του Στέλιου Λημνιού
Με γρήγορους ρυθμούς προχώρα η δημιουργία 17 νέων Μονάδων Επεξεργασίας Απορριμμάτων σε διάφορες περιοχές της χώρας μας. Αυτά θα κατασκευασθούν σε σύμπραξη του Δημοσίου φορέα (Δήμος η Περιφέρεια) και του ιδιωτικού (μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες όπως ΑΚΤΩΡ, ΤΕΡΝΑ, ΑΒΑΞ κλπ)
Τη χρηματοδότηση αναλαμβάνουν οι εταιρείες σε σύμπραξη με τράπεζες και συχνά με συμμετοχή ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
Υπογράφονται συμφωνίες με διάρκεια περίπου 25 έτη, στη διάρκεια των οποίων οι Δήμοι θα πληρώνουν τις εταιρείες για εγγυημένη μάζα αποβλήτων,
με χρήματα που εισπράττουν από τους δημότες, τα γνωστά ανταποδοτικά τέλη.
Πάρα το γεγονός ότι η Ε. Ε. έχει από το 2019 ορίσει νέο πλαίσιο παραγωγής αποβλήτων που θέτει αυστηρές οδηγίες για την μείωση της παραγωγής πλαστικών μιας χρήσης αλλά και των υπερσυσκευασιών, τα συμβόλαια αυτά που θα πληρώνονται έως το 2050, θα αφορούν εγγυημένα τις σημερινές ποσότητες όσο κιαν κάθε χρόνο αυτές θα μειωνονται.
Ιδιαίτερη απορία προκαλεί το γεγονός ότι οι μονάδες αυτές προωθούνται αν και οι προδιαγραφές τους προβλέπουν ότι από τις εισερχόμενες ποσότητες αποβλήτων, το 40% θα οδηγείται σε ταφή σε ΧΥΤΥ.
Αυτό έρχεται σε αντίφαση με τους στόχους που η ΕΕ θέτει για το 2030 (αύξηση των ανακτωμενων υλικών και ταφή κάτω από 10%).Ουσιαστικά η διαλογή στην πηγή, η δημιουργία πράσινων σημείων και η πραγματική ανακύκλωση με την συμμετοχή των πολιτών ακυρώνεται.
Στις μονάδες αυτές θα οδηγούνται τα αστικά απορρίμματα από τους πράσινους κάδους και αφού 1)διαχωρίζονται κάποια
ανακτήσιμα υλικά (μέταλλα, χαρτί, γυαλί), θα παράγονται:
2) λίπασμα (κομπόστ για εδαφοκαλύψεις) από τα οργανικά υλικά και
3) βιοαέριο από τη σήψη των οργανικών, που θα καίγεται σε τοπικές μονάδες και θα παράγεται ηλεκτρικό ρευμα
4) υπολείμματα έως 40% που θα θάβονται σε ΧΥΤΥ
Ιδιαίτερη για το τελικό της προϊόν προοριζόταν να είναι η μονάδα του Βόλου, καθώς ήταν η μόνη σε όλη την κεντρική Ελλάδα που θα είχε γραμμή παραγωγής “καυσίμων” που θα προκύπτουν από προδιαλεγμένα υπολείμματα, κυρίως πλαστικά, με σκοπό να τροφοδοτούνται γειτονικές τσιμεντοβιομηχανίες.
Έτσι η πιθανότητα να οδηγούνται στη μονάδα του Βόλου και τα υπολείμματα γειτονικών περιοχών, είναι ρεαλιστική τόσο για λόγους τροφοδοσίας των βιομηχανιών, όσο και για λόγους
κερδοφορίας της μονάδας, που θα εισπράττει τέλη για όσες επιπλέον ποσότητες διαχειρίζεται.
Αντίστοιχα η περιοχή του Βόλου απειλείται να μετατραπεί σε μόνιμο προορισμό αποβλήτων αλλά και σε διαρκή αποτεφρωτήρα, καθώς πάρα το γεγονός ότι η παραγωγή τσιμέντου έχει συρρικνωθει σε πρωτοφανή χαμηλά επίπεδα, η καύση σκουπιδιών αυξάνεται.
Εύλογα δημιουργειται το ερώτημα αν η συνεχιζόμενη
καύση τους συνοδεύεται και με ταυτόχρονη παραγωγή τσιμέντου (συναποτέφρωση), η μήπως κάποτε γίνεται και χωρίς παραγωγή (αποτέφρωση)
Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα συμβάλλει σοβαρά στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και επιβαρύνει την Δημόσια Υγεία, αφού η καύση γίνεται μέσα στον αστικό ιστό της πόλης μας.
Με αυτά τα δεδομένα οι πολίτες, οι κοινωνικοί, επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς αλλά και η δημοτική αρχή, έχουν την ηθική υποχρέωση να σταθούν εμπόδιο στη διαιώνιση αυτής της λειτουργίας και να ματαιώσουν τον σχεδιασμό για γραμμή παραγωγής “καυσίμων”
από υπολείμματα σκουπιδιών.
Να ολοκληρώσουν το συντομότερο τον αγώνα που ξεκίνησε από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που ζητούν να σταματήσει η καύση σκουπιδιών και πετ κωκ από οποιαδήποτε βιομηχανία βρίσκεται μέσα ή κοντά στην πόλη.