Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της Μαρίνας – Ραφαηλίας Ιορδανίτη από τις εκδόσεις Ηλιαχτίδα με τίτλο «Ποιήματα», μια ποιητική τριλογία με υπότιτλους «Γύρω μου», «Οι Ερημίτες» και «Απόβραδο συναίσθημα σε γιασεμί».
Το βιβλίο μπορεί κάποιος να το προμηθευτεί από τα βιβλιοπωλεία Χάρτα, Χαρτεμπορική, greekbooks και Λύχνος.
Η Μ. Ρ. Ιορδανίτη γεννήθηκε στον Βόλο. Σπούδασε Δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη. Ασχολήθηκε παροδικά με τη φωνητική και το Θέατρο φοιτώντας σε αντίστοιχες σχολές. Εργάσθηκε στο ραδιόφωνο και σε περιοδικά. Σε ηλικία 21 ετών της απονεμήθηκε έπαινος με όνομα ταυτότητας (Μ.Τ.Λ.) Μαρίνα Λουδοβίκου (το δεύτερο όνομά της είναι Ραφαηλία), από την Πανελλήνια Ένωση Συγγραφέων – Λογοτεχνών σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης, που έγινε στη Θεσσαλονίκη.
Γράφει παιδιόθεν κυρίως ποίηση. Βιβλία της διατίθενται και στον ιδιωτικό της εκθεσιακό χώρο και εργαστήριο, στο οποίο επίσης ζωγραφίζει, καθώς ασχολείται συστηματικά με τη ζωγραφική από το 2005.
Έργα της ίδιας: «Εσωστρέφεια» (ποιήματα, 1995), «Τα σκυλιά τ’ ουρανού» (ποιήματα, 2003), «Το προσταχθέν μυστικώς» (ποιήματα, 2004), «Αισθημάτων περιήλιο» (διηγήματα, 2005), «Ύμνος άπας ηττάται ή κλαυσίγελος του Ελπηνώρα» (ποιήματα, 2006), «Ολόκληροι άνθρωποι» (διηγήματα, 2007), «Λέξεις από τη σιωπή των συνειρμών» (διηγήματα, 2008).
Ακολουθεί το ποίημα με τίτλο Αναζήτηση που περιέχεται στο νέο της βιβλίο:
Σιταρόχρωμη κτίση
στην ουρά του αιώνα.
οι ποιητές της παρακμής
μαζεύουν πτώματα τα ποιήματα,
στο φεγγίτη της αναζήτησης.
Ύστερα μιλούν με υπονοούμενα
νούμερα οι καιροί αλλάζουν.
άλλος σήμερα, άλλος αύριο
στη σιγή των παρενθέσεων
χωράμε, ως να μην υπήρξαμε εδώ.
Δεν μας θέλει η εποχή
και το κροτάλισμα της ερήμου,
σε απόλυτη διαύγεια διάττοντος
αστέρος.
αναζητώντας τα παλιά μονοπάτια,
τη δροσιά, τη θαλπωρή.
Το Βόλο του Άγγελου Σικελιανού,
την Αθήνα της Μαρίας Πολυδούρη.
Το ηχόχρωμα της φύσης,
άγνωστοι, λυπημένοι καθώς
περιδιαβαίνουμε, απίθανες εκλάμψεις
στην οιμωγή του φωτός.
Η σωτηρία στην αιώνια νίψη.
Ο Δαβίδ, ο Μωυσής, α Αγία Μακρίνα,
η προφήτιδα Άννα.
Ο Όμηρος, ο Ηρόδοτος,
η Ιφιγένεια, η Σαπφώ.
Αιώνια παρακαταθήκη να υμνούν,
καθώς ατενίζουν.
τον σακατεμένο κόσμο,
τον αδιάφορο, τον ψεύτη,
τον πόρνο, τον μελαγχολικό,
τον τρελό, τον απερίγραπτο,
τον παράξενο.
Αιώνες τώρα, να τον παραστέκουν.
Αιώνες τώρα, σφουγγίζοντας
ουράνια δάκρυα κι ανθρώπινα.
Ίσκιο ζητήστε.
Σε απόλυτη σύγχυση, οι κοινωνίες.
Πού είναι ο Μιχάλης Κατσαρός,
αιωνία του η μνήμη,
«αντισταθείτε», φώναζε.
«Το νερό γλυφό», είχε πει,
ο Σεφέρης.
Ήρθαν, αυτά τα χρόνια.
Λιοντάρια στο ποτάμι.
Κάπου εδώ,
κοιμήθηκε ο Θησέας
κι έχασε την Αθήνα του.
Για λίγο φως.
Για πολύ νερό.
Στον άγριο κόσμο.
Στην άγια φύση.
Αναζητώντας.
Όλοι κάτι ζητήσαμε κάποτε.
Στη συγκατάθεση του Θεού,
ας συγκρατήσουμε τα χρόνια.
Επιστρέφουν οι ψυχές.
Ας ελεηθούν.