Το βιβλίο των οικολόγων Νίκου Ασλάνογλου – Κώστα Βολιώτη, με τίτλο «Απλά μαθήματα ακτιβισμού – 59 μεγάλοι και μικροί ακτιβισμοί» (Εκδόσεις Ηρόδοτος), δεν είναι απλά ο απολογισμός δεκάδων δράσεων επί σειρά δεκαετιών, μα ούτε και η μεταφορά στο χαρτί των αναμνήσεων των συγγραφέων. Περισσότερο επιχειρεί να αφυπνίσει όλους εκείνους, οι οποίοι παραμένουν αδρανείς στην καταστροφή που συντελείται, ενώ ταυτόχρονα στηλιτεύει την αδιαφορία – συνήθως σε εξοργιστικό βαθμό – της Πολιτείας για την προστασία του περιβάλλοντος.
Η ιδέα για το βιβλίο προέκυψε πρόπερσι, με τον Μακεδόνα οικολόγο να εξηγεί: «Με το που ξέσπασε ο κορωνοϊός, εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Πάνω σε μία κουβέντα με τον Στέλιο Λημνιό αρχικά και έπειτα με τον Κώστα Βολιώτη, αποφασίσαμε να κάνουμε… ταμείο των δράσεών μας. Σιγά – σιγά αρχίσαμε να εμπλουτίζουμε τα στοιχεία που συγκεντρώναμε και καταλήξαμε σ’ ένα σημείο που είχαμε στα χέρια μας πολύ πλούσιο υλικό. Έτσι προέκυψε και το βιβλίο, για το οποίο ο εκδότης μας, μας είπε ότι ανάλογη έκδοση στο εξωτερικό θα διέθετε με το… καλημέρα πολλές χιλιάδες αντίτυπα».
Η επόμενη ερώτηση που τέθηκε στον κ. Νίκο Ασλάνογλου από την Οικολογική Ομάδα Βέροιας και μέλος του Πανελλήνιου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων (ΠΑΝΔΟΙΚΟ), αφορούσε το ποιος πρέπει να διαβάσει πρώτος το βιβλίο που θα παρουσιαστεί αύριο στον Βόλο, στην αίθουσα της Εξωραϊστικής. «Αυτός που θέλει να γελάσει, να διαπιστώσει τη σιωπή και την ερημιά της δημόσιας διοίκησης για το περιβάλλον. Επίσης, αυτός που αναρωτιέται τι μπορεί να κάνει, αλλά και εκείνος με τη μπύρα και τους ξηρούς καρπούς το χέρι, ο οποίος θα πετούσε «φιλοσοφίες», του τύπου «Μα, δεν θα κάνει κάποιος κάτι;». Όμως, όταν δεν ενοχλούμε κανέναν και δεν μας ενοχλεί τίποτα, τότε με βεβαιότητα όλα πάνε άσχημα», απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο 64χρονος οικολόγος, ο οποίος στη συνέχεια σχολίασε το πόσο εύκολο είναι να ασκείς ακτιβιστική δράση στην Ελλάδα του σήμερα: «Εάν μπαίναμε στη λογική του πλήθους, δεν θα βγάζαμε άκρη. Κι αυτό γιατί σίγουρα η κριτική που θα άκουγα, θα παρέπεμπε στα γνωστά «Δεν κοιτάζεις την ησυχία σου; Την οικογένειά σου; Τι τρέχεις; Ψάχνεις δημοσιότητα;». Αυτά δεν αναφέρουν οι κακόπιστοι, προσπαθώντας να αναλύσουν το κίνητρο των πράξεών μας; Σήμερα, ακόμη και πριν τον κορωνοϊό διαπιστώσαμε πως δεν απέμεινε κανένα αυτί να ακούσει, μα και κανένα μάτι να δει. Υπάρχει μία εξαιρετική αδράνεια για πολλά και σπουδαία πράγματα. Οι εποχές πλέον άλλαξαν και πιστεύω απόλυτα, όσο ακραίο κι εάν ακούγεται, πως δυστυχώς αδιαφορούν άπαντες για τα πάντα. Ήρθαν τα πράγματα έτσι που ο καθένας μας κλείστηκε στο… καβούκι του και δεν αντιδρά». H παραδοχή του τελευταίου, μοιάζει τρομακτική, ωστόσο, ο κ. Ασλάνογλου εξομολογήθηκε πως «όλοι κουράστηκαν να ελπίζουν και η ελπίδα βρίσκεται πολύ μακριά», όπως και ότι «όταν ο καθένας πορεύεται μόνος του, αυτό δεν οδηγεί πουθενά».
Η αποστασιοποίηση των νεότερων δείχνει εξίσου ανησυχητική για τον κ. Ασλάνογλου, που είπε: «Στο ακτιβιστικό κίνημα δεν υπάρχουν νέοι πλέον. Όμως, δεν πρέπει να τους ρίχνουμε κάποια ευθύνη. Τα νέα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα. Το βάρος πέφτει σ’ εμάς, τους μεγαλύτερους. Εμείς… στρώσαμε το γήπεδο, που θα παίξουν μπάλα οι νέοι. Προφανώς δεν κάναμε καλά πολλά πράγματα».
Κι ενώ το θεσμικό πλαίσιο «μπάζει» από παντού, με την υποβάθμιση του περιβάλλοντος να μην έχει τελειωμό, εύλογα προκύπτει το ερώτημα πώς μπορεί να μπει ένα… φρένο στους πλείστους κινδύνους που υπάρχουν δίπλα μας και απειλούν τη δημόσια υγεία: «Ο κόσμος νομίζει πως πολλά πράγματα μπήκαν σε μία σειρά. Όμως, απλά νομίζει. Αυτό είναι διαχρονικό φαινόμενο. Δεν προέκυψε μόνο στην παρούσα πολιτική κατάσταση. Πρόκειται για μία αδρανή πορεία πολλών ετών και τώρα που φτάσαμε μπροστά στο ταμείο, πρέπει να πληρώσουμε. Για παράδειγμα, αρκεί να αναφέρουμε το τι συμβαίνει με τη διαχείριση των απορριμμάτων. Υπάρχουν τόσες ακραίες καταστάσεις, που μιλάμε για μία αυθαίρετη παραβίαση των νόμων και μία απροκάλυπτη επίθεση στη δημόσια υγεία. Είναι ντροπή μας να προσπερνούμε όλα αυτά τα πράγματα και να μη συμβάλλουμε στη λύση τους».