Νέα γενιά «ζόμπι»

Ένα εμβόλιο θα μας σώσει από τον κορωνοϊό, αλλά κανένα εμβόλιο δεν πρόκειται να βρεθεί για να σώσει τους πολίτες από την ανεργία. Και δεν θα βρεθεί, γιατί αυτό το εμβόλιο δεν το αναζητεί κανείς.
Η ανεργία δεν είναι απλώς ένα «κοινωνικό πρόβλημα». Διαλύει τις κοινωνίες και τις ζωές των ανθρώπων. Τη στιγμή που χτύπησε η πανδημία, η ανεργία βρισκόταν στο 16%. Άρα, εάν η ύφεση το 2020 πάρει διαστάσεις της τάξης του 10-15%, τότε η πιθανότητα επιστροφής στις μαύρες μέρες των δύο πρώτων μνημονίων, όταν το ποσοστό ανεργίας κάλπαζε από μήνα σε μήνα, πριν κορυφωθεί στο 28% το 2013, είναι το πιθανότερο σενάριο.
Σήμερα δεν γνωρίζουμε με απόλυτη ακρίβεια πόσες εκατοντάδες χιλιάδες από τις θέσεις εργασίας που μπήκαν «σε αναστολή» θα χαθούν.
Το «ανθρώπινο σχήμα επιβίωσης» για την επόμενη μέρα, δεν μας έχει παρουσιαστεί και αυτό δεν συμβαίνει γιατί η χώρα που πορευόταν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, δεν έχει αλλάξει.
Είναι η ίδια και απαράλλαχτη με εκείνη τη χώρα που γνωρίζαμε πριν το λουκέτο. Τα σχέδια είναι ανύπαρκτα. Τα 800άρια τέλειωσαν, τα μέτρα ανοσίας της αγέλης εφαρμόζονται και το μέλλον δείχνει «μαύρο».
Το ανθρώπινο δυναμικό των επιχειρήσεων έχει καταστεί ρευστό, με «περιστασιακούς» εργαζόμενους. Ευθύνες δεν υπάρχουν όμως μόνο στην κυβέρνηση που δίνει τον τόνο.
Τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων δεν τις ενδιαφέρει η εξέλιξη ή η φήμη τους, που θα τις οδηγήσει πιο μακριά από τα στενά όρια της «γειτονιάς» τους, αλλά η παρασιτική επιβίωση μέσα από επιδοματικές κάθε μορφής πολιτικές, που θα τους απαλλάξουν από τις ευθύνες και θα επιλέξουν να δημιουργήσουν μια νέα γενιά εργαζόμενων – «ζόμπι» με πολύωρη εργασία και ανύπαρκτο μισθό.
Αυτή ήταν και θα είναι η ταυτότητα της «επιχειρηματικότητας». Ποιος θα διασωθεί; Με βεβαιότητα, τα «παράσιτα» που επιβιώνουν σε κάθε συνθήκη.