Επιμέλεια Χαριτίνη Μαλισσόβα
Αναζητώντας το λήμμα ετερόκλητος στο λεξικό βρίσκουμε την εξήγηση «ο αποτελούμενος από ανομοιογενή στοιχεία».
Ως παράδειγμα για την κατανόηση της έννοιας διαβάζουμε «είχαν προσκαλέσει ένα ετερόκλητο μείγμα ανθρώπων, αλλά τελικά, γίναμε μια συντροφιά και περάσαμε πολύ ωραία».
Αυτό ακριβώς φιλοδοξεί και η στήλη κάθε φορά που προτείνει βιβλία.
Λαμβάνοντας, δηλαδή, σοβαρά υπόψη τις διαφορετικές αναγνωστικές προτιμήσεις φιλοξενεί, ίσως, για κάποιους, κάθε φορά ένα ετερόκλητο πλήθος βιβλίων και συγγραφέων.
Σεβόμενη όλους τους αναγνώστες μόνιμη ευθύνη είναι να επιλέγει ό,τι καλύτερο από κάθε είδος.
Με στόχο ότι τελικά θα καταφέρουμε να γίνουμε μια καλή συντροφιά και θα περάσουμε πολύ ωραία.
Καλό Πάσχα σε όλους.
Δημήτρης Καρακίτσος,
Ο δον υπαστυνόμος,
Αντίποδες
Ο Αστόλφος ξαποσταίνει κάτω από το ψιλόβροχο σε έναν πεσμένο κορμό, περιστρέφεται στις σχολικές του αναμνήσεις με κατάνυξη. Θυμάται τα ξύλα της σόμπας να τριζοβολούν. Ο δάσκαλος έβαζε φλούδες από λεμόνι στο καπάκι της. Έπειτα, και με τον αγέρα να σφυρίζει απ’ τα παράθυρα, μαθητής και δάσκαλος διάβαζαν λογοτεχνία – ο δάσκαλος καπνίζοντας, ο μαθητής απορροφώντας. Δυστυχώς τα πρωινά εκείνα τους τα χάλασε ο αναπάντεχος διορισμός του δασκάλου σε ένα βάρβαρο της Σαραγόσας χωριό. Απαρηγόρητος τότε ο Αστόλφος, νιώθοντας ότι προδόθηκε, και μάλιστα από τον μοναδικό και καλύτερό του φίλο, έσκισε τους κλασικούς, δίπλωσε σαΐτες τα ποιήματα της Σαπφούς και, απαγορεύοντας διαπαντός στον εαυτό του την καλή λογοτεχνία, στράφηκε εκδικητικά στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Υπερρεαλιστικό μυθιστόρημα, με την ευρηματική πένα του Δημήτρη Καρακίτσου, που σατιρίζει με μοναδικό τρόπο τη σοβαρότητα του αστυνομικού μυθιστορήματος.
Αργυρώ Μαντόγλου,
Τρικυμίες παθών, τα νεανικά χρόνια του Κοραή στο Άμστερνταμ,
Κλειδάριθμος
Τον Ιούνιο του 1771 ένας νεαρός έμπορος αποπλέει µε τον βοηθό του από το λιμάνι της Σμύρνης µε προορισμό το κοσμοπολίτικο Άμστερνταμ, όπου θα αναλάβει τη διεύθυνση ενός εμπορικού συνεταιρισμού. Είναι ο εικοσιτριάχρονος ∆ιαμαντής Κοραής, που πέρα από τις εμπορικές δραστηριότητες θέλει απελπισμένα να ξεφύγει από τον ζυγό των Τούρκων, να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας και να καλλιεργήσει το πνεύμα του στη «φωτισμένη» Ευρώπη.
Ο ίδιος αργότερα θα πει: «Η νεότης µου εσαλεύετο από τρικυμίας παθών». Αυτά τα πάθη περιγράφονται σε τούτη τη μυθιστορηματική βιογραφία – μια εν πολλοίς άγνωστη, αλλά σημαντική πτυχή της ζωής του Αδαµάντιου Κοραή – η μεταμόρφωσή του από συνεσταλμένο Ανατολίτη σε γοητευτικό μποέμ κοσμοπολίτη, η έκθεσή του στις ριζοσπαστικές ιδέες λίγο πριν από το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, η επαφή του µε σπουδαίους διανοούμενους, το πάθος του για μάθηση και η μύησή του στην τέχνη, στον έρωτα και στις απολαύσεις, αλλά και ο σκοτεινός εαυτός του, που θα αποκαλυφθεί όταν φτάσει στα έγκατα της θλίψης και στα όρια των αντοχών του.
Οι Τρικυμίες παθών είναι ταυτόχρονα το άγνωστο πορτρέτο του νεαρού Κοραή, αυτό μιας πολύπλευρης προσωπικότητας, που βιώνει τη σύγκρουση ανάμεσα σε ό,τι του δίνεται και ό,τι φιλοδοξεί να γίνει.
Γιώργος Μητάς,
Τα δυο δώρα,
Στερέωμα
Αν η ανθρώπινη ομορφιά είναι αξία φθαρτή, αν από τη γέννησή της υπόκειται στη διάβρωση του χρόνου, όσο διαρκεί, όσο θαμπώνει με τη λάμψη της τους καταδικασμένους να ζουν στη σκιά της, παραμένει ανεκτίμητη. Κι αν είναι «η αισθητή εικόνα του απείρου», όπως την αποκάλεσε ένας στοχαστής, είναι ταυτόχρονα ανελέητη, σκληρή: Όποιος πόθησε, αλλά στερήθηκε το δώρο της, θα ζει για πάντα με τη βεβαιότητα της έλλειψης• κι όποιος τολμήσει να την πλησιάσει, θα κινδυνέψει να κεραυνοβοληθεί, να γίνει στάχτη.
Ο Αντρέας, ο νεαρός βιολόγος της ιστορίας, έχει στερηθεί την ομορφιά, κι ίσως γι’ αυτό την αποζητά με τόση επιμονή, με τόση απελπισία. Θα τη συναντήσει στο πρόσωπο της Μύρρας, σ’ ένα σκηνικό εξωτικής φαντασμαγορίας• θα νιώσει το συγκλονιστικό άγγιγμά της, θα πιστέψει για λίγο ότι του χαρίστηκε κι ύστερα θα τη χάσει οριστικά, για πάντα. Αλλά το δώρο της θα τον ακολουθεί, ισόβια ευεργεσία.
Μια ιστορία για το πόσο μπορεί να καθορίσει η ζωή του σώματός μας τις επιλογές, τη δημιουργικότητα, τον ερωτισμό μας. Μια ιστορία για την αδυναμία του πνεύματος μπροστά στο κάλλος της ανθρώπινης μορφής. Μια ιστορία για την πληγή της ανεπίδοτης αγάπης, για το χάσμα που ανοίγει ο ερωτικός σεισμός, αλλά και για τη μετουσίωση της οδύνης στα άνθη που θα το γεμίσουν.
Χίλντα Παπαδημητρίου,
Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου,
Μεταίχμιο
Η τέταρτη ιστορία με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χάρη Νικολόπουλο τον βρίσκει στη Ναύπακτο, όπου καταφεύγει για να μείνει μακριά από την πραγματικότητα.
Αρχές Μαρτίου 2012, ο Χάρης Νικολόπουλος επιστρέφει από τη Ναύπακτο στην Αθήνα, όταν η μητέρα του διαγιγνώσκεται με Αλτσχάιμερ πρώιμης έναρξης. Του έχουν λείψει η πόλη και οι φίλοι του, αλλά τίποτα δεν είναι όπως το άφησε. Μέσω του οίκου ευγηρίας όπου μεταφέρεται η μητέρα του, ο Χάρης γνωρίζει μια ψυχολόγο, η οποία διευθύνει έναν ξενώνα για κακοποιημένες γυναίκες και θύματα σεξουαλικού τράφικινγκ.
Η δολοφονία της ψυχολόγου θα σταθεί αφορμή για να ξεκινήσει ο Χάρης μια κατάβαση στην κόλαση του υποκόσμου, στον κόσμο των άστεγων, των εξαρτημένων, των κοριτσιών που αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα. Πολύτιμος συμπαραστάτης του στην προσπάθεια να ανακαλύψει τον δολοφόνο της ψυχολόγου θα είναι η νεαρή, εκκεντρική, αλλά δαιμόνια υπαστυνόμος Αΐντα Μητροπούλου.
Πασχαλία Τραυλού,
Σαντέ και λικέρ τριαντάφυλλο,
Διόπτρα
Πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος είναι η Ζαχαρώ, μια γυναίκα που κατάφερε να πάει κόντρα στους περιορισμούς που της επέβαλε η κοινωνία και τώρα διηγείται την ιστορία της. Η Ζαχαρώ έζησε μια πολύπλοκη ζωή, από την παιδική της ηλικία μέχρι σήμερα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η Ζαχαρώ είχε πολλά πρόσωπα. Άλλοτε ευάλωτη άλλοτε ατρόμητη, πότε πότε μελαγχολική και καμιά φορά λίγο ιδιαίτερη.
Τα σκαμπανεβάσματα στη ζωή της πολλά. Δύο πράγματα μόνο έμειναν ίδια μέσα στο χρόνο: Το Σαντέ και το λικέρ τριαντάφυλλο. Το Σαντέ ήταν το πρώτο της τσιγάρο, το λικέρ τριαντάφυλλο ήταν το πρώτο ποτό που δοκίμασε.
Οι εμπειρίες της Ζαχαρώς μετατράπηκαν με τα χρόνια σε σοφία. Κι αυτή τη σοφία τη μεταφέρει με τα λόγια της όχι μόνο στους χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά και στους αναγνώστες.
Ελένη Τσαμαδού,
Η εμμονή της μνήμης,
Ψυχογιός
2010. Η έκρηξη του ηφαιστείου της Ισλανδίας φέρνει κοντά έναν άντρα και μια γυναίκα, τον Φοίβο και τη Δάφνη. Τι μέλλον μπορεί να έχει η σχέση δύο ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές; Πώς συνδέονται μια πεταλούδα, ένας βυζαντινολόγος και μια νεκρή ερευνήτρια; Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η εμμονή της μνήμης όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον έρωτα;
Μια σύγχρονη ιστορία με παράλληλη αναφορά στην πτώση του Βυζαντίου, στην πολιορκία της Αμμοχώστου, αλλά και σε άλλα γεγονότα, γνωστά και άγνωστα, της πρόσφατης και παλαιότερης ιστορίας του νησιού της Αφροδίτης.
Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Μιχάλης Ρέππας,
Μην ενοχλείτε τη Μις Κάλλας,
Ψυχογιός
Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος λόγω της γιαγιάς του Κατίνας Παξινού και του παππού του Αλέξη Μινωτή, είχε την τύχη να γνωρίσει πολλούς θρυλικούς καλλιτέχνες, ξένους και Έλληνες. Ωστόσο, η Κάλλας, για κάποιον περίεργο λόγο, του ενέπνευσε κάτι παραπάνω από θαυμασμό. Είχαν μόνο πέντε σύντομες συναντήσεις, σίγουρα ασήμαντες για εκείνη, αλλά καθοριστικές για τον μικρό Αλέξανδρο.
Την πρώτη φορά που βρέθηκαν μαζί, το 1958, ο Αλέξανδρος ήταν έντεκα ετών και αρχικά αισθάνθηκε απέναντί της φόβο, που εξελίχθηκε σχεδόν αμέσως σε μια ενθουσιώδη φιλία, όταν η Κάλλας τού χάρισε την πρώτη του λευκή σοκολάτα. Χάρη σε αυτή τη λευκή σοκολάτα έγινε λάτρης της όπερας και παραμένει μέχρι σήμερα. Και όχι μόνο της όπερας, αλλά και της ίδιας της Κάλλας, που σιγά σιγά αποτυπώθηκε στο μυαλό του ως μια συμβολική εικόνα πάθους και αφοσίωσης στην τέχνη.
Το Μην ενοχλείτε τη Μις Κάλλας είναι η ιστορία αυτής της εικόνας, όπως καταγράφηκε στην παιδική και νεανική ψυχή του Αλέξανδρου∙ μιας εικόνας, που βρίσκεται στον βυθό της μνήμης πια, ωστόσο εκπέμπει ακόμα την αινιγματική της σαγήνη. Ποια ήταν, όμως, η Μαρία Κάλλας;
Πραγματικότητα, φαντασία, εξιδανίκευση και απομυθοποίηση συμπλέκονται και αλλοιώνουν την εύθραυστη ύλη της αλήθειας των γεγονότων, που φαντάζει όλο και πιο απροσπέλαστη. Το μόνο που μας μένει είναι η αλήθεια των αισθημάτων μας.
Victoria Hislop,
Μια νύχτα του Αυγούστου,
Ψυχογιός
25 Αυγούστου 1957: Η αποικία λεπρών στη Σπιναλόγκα κλείνει και ακολουθεί ένα γλέντι για την περίσταση στην Πλάκα, στο χωριό ακριβώς απέναντι. Οι υγιείς συναντούν τους πρόσφατα θεραπευμένους και όλοι μαζί τρώνε, χορεύουν και γιορτάζουν αυτή τη σπουδαία στιγμή απελευθέρωσης από τον φόβο και την αρρώστια.
Όλα παγώνουν, ωστόσο, όταν ακούγονται δυο πυροβολισμοί. Η Άννα πέφτει νεκρή. Και το κλείσιμο της αποικίας θα μείνει συνδεδεμένο για πάντα με την τραγωδία.
Το ζήτημα είναι πώς θα συνεχίσουν να ζουν αυτοί που έμειναν πίσω. Η αδελφή της η Μαρία, ο σύζυγος της Άννας ο Αντρέας, ο εραστής της ο Μανόλης… Πώς θα αντιμετωπίσουν το στίγμα και το σκάνδαλο; Πώς θα χτίσουν ένα μέλλον πάνω στα ερείπια του παρελθόντος;
Η συνέχεια του πολυδιαβασμένου βιβλίου της Hislop, Το νησί, που μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη με μεγάλη επιτυχία.