Νιόβη Κωστοπούλου: «Μια κανονική ημέρα» από τη «θηλιά» χρεών

Ολοκληρώνονται αυτό το Σαββατοκύριακο οι παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου για το έργο της Κατερίνας Γιαννάκου «Μια κανονική μέρα», με τη Νιόβη Κωστοπούλου να πρωταγωνιστεί. Η Βολιώτισσα ηθοποιός μίλησε για τον ρόλο της, που έχει στο επίκεντρο τη χήρα ενός αυτόχειρα και μητέρα δύο παιδιών, καθώς πασχίζει να ξαναβρεί τις ισορροπίες στη ζωή της μετά το τραγικό συμβάν που σημάδεψε την οικογένειά της.

Το κοινό της πόλης έδειξε ενδιαφέρον για την παράσταση, με την πρωταγωνίστρια να λέει για την τελευταία συνεργασία της με το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου: «Ανταποκρίθηκε ο κόσμος. Το περιμέναμε βέβαια, γιατί δουλέψαμε πάρα πολύ πάνω στο έργο. Είναι ένα δύσκολο θέμα, όμως, οι Βολιώτες έδειξαν ότι μπορούν να παρακολουθήσουν και αυτό το είδος θεάτρου».
Έχει περάσει μία δεκαετία από τότε που η Γιαννάκου έγραψε το κείμενο, όταν οι αυτοκτονίες λόγω χρεών στην Ελλάδα την εποχή των μνημονίων ήταν σε έξαρση. Μία από τις πλέον ολέθριες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που άρχισε να πλήττει τότε τη χώρα μας, ήταν η αύξηση του αριθμού εκείνων που προτίμησαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, μην μπορώντας να ξεφύγουν από τη «θηλιά» των χρεών. Και η συγγραφή του έργου «Μια κανονική ημέρα» πραγματεύεται αυτήν ακριβώς τη συνθήκη που προέκυψε από τα προβλήματα που «γέννησε» η κρίση στην ελληνική οικονομία, η οποία φυσικά εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι τις ημέρες μας, παρά την (τυπική) έξοδο από τα μνημόνια.
«Η συγκεκριμένη παράσταση έχει μία ιδιαίτερη δυσκολία, γιατί όλη την ώρα τα συναισθήματα βρίσκονται σε ένταση. Πρωταγωνιστεί μία γυναίκα που έμεινε μόνη της, αφού ο σύζυγός της αυτοκτόνησε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Τότε γράφτηκε και το έργο άλλωστε από τη Γιαννάκου, σε μία περίοδο που είχαμε πολλές αυτοκτονίες εξαιτίας των μνημονίων. Υποδύομαι μία γυναίκα πλήρως εξαρτημένη από τον σύζυγό της, έχοντας περιοριστεί στον ρόλο της νοικοκυράς. Ξαφνικά, βρίσκεται σε κατάσταση σοκ και καλείται να αντιμετωπίσει μόνη της τη ζωή μαζί με τα δύο παιδιά της. Βλέπουμε να περνάει όλα τα στάδια, μέχρι να καταφέρει να ξεπεράσει τα γεγονότα και να προχωρήσει. Το έργο είναι βαθιά αισιόδοξο, παρότι διαπραγματεύεται την απώλεια. Αυτή η γυναίκα μεταμορφώνεται σε μαχήτρια. Ξαναγεννιέται από τις… στάχτες της και η ουσία είναι ότι συνειδητοποιεί πως σημασία έχει να ζεις με αυτά που βρίσκεις και όχι με όσα χάνεις. Η ζωή «κρύβεται» στα απλά πράγματα. Δεν πρέπει να «σκοτώνουμε» την κάθε μέρα μας και να μην περνάμε καλά. Κάθε στιγμή έχει την ομορφιά της, ενώ ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι πάντοτε απρόβλεπτη και δεν γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει».
Κλείνοντας, η Νιόβη Κωστοπούλου στάθηκε και στη συνεργασία της με τον Γρηγόρη Γαλάτη: «Συνεργαστήκαμε πολύ αρμονικά. Αφουγκραζόμασταν ο ένας τον άλλον. Δεν είναι ο σκηνοθέτης, ο οποίος δίνει εντολές του στυλ «Κάνε αυτό ή κάνε εκείνο». Και επειδή ζούμε σε μία εποχή που κυριαρχεί το «φαίνεσθαι», εμείς πορευθήκαμε διαφορετικά. Μείναμε στον πυρήνα της απλότητας, δίχως ανούσιες υπερβολές και ψεύτικα πράγματα».