«Να δώσουμε βάση στην επαρχία» Τόνισε ο επικεφαλής της παράταξης «Πρώτα το μπάσκετ» Π. Φασούλας

Στον Βόλο για συνάντηση με τους συλλόγους της Μαγνησίας βρέθηκε ο επικεφαλής της παράταξης «Πρώτα το μπάσκετ» Παναγιώτης Φασούλας. «Πρέπει να δώσουμε βάση στην επαρχία» δήλωσε στη «Θ» η «αράχνη» του ελληνικού μπάσκετ, που έκανε λόγο επίσης για ανυπαρξία της ελληνικής διαιτησίας σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις.

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε περιθώριο τριών μηνών αναμένεται να διενεργηθούν εκλογές στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Ο Παναγιώτης Φασούλας αναμένεται να καταθέσει πάλι υποψηφιότητα και ως επικεφαλής της παράταξης «Πρώτα το μπάσκετ» επισκέφθηκε τον Βόλο, όπου είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τους εκπροσώπους συλλόγων της Μαγνησίας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Η «αράχνη» του ελληνικού μπάσκετ συνοδευόταν από το παλιό στέλεχος της ΕΟΚ, Κώστα Νικάκη και τους διαιτητές Γιάννη Φούφη, Σπύρο Γκόντα. Τους παραπάνω υποδέχθηκαν οι παλιοί διαιτητές Κώστας Κορομηλάς, Αλέκος Μεταφτσής και Χάρης Καρακατσούνης, ενώ ανάμεσα στους ανθρώπους των σωματείων ήταν και ο Νίκος Μπουντούρης, ο οποίος υπήρξε συμπαίκτης με τον Παναγιώτη Φασούλα στον ΠΑΟΚ και την Εθνική και είχε μια εγκάρδια συνομιλία μαζί του.
Ο κ. Φασούλας σε δηλώσεις του στη «Θ» εξέφρασε την ανάγκη να δοθεί μεγάλη προσοχή στο μπάσκετ της επαρχίας απ’ όπου ξεπήδησαν πολλοί μεγάλοι άσοι του παρελθόντας. Αναλυτικά όσα είπε ο επικεφαλής της παράταξης «Πρώτα το μπάσκετ»:

Για τον λόγο της επίσκεψής του στον Βόλο:

«Ήρθα στον Βόλο για τις επερχόμενες εκλογές στην ΕΟΚ. Θέλω να διαπιστώσω τι έχει πράξει η διοίκηση της ομοσπονδίας από αυτά που τους είχε υποσχεθεί πριν τρία χρόνια. Εμείς δεν είχαμε μπει στη λογική υποσχέσεων εκτός μπάσκετ τουλάχιστον. Εμείς είμαστε στη λογική για να δούμε τι πρέπει να κάνουμε προκειμένου να δυναμώσει το μπάσκετ και να παίξουν περισσότερα παιχνίδια τα παιδιά της επαρχίας. Να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε προς σ’ αυτή την κατεύθυνση και πώς μπορούμε να καλύψουμε οικονομικά ανάγκες σωματείων της επαρχίας και της γειτονιάς, κάτι που το θέλουν πολύ τα παιδιά της επαρχίας, με σκοπό να δώσουν περισσότερα παιχνίδια. Για μένα είναι απαράδεκτο το ότι κάποια ομάδα της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης μπορεί να παίξει 25-28 αγώνες τον χρόνο, την ίδια στιγμή που αρκετές ομάδες της επαρχίας δίνουν 6-7 ματς.
Δεν παίζεται το μπάσκετ με την κατηγοριοποίηση τύπου Rising Stars. Έτσι χάνονται πολλά παιδιά. Θα πω κάτι που οι μπασκετικοί το καταλαβαίνουν: Κάποιος ψηλός 15 ετών δεν είναι αρκετά καλός και χρήσιμος για την ομάδα του Rising Stars. Κάποιος, που έχει ύψος 2.10μ., ωριμάζει μπασκετικά γύρω στα 19. Λένε ότι ένα τέτοιο παιδί δεν έχει θέση σε ομάδα Rising Stars γιατί έχει αργά πόδια, λες και όλοι οι ξένοι που παίζουν στην Basket League έχουν γρήγορα πόδια.
Έχω βαρεθεί να ακούω ότι οι Έλληνες καλαθοσφαιριστές είναι περιορισμένοι και γι’ αυτό δεν αγωνίζονται. Αντιθέτως αυτό συμβαίνει γιατί το μπάσκετ έχει παραδοθεί στους μάνατζερ, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Πλέον οι μάνατζερ έχουν ομάδες και ρυθμίζουν αποτελέσματα. Δεν είμαι κατά των μάνατζερ, διότι πιστεύω πολύ στη χρησιμότητά τους και στη βοήθεια που παρέχουν στους επαγγελματίες αθλητές. Ωστόσο αυτό που συμβαίνει τώρα, δηλαδή να ρυθμίζουν συνθέσεις Εθνικών ομάδων, δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο, παρά μόνο στην Ελλάδα.
Η βάση στο μπάσκετ ήταν πάντα η αξιοκρατία και η αξιοπιστία, που πλέον δεν υπάρχουν. Είναι λυπηρό να πηγαίνουν τα παιδιά στις Εθνικές ομάδες και να ξέρουν ότι οι δωδεκάδες είναι λίγο-πολύ προαποφασισμένες και προέρχονται από ομάδες που είναι αγαπημένες της ομοσπονδίας. Δεν αμφισβητώ ότι σ’ αυτές τις ομάδες δεν υπάρχουν καλοί παίκτες, ούτε θέλω να ακυρώσω τα παιδιά που παίζουν στις συγκεκριμένες ομάδες. Το ξεκαθαρίζω για να μην υπάρξει καμιά παρεξήγηση.
Ωστόσο μου λένε ότι για να παίξει το παιδί μου, θα πρέπει να πάει σε συγκεκριμένες ομάδες. Διαφορετικά δεν θα το δει κανείς. Αυτή είναι απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι στα μικρά σωματεία της επαρχίας και της γειτονιάς, τα οποία έχουν βγάλει όλους τους μεγάλους παίκτες της χώρας. Στους μεγάλους συλλόγους δεν έχω δει καμία «τρελή» παραγωγή ταλέντων. Αντίθετα έχω δει πολύ μεγάλους παίκτες, που έχουν φύγει από τις ομάδες τους γιατί δεν εκτιμήθηκαν και ξαναγύρισαν μετά, όπως π.χ. ο Πρίντεζης. Πάλι καλά, γιατί πολλοί καλαθοσφαιριστές χάνονται στην πορεία.

Για το αν έχει αλλάξει κάτι αυτή την τριετία, όπως του έχουν μεταφέρει οι σύλλογοι:

«Πριν τρία χρόνια τα σωματεία ψήφισαν πολύ ορθολογιστικά. Τους είχαν υποσχεθεί διάφορα πράγματα, από το όλα λυμένα μέχρι γήπεδα κλπ. Βέβαια τίποτα δεν λύθηκε. Ό,τι οικονομικό δόθηκε, πάρθηκε πίσω στο πολλαπλάσιο με τα υψηλά παράβολα μεταγραφών και έξοδα διαιτησίας. Για παράδειγμα στη διαιτησία γίνονται απίστευτοι ορισμοί χωρίς καμία ορθολογική κρίση, δηλαδή ένας διαιτητής από την Καβάλα ορίζεται στη Νάξο. Αναφέρομαι φυσικά στις μικρότερες κατηγορίες, όχι στην Basket League.
Αυτό μπορεί να λυθεί όταν η ομοσπονδία ξεφύγει από τη λογική ότι πρέπει να κρατήσουν διάφορους ανθρώπους ευχαριστημένους. Για εμάς ευχαριστημένοι πρέπει να είναι οι σύλλογοι έχοντας καλυμμένα τα έξοδα μετακινήσεων στα πρωταθλήματα που διοργανώνει η ΕΟΚ. Δεν γίνεται να υποχρεώνουμε μια ομάδα να κάνει 30 ταξίδια τον χρόνο και να απαιτούμε να τα πληρώνει η ίδια. Θα μπορούσαμε να βρούμε τα χρήματα αντί να αυξήσουμε τα έξοδα διοίκησης από 1.500.000 σε 3.500.000 εκατομμύρια ευρώ και να διοργανώσουμε το Προολυμπιακό. Θα μπορούσε να διοργανωθεί το Προολυμπιακό, όπως συμβαίνει με τους Μεσογειακούς ή τους Παράκτιους αγώνες και όχι με έξοδα της ΕΟΚ. Τα λεφτά αυτά θα μπορούσαν να διατεθούν για τα σωματεία, η οποία είχε υποσχεθεί ότι δεν θα πληρώνουν ούτε για τη βενζίνη. Για τα έξοδα διοίκησης εκτοξεύτηκαν από 1.500.000 σε 3.500.000 εκατομμύρια ευρώ; Είναι το Προολυμπιακό, είναι κάτι άλλο μέσα; Δεν ξέρω γιατί δεν υπάρχει απόλυτη διαφάνεια στο οικονομικό.
Όλα αυτά μού φαίνονται περίεργα. Έχω ζητήσει ενημέρωση για το πόσοι είναι οι υπάλληλοι της ομοσπονδίας, πόσοι οι δημοσιογράφοι, πόση η αμοιβή τω στελεχών, αλλά δεν πήρα πότε απάντηση. Κι όλα αυτά ήταν αντικείμενο κριτικής που ασκούνταν από τους ίδιους στη διοίκηση Γιώργου Βασιλακόπουλου. Προσωπικά δεν είχα μπει ποτέ σ’ αυτή τη λογική, αλλά πλέον είναι φανερό ότι πρέπει να μπω. Για παράδειγμα με ποιο κριτήριο επιλέγεται ο διευθυντής της ΕΟΚ, ποια διευθυντική εμπειρία διέθετε και γενικά υπάρχουν πολλά ερωτηματικά.
Παρόλα αυτά θεωρώ ότι τα παραπάνω είναι δευτερεύον θέμα. Το πρωτεύον είναι το μπάσκετ. Πώς μπορούμε να μιλάμε για αξιοπιστία στο γυναικείο μπάσκετ, όταν έχουν έρθει ερευνητές της ΦΙΜΠΑ και έχουν κλειδώσει το γραφείο συλλόγου της Α1, προκειμένου να δουν τι συμβαίνει εκεί για στοιχηματικούς σκοπούς; Πώς γίνεται μία ομάδα που βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις να κερδίζει εκτός έδρας έναν αντίπαλο που φιγουράρει ψηλά στη βαθμολογία και μάλιστα εκτός έδρας με διαφορά 35 πόντων; Δεν απαγορεύεται, αλλά στο μπάσκετ αυτά είναι εξαιρετικά σπάνιο να συμβούν. Επίσης δεν γίνεται γυναικεία ομάδα που διεκδικεί πρωτάθλημα στην Α1, να ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη χωρίς ξένες παίκτριες για να τις ξεκουράσει.
Όπως κατήγγειλε ο κ. Τσάπας, που υπήρξε συνεργάτης του κ. Λιόλιου, δεν νοείται να λαμβάνουν μέρος ομάδες που ανήκουν σε στοιχηματζήδες ή μάνατζερ. Εγώ δεν γνωρίζω ποιοι είναι αυτοί, αλλά ο κ. Τσάπας τα είπε. Προσωπικά το κατήγγειλα στον εισαγγελέα και είναι δική του δουλειά για το τι θα πράξει, αλλά δεν βγήκε κάποια αντίδραση από την ομοσπονδία.
Έχει χαθεί πια η αξιοπιστία στο μπάσκετ κι αυτό προέρχεται από μια γενικότερη εικόνα που εκπέμπει το άθλημα στη χώρα μας. Αυτό πρέπει να σταματήσει».

Για τις πρώτες του ενέργειες αν γίνει πρόεδρος της ΕΟΚ:

«Θα προχωρήσουμε σε πλήρη αναδιάταξη του τρόπου λειτουργίας των παιδικών, εφηβικών πρωταθλημάτων και του Αναπτυξιακού. Να δώσουμε βάση στο μπάσκετ της επαρχίας, απ’ όπου αναδεικνύονται οι νέοι καλαθοσφαιριστές.
Εμείς λέμε ότι δεν είναι σωστό να γίνονται αθρόες μεταγραφές στις αναπτυξιακές ηλικίες. Αυτό διασφαλίζεται με την ψηφιοποίηση της ομοσπονδίας, ώστε να μην μπορεί ο πρόεδρος να παρέμβει για να κάνει μια ακόμη μεταγραφή ο παράγοντας που είναι φίλος του. Αυτό σταματάει το παιδομάζωμα.
Πόσο μπασκετικό είναι να υπάρχει το κάτω των 23 ετών; Στα 23 ήμουν εγώ και στα 21 ο Φάνης Χριστοδούλου όταν κατακτήσαμε το Ευρωμπάσκετ το 1987. Ο Ντόντσιτς στα 17 έπαιζε στη Ρεάλ και στα 19 έγινε αστέρας του ΝΒΑ.
Τα παιδιά κάτω των 23 ετών χρειάζονται προστατευτισμό ή θέλεις οι μεγάλοι σύλλογοι να έχουν τη δυνατότητα να δανείζουν παίκτες από εδώ και από εκεί για να ελέγχουν τα πρωταθλήματα; Πού το έχετε δει αυτό; Τα 23χρονα παιδιά πρέπει να παίζουν με μεγαλύτερους ηλικιακά αντιπάλους, όχι μικρότερους».

Για την ελληνική διαιτησία:

«Δυστυχώς δεν υπάρχει ελληνική διαιτησία στην Ευρώπη. Ο κ. Φούφης σφυρίζει στην Ευρωλίγκα και δεν θεωρείται αρκετά καλός για την Ελλάδα. Είναι να απορεί κανείς. Που είναι το πρόβλημά μας; Τι δεν μας κάνει καλά; Ποιοι είναι αυτοί που διαιτητεύουν αντ’ αυτού; Σε ποιο Προολυμπιακό, σε ποιο Παγκόσμιο και σε ποιο Παγκόσμιο τούς έχουμε δει; Για να αναδειχθείς, πρέπει να είσαι διαιτητής στην Ελλάδα μέχρι τα 30 σου και μετά να γίνεις διεθνής. Σαν να υπάρχει επετηρίδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε καλούς Έλληνες διαιτητές. Για εμάς θα πρέπει οι διαιτητές να αξιολογούνται από πολύ μικρή ηλικία και οι καλύτεροι να παίξουν στην Α1, ακόμη κι αν είναι πιτσιρικάδες. Γιατί να μην είσαι 23 ετών και να μην διευθύνεις διεθνείς αγώνες; Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει επετηρίδα. Εκατό διαιτητές είναι αξιολογημένοι για την Α1 και παίζει μόνο ένα κλάσμα αυτών, δεν παίζουν όλοι. Οι υπόλοιποι κοιτάνε και χτυπάνε παλαμάκια. Γιατί δεν υπάρχει Έλληνας διαιτητής σε μεγάλες διοργανώσεις; Οι διαιτητές δεν είναι απατεώνες, αλλά εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας δεν τους εμπιστεύονται».