Την περασμένη εβδομάδα ο παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής ακαδημιών, κ. Νίκος Μπουντούρης, πέρα από τον δημόσιο διάλογο που είχε στα social media με τον γενικό γραμματέα αθλητισμού Γιώργο Μαυρωτά, με τις αναρτήσεις που κάνει στο Facebook εκφράζει την αγωνία του για την κατάσταση που επικρατεί λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Ο Βολιώτης πρώην άσος που έχει περάσει μια ζωή στα γήπεδα με ζηλευτές διακρίσεις στην καριέρα του, αφού πρώτα παραδέχθηκε χαμογελώντας πως δεν μετράει παρά ελάχιστο καιρό που ασχολείται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξέθεσε τους προβληματισμούς του για όσα βλέπει να συμβαίνουν: «Ομολογώ πως «ενηλικιώθηκα» στο Facebook τους τελευταίους μήνες, εξαιτίας της καραντίνας. Πρωτύτερα όλη η ημέρα μου ήταν μέσα στα γήπεδα. Αρχικά μαζί με τους συνεργάτες μου μέσω των social media σκεφτήκαμε να προβάλλουμε τη δουλειά μας, αλλά στη συνέχεια προέκυψαν κάποιες απόψεις και αγωνίες που υπάρχουν στον χώρο των ακαδημιών και του ερασιτεχνικού μπάσκετ γενικότερα. Το μπάσκετ μού έχει δώσει μία αναγνωρισιμότητα και έχοντας ένα βήμα για δημόσιο λόγο, αποφάσισα να το αξιοποιήσω».
Η ανταλλαγή απόψεων πριν από λίγα εικοσιτετράωρα, έστω και διαδικτυακά, με τον Γιώργο Μαυρωτά, προκάλεσε το ενδιαφέρον αρκετών, με τον κ. Μπουντούρη να σχολιάζει: «Προς τιμή του ανταποκρίθηκε στα όσα έγραψα. Βέβαια, όταν συμμετέχεις σε έναν δημόσιο διάλογο, ειδικά στο διαδίκτυο, έχουν άποψη πολλοί που εκφράζουν άμεσα κάθε σκέψη τους. Το ζητούμενο δεν είναι να κρίνουμε έναν άνθρωπο, αλλά το σημαντικό είναι να προκύψει μία πρόταση και να μην περιοριστούμε στις διαπιστώσεις. Έχω μάθει σε οτιδήποτε κι εάν αναφέρομαι, να μη λέω απλά ότι δεν λειτουργεί σωστά, αλλά να προτείνω κάτι. Οφείλουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς, αλλά ταυτόχρονα τα πρόσωπα που έχουν επιλεγεί για τις συγκεκριμένες θέσεις οφείλουν να δίνουν λύσεις σε όσα μας απασχολούν».
Με δεδομένο ότι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι βασικός πυλώνας της κοινωνικής δραστηριότητας, ο 49χρονος προπονητής ξεκαθάρισε: «Θα ήταν αρκετά εγωιστικό να απαιτήσουμε ο αθλητισμός να επαναλειτουργήσει, δίχως να μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο κι ενώ υπάρχουν τόσες κατηγορίες επαγγελματιών που δεν εργάζονται λόγω καραντίνας. Παρόλα αυτά, αναρωτιέμαι: Τη στιγμή που ανοίγουν τα σχολεία, γιατί να μην επιτραπούν οι προπονήσεις π.χ. με δέκα ή δεκαπέντε παιδιά σ’ ένα γήπεδο μπάσκετ; Σήμερα (σ.σ. χθες) πέρασα από ένα Δημοτικό και με χαιρέτησαν οι παίκτες μου, ενώ έπαιζαν μπάσκετ στην αυλή του σχολείου. Τι να πω στα παιδιά; Πως επιτρέπεται το πρωί, ενώ το απόγευμα όχι; Για να πειθαρχούμε σε ορισμένα πράγματα, πρέπει πρώτα να μας πείθουν. Και δυστυχώς, όχι για μένα, αλλά για τα παιδιά, έτσι αποδομούνται οι θεσμοί και στέλνουμε πολύ άσχημο μήνυμα στις νεότερες γενιές. Οι νέοι έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε ένα κράτος δομημένο, με αρχή, μέση και τέλος. Δεν αντιλέγω, βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με την υγειονομική κρίση που μας πλήττει. Ούτε θα βάλουμε στη ζυγαριά τις ζωές που χάνονται. Όμως, πρέπει να βρεθούν λύσεις. Για παράδειγμα, επειδή κάνουμε μετρήσεις διαδικτυακά, οι αθλητές μας από έξι μέχρι δεκάξι ετών μέσα σε δύο μήνες, πήραν μέσο όρο τρία με τέσσερα κιλά. Αυτό είναι καταστροφικό για το σώμα τους, αλλά και το μυαλό τους. Στην προηγούμενη καραντίνα είχα αθλητή που εμφάνισε παιδικό διαβήτη. Ο αθλητισμός πάνω απ’ όλα είναι υγεία».
Ο προβληματισμός είναι η κυρίαρχη σκέψη για τον Νίκο Μπουντούρη, ο οποίος κλείνοντας, αφηγήθηκε όσα βιώνει στην οικογένειά του: «Στο καθημερινό μου πρόγραμμα έχω εντάξει το περπάτημα, γιατί εάν έμενα συνεχώς μέσα θα πάθαινα εγκεφαλικό ή έμφραγμα από τα προβλήματα που έχουν προκύψει με την πανδημία. Τα παιδιά μου τώρα είναι δεκάξι χρόνων. Σε ποιο παιδί να πεις να βγει το πρωί να τρέξει μισή ώρα και να το επαναλάβει το απόγευμα; Θα το κάνει μία εβδομάδα, το πολύ δύο, αλλά μετά θα σταματήσει. Τα παιδιά έχουν ανάγκη το παιχνίδι. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, επιβάλλεται να προσφέρουμε κάποια διέξοδο».