του Γιώργου Καλτσογιάννη*
Αυτές τις ημέρες χιλιάδες νέοι συμμετέχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις με στόχο την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι για τους περισσότερους από αυτούς ο σημαντικότερος στόχος που έχουν θέσει μέχρι στιγμής στη ζωή τους και θέλουν να πετύχουν. Διαβάζουν, κάνουν θυσίες, πιέζονται, αγχώνονται. Και παρά την ανεργία που πλήττει και τους πτυχιούχους, το ενδιαφέρον είναι αμείωτο.
Στους 100.000 υπολογίζονται και φέτος οι υποψήφιοι που διεκδικούν 75.000 θέσεις σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Και παρά τη ρήση ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για την επαγγελματική αποκατάσταση πέραν της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εντούτοις στην Ελλάδα η επιτυχία σε μια Σχολή αποτελεί στόχο άμεσης προτεραιότητας για τους περισσότερους νέους και τις οικογένειές τους που ματώνουν οικονομικά και συναισθηματικά για να στηρίξουν την προσπάθεια των παιδιών τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν έχει αλλάξει εδώ και τουλάχιστον 40-50 χρόνια, όταν το Πανεπιστήμιο άρχισε να μην φαντάζει ως άπιαστο όνειρο για τον κάθε νέο.
Το πτυχίο συνεχίζει να αποτελεί εφόδιο για την εύρεση εργασίας.
Ωστόσο στη σημερινή εποχή της εξέλιξης της γνώσης ίσως να μην είναι το μοναδικό εφόδιο. Μεταπτυχιακά, δεύτερα πτυχία, εξειδικεύσεις σε νέους τομείς, επιμορφώσεις, δημιουργούν ένα νέο τοπίο για τον μελλοντικό εργαζόμενο ο οποίος θα πρέπει να δίνει συνεχώς… «πανελλαδικές» εξετάσεις για να επιβιώσει σε μια ιδιαίτερα ανταγωνιστική αγορά εργασίας.
Αλλά φαίνεται πως οι νέοι μας είναι προετοιμασμένοι για την κατάσταση που θα συναντήσουν. Μεγαλώνουν σε ένα εξετασιοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα, αποκτούν συνεχώς εφόδια σε πτυχία, σεμινάρια και ξένες γλώσσες και αποτελούν ένα μορφωμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Ωστόσο για να συμβεί αυτό θα πρέπει και η πολιτεία να τους στηρίξει. Μορφώνονται και καταρτίζονται οι νεοι μας, αλλά στην πορεία το Κράτος δεν τους βοηθά, γιατί στην Ελλάδα του σήμερα της υποαπασχόλησης της έλλειψης ανάπτυξης και της αδυναμίας δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, οι νέοι επιστήμονες αδυνατούν να απορροφηθούν στην εγχώρια αγορά εργασίας. Έτσι έχουμε το σημερινό φαινόμενο της μετανάστευσης των ελλήνων επιστημόνων, για τους οποίους δαπανήθηκε κεφάλαιο κόποι και θυσίες από τους ίδιους, τις οικογένειές τους και το κράτος και όταν έρχεται η στιγμή να παράξουν, να αποδώσουν και να συνδράμουν στην ανάπτυξη την προσωπική τους, των οικογενειών τους αλλά και της Ελλάδος, η χώρα τους διώχνει. Η Ελλάδα ματώνει από αυτό. Χάνει τη νέα γενιά. Φτάνει πια. Έχουμε το σχέδιο για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας υψηλών προδιαγραφών για τους νέους επιστήμονες στον ιδιωτικό τομέα, μέσα από ένα μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό πρόγραμμα και ζητάμε να το υλοποιήσουμε, χάριν των νέων παιδιών.
Άρα το ζήτημα δεν είναι τόσο, αν θα καταργηθούν ή όχι οι πανελλαδικές εξετάσεις. Όλοι το υπόσχονται και κανένας δεν το πράττει στην ουσία του. Μάλιστα η σημερινή κυβέρνηση ακολουθώντας τη συνήθη λαικιστίκη τακτική της ανακοίνωσε κατάργηση των πανελλαδικών, χωρίς σχέδιο, αδιαφορώντας για τα επόμενα βήματα, όπως, πώς θα αξιοπιήσουμε το πλούσιο κεφάλαιο γνώσης που αποτελούν σήμερα οι νέοι μας, πώς θα τους βρούμε δουλειές.
Γιατί η Ελλάδα τους έχει απόλυτη ανάγκη για να βγει επιτέλους από το βάλτο της κρίσης.
*μέλος Πολιτικής Επιτροπής Ν.Δ. πρώην αντιπεριφερειάρχης