Του
Μηνά Χαραλαμπίδη,
βιολόγου
Κολυμπώντας,
Τζούλι Οτσούκα,
Εκδόσεις Πατακη
Η συγγραφέας: Η Τζούλι Οτσούκα (1962) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, από γονείς ιαπωνικής καταγωγής, και ζει στη Νέα Υόρκη. Προτού στραφεί στη μυθοπλασία, στα τριάντα της, ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια με τη ζωγραφική. Τα δύο πρώτα μυθιστορήματά της, When the Emperor Was Divine (2002) και The Buddha in the Attic (2013), έτυχαν θερμής υποδοχής διεθνώς. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο ΡΕΝ/Faulkner, το Asian American Literary Award, το γαλλικό Prix Femina Etranger και την υποτροφία του Ιδρύματος
Κολυμπούν «εκεί κάτω», άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Το μόνο που μοιράζονται είναι η ρουτίνα του καθενός (αργή, μεσαία, γρήγορη λωρίδα), ίσως και η ανακούφιση των πρωινών ή απογευματινών επαναλήψεων. Ώσπου κάποια μέρα, μια ρωγμή κάνει την εμφάνισή της στον πυθμένα της πισίνας και τους πετά συλλήβδην πίσω στον αμείλικτο εξωτερικό κόσμο…
Μία από τις κολυμβήτριες είναι η Άλις, η μνήμη της οποίας έχει επίσης αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές. Όταν δεν έχει τη συντροφιά των άλλων κολυμβητών και τη ρουτίνα των καθημερινών διαδρομών, βυθίζεται στην αναστάτωση και στο χάος, καθηλωμένη από τις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων της Αμερικής, όπου πέρασε τα χρόνια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, και του παιδιού που έχασε μετά τη γέννα, ενώ η κόρη της, που φτάνει πολύ αργά, ψάχνει τον δικό της δρόμο ανάμεσα στις ρωγμές της αγάπης.
Ένα μυθιστόρημα για την «άνοια».
Γη που χάνεται,
Τζούλια Φίλιπς,
Μεταίχμιο
Η συγγραφέας: Η Julia Phillips (Τζούλια Φίλιπς, 1989) είναι υπότροφος Φούλμπραϊτ. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στους New York Times, στο Atlantic, στην Paris Review. Ζει στο Μπρούκλιν. Το Γη που χάνεται είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, δύο κορίτσια – αδελφές, οκτώ και έντεκα ετών – εξαφανίζονται από μια ακτή της χερσονήσου Καμτσάτκα, του βορειοανατολικού άκρου της Ρωσίας. Τις εβδομάδες, κι ύστερα τους μήνες, που ακολουθούν η έρευνα της αστυνομίας αποδεικνύεται άκαρπη. Απόηχοι της εξαφάνισης αντηχούν απ’ άκρη σ’ άκρη μιας σφιχτά δεμένης κοινότητας, με τον φόβο και την απώλεια να ταλανίζουν τις γυναίκες που ανήκουν σ’ αυτήν.
Με σκηνικό την απομακρυσμένη σιβηρική χερσόνησο της Καμτσάτκα η Γη που χάνεται διεισδύει με εκπληκτική συναισθηματική ακρίβεια στον κόσμο ενός συνόλου θαυμάσια σκιαγραφημένων χαρακτήρων που τους συνδέει ένα αδιανόητο έγκλημα. Η συγγραφέας πλάθει εικόνες σκληρής ομορφιάς και μεταφέρει τους αναγνώστες σε μια περιοχή τόσο παράξενη, όσο και σαγηνευτική, όπου οι κοινωνικές και εθνοτικές εντάσεις σιγοβράζουν από καιρό και όπου οι ξένοι συχνά είναι οι πρώτοι που θα κατηγορηθούν.
Το αριστοτεχνικό αυτό μυθιστόρημα, γραμμένο με ενσυναίσθηση και φαντασία, διερευνά τους περίπλοκους οικογενειακούς και κοινοτικούς δεσμούς σε μια Ρωσία διαφορετική από οτιδήποτε έχουμε δει ώς τώρα, και καθηλώνει τον αναγνώστη.
Ένα μυθιστόρημα που μας ταξιδεύει στην άγνωστη για μας χερσόνησο της Καμτσάτκα στη μετασοβιετική Ρωσία.