Στην 93η Απονομή των Βραβείων Όσκαρ, η ταινία κέρδισε τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Τι να πει κανείς γι’ αυτή την τόσο μοναδικά ποιητική ταινία; Όλα ακόμα και τα πιο δύσκολα είναι δοσμένα σαν ποίημα. Σαν ένα όμορφο ποίημα. Μας ταξιδεύει στους ανοιχτούς ορίζοντες και τις διαχρονικές αξίες της αμερικανικής ενδοχώρας μ’ έναν εκπληκτικό τρόπο.
Μια ιστορία που ταξιδεύει από τη γέννηση της Άγριας Δύσης ώς τις μέρες μας, κουβαλώντας αλήθειες και συμπεριφορές, οι οποίες προσπαθούν μάταια να χωρέσουν στο στενό κοστούμι της τραμπικής αμερικανικής καθημερινότητας. Η Φρεν, όμως, μαζί της και η Ζάο, δεν εξεγείρεται ενάντιά της. Δεν ζητά να ανατρέψει μια (πολιτικοκοινωνική) κατάσταση και η «Χώρα των Νομάδων» δεν επιχειρεί να την καταγγείλει.
Η Φερν πρωταγωνιστεί. Φόρτωσε το λιγοστό της βιος σε ένα μεταχειρισμένο τροχόσπιτο. Και πήρε τους δρόμους – ή τον δρόμο, ανάλογα με την ερμηνεία τής βασικά αχαρτογράφητης διαδρομής της. Η διαφορά, ελάχιστη ίσως, παραπέμπει στην αποφασιστικότητα και την αφοσίωσή της. Οι περιστάσεις την οδήγησαν στη νομαδική ζωή, αλλά δεν πρόκειται για επιλογή που μοιάζει με λάθος που θα μετανιώσει σύντομα, ακόμα και όταν οι δυσκολίες αναπόφευκτα θα την πιέσουν.
Εξηντάρα, απέριττη, φύση ευχάριστη και με τον τρόπο της κοινωνική, παρά τη μοναχικότητα του (anti)lifestyle της, η Φερν ας πούμε πως τα φέρνει βόλτα με εποχικές δουλίτσες που ενισχύουν τις πενιχρότατες οικονομίες της. Πρώην αναπληρώτρια δασκάλα, βρίσκει συχνά δουλειά στο γιγαντιαίο κατάστημα, σύγχρονο καθεδρικό ναό της Amazon στη Νεβάδα, πακετάροντας δέματα – κανονική εργάτρια στη γραμμή παραγωγής, που διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με τους συναδέλφους της, θυμάται πρόσωπα και ονόματα και δεν έχει πρόβλημα να ξαναπιάσει το πόστο της, όποτε παραστεί ανάγκη. Γενικά η Φερν δεν έχει πρόβλημα, εκτός από πόνους στα γόνατα. Αγόγγυστα δουλεύει, στωικά «παύει». Στα δικά μας μάτια, σίγουρα απέχει από τη μεγάλη ζωή. Αλλά όσο αναπνέει, απολαμβάνει και ανησυχεί, και παίρνει μια απόσταση ασφαλείας από τις δεσμεύσεις και τις εντάσεις, το κοινώς εννοούμενο δράμα της καθημερινότητας και των μεγαλεπήβολων στόχων.
Η ταινία είναι μια ωδή στην ανεξαρτησία, στην ελευθερία και στην ευθύνη των αποφάσεων και των επιλογών της ζωής μας. Η Φερν κάθε λεπτό αποφασίζει για τη ζωή της εκεί έξω, στη ζωή, στον δρόμο. Κάθε λεπτό. Επίσης είναι μια ωδή στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Γιατί όπως λέει στο τέλος της ταινίας ο Μπομπ Γουέλς στη Φερν: «Αυτό που αγαπώ σ’ αυτή τη ζωή είναι ότι δεν υπάρχουν τελικοί αποχαιρετισμοί. Κάπου στην πορεία θα τους ξαναδώ».
Να δείτε οπωσδήποτε την ταινία όπου κι αν τη βρείτε! Είναι πραγματικά ένα διαμάντι!
Ευχαριστώ αγαπημένη Εξωραϊστική για την όμορφη ταινία!