Του Παντελή Μαστρογιάννη *
Παρακολουθήσαμε την ημερίδα της ΠΕΔ για την ανάπτυξη του Αεροδρομίου της Αγχιάλου. Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις, λίγο ή πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Αυτό που ήταν κοινή διαπίστωση είναι ότι δεν υπάρχει κυβερνητική γραμμή πλεύσης που να τη στηρίζουν τουλάχιστον οι κυβερνητικοί βουλευτές και παράγοντες.
Οι απόψεις που ακούστηκαν ήταν:
1) Πλήρης ιδιωτικοποίηση.
2) Σύμπραξη Δημόσιου – Ιδιωτικού τομέα.
3) Παραχώρησή του στους τοπικούς φορείς.
4) Ένταξή του στο Δίκτυο επιδότησης άγονων γραμμών.
5) Εμπορευματικός χαρακτήρας αεροδρομίου (cargo).
Όλες αυτές οι προτάσεις ή σε συνδυασμό μερικές απ’ αυτές μπορούν να αποτελέσουν λύση για το Αεροδρόμιο. Αλλά πώς και με ποιες προϋποθέσεις;
Αρχικά για τις ιδιωτικοποιήσεις να ξεκαθαρίσουμε κάποια ζητήματα. Είναι αναγκαία μια στρατηγική διαμόρφωση νέων οικονομικών μοντέλων με νέα σχέση Δημόσιου – Ιδιωτικού τομέα, όχι αποκλειστικά για μείωση του χρέους, με διαφάνεια, σύνδεση με την ανάπτυξη, με γρήγορες διαδικασίες, προστασία με την εργασία, συμβάσεις παραχώρησης χρήσεων και κυριότητα και πακέτο μετοχών στο Δημόσιο. Σε καμία περίπτωση τα Δίκτυα δεν πρέπει να παραχωρούνται.
Για το Αεροδρόμιο Αγχιάλου υπήρξε πρωτοβουλία για φορέα ανάπτυξης παλιότερα που δεν «περπάτησε» γιατί οι φορείς αρνήθηκαν την οικονομική συμμετοχή. Η αποκρατικοποίηση των 14 αεροδρομίων και η αγορά με… δανεισμό από τις ελληνικές τράπεζες της Fraport, με υποχρέωση για επενδύσεις 415 εκατ. δεν ήταν λύση. Υπήρξε αίτημα για αποζημίωση 27 εκ. στη Διαιτησία και η τύχη του είναι άγνωστη. Ακόμα υπήρξε μελέτη της Διεύθυνσης Συγκοινωνιών του υπουργείου, δεν ξέρουμε τι πρότεινε και ποια η τύχη της.
Το ’19 οι συμβάσεις παραχώρησης και η σύμπραξη Δημόσιου – Ιδιωτικού τομέα ξαφνικά ξεχάστηκαν. Η κυβερνητική αλλαγή έφερε και αλλαγή πλεύσης.
Σ’ αυτή την κατάσταση τι πρέπει να γίνει; Ποια είναι η λύση;
Κατά τη γνώμη μας η πρόταση Σαρούκου μπορεί να είναι μια λύση για ένταξη του αεροδρομίου στο Δίκτυο επιδότησης άγονων γραμμών σε 12μηνη βάση για σύνδεση με Σητεία, Ρόδο, Κέρκυρα και επέκταση της γραμμής με Ηράκλειο για όλο τον χρόνο κι όχι κάποιους μήνες το καλοκαίρι που εξυπηρετεί τον τουρισμό της Κρήτης και μόνο.
Η δημιουργία Φορέα ανάπτυξης του αεροδρομίου μπορεί με τη συμμετοχή της Περιφέρειας, της ΠΕΔ, των Επιμελητηρίου, των Ενώσεων Ξενοδόχων της Κεντρικής Ελλάδας κι όχι μόνο της Θεσσαλίας, μπορεί να βοηθήσει, γιατί απαιτούνται χρήματα κι όχι θεωρητική… συμμετοχή όπως την προηγούμενη φορά. Σ’ αυτή τη δύσκολη συνθήκη δεν ξέρω αν τα οικονομικά τους το επιτρέπουν αυτό. Ιδιαίτερα για την Αυτοδιοίκηση. Ο Φορέας – νέος – ευέλικτος – μπορεί να συνεισφέρει στην προβολή του αεροδρομίου και κάποιων γραμμών με το εξωτερικό σε μόνιμη βάση.
Οι συνδυασμένες μεταφορές Αεροδρόμιο – ΒΙΠΕ Αλμυρού – λιμάνι Βόλου – ΒΙΠΕ – Εθνικό δίκτυο απαιτούν την εμπλοκή όλων των μέσων μεταφοράς με βασική στόχευση την αλληλοεξυπηρέτηση και την ανάπτυξη συνδυασμένων μεταφορών που θα λύσει προβλήματα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο η παράλληλη λειτουργία του εμπορευματικού χαρακτήρα (cargo), όχι ως κύρια, γιατί απαιτούνται υποδομές που δεν ξέρω πότε θα υλοποιηθούν, μπορεί να παίξει βοηθητικό – συμπληρωματικό ρόλο.
Όλα αυτά χρειάζεται να αποτελέσουν θέματα διαβούλευσης όλων των φορέων, τονίζω όλων, γιατί κάποιοι έλειπαν από την ημερίδα της ΠΕΔ.
Πάνω από όλα, όμως, επειδή πρέπει να λυθούν όλα τα προβλήματα, πρέπει να υπάρξει πρόσβαση στο Αεροδρόμιο άμεση και γρήγορη, όχι μέσω βόλτας στον κάμπο, όπως γίνεται τώρα.
Το Αεροδρόμιο Αγχιάλου είναι το Αεροδρόμιο της Κεντρικής Ελλάδας κι αυτό πρέπει να το πιστέψουν όλοι στην Κεντρική Ελλάδα, να το ενστερνισθούν και να παλέψουν από κοινού για το καλό των κατοίκων της περιοχής. Έτσι κάτι μπορεί να γίνει. Αλλιώς θα συζητάμε και την επόμενη 10ετία.
* Ο Παντελής Μαστρογιάννης είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Πράσινης Αριστεράς και μέλος του Οργ. Κεντ. του συνασπισμού κομμάτων «Μαζί».