Μια πόλη σε ύπνωση

Του Κώστα Γαργάλα

Δημοτικού Συμβούλου Βόλου

Την ίδια ώρα που υποψήφιοι βουλευτές της ΝΔ , του ΚΙΝΑΛ, της Ελληνικής Λύσης (Βελόπουλος) , της Ένωσης Κεντρώων (Λεβέντης) μαζί και της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, φίλων όλων στο περιβάλλον Μπέου και υπακούοντας στις πολιτικές “προσταγές” του, διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για να μην φύγει η 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών ,σ’ ένα άλλο σημείο της πόλης ξεφορτώνονταν θάνατος.
Θάνατος από την Ιταλία αυτή τη φορά.
Πλαστικό και σκουπίδι από τα αδιάθετα της Ιταλίας που το έκαναν εξαγωγή και το υποδέχθηκε με ανοιχτή αγκαλιά η ΑΓΕΤ της Lafarge-Holcim. Για να το κάψει στους απαρχαιωμένους κλιβάνους της, να ποτίσει καρκίνο και θάνατο στους κατοίκους της πόλης , να χρησιμοποιήσει την τοξική τέφρα της για την παραγωγή άριστης ποιότητας τσιμέντου που θα χρησιμοποιηθεί με τη σειρά του για τις ανάγκες όλων των σπιτιών όλων των ανθρώπων. Στην πόλη μας αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Μα οι υποψήφιοι βουλευτές του Μπέου, γιατί έτσι έχουν τα πράγματα, δεν είχαν μια κουβέντα να ψελλίσουν γι’ αυτό. Δεν είχαν ούτε την ευαισθησία να πουν έναν λόγο για τον θάνατο, που σαν νέφος έχει στρογγυλοκαθήσει πάνω από την πόλη. Κι ας είναι ανάμεσά τους άνθρωποι που κάθε μέρα βρίσκονται επαγγελματικά κι από θέση αντιμέτωποι με τον θάνατο.
Μόνο το στρατόπεδο να φύγει που είναι και θέμα πιασάρικο. Κι ας είναι απέναντι στην πάγια βούληση των πολιτών της Νέας Ιωνίας να αποδοθεί ο χώρος στον Δήμο για να μπορέσει κάποτε αυτή η πόλη και ιδιαίτερα η Νέα Ιωνία να τρέξει προς το μέλλον.
Προς εκείνο το μέλλον που συστηματικά και οργανωμένα με τις επιλογές τους ,της στερούν άνθρωποι και κόμματα. Και δεν ξεχωρίζεται το χρώμα των σημαιών τους ούτε ο τόπος καταγωγής τους. Των περισσότερων τουλάχιστον με ελάχιστες εξαιρέσεις. Που είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει και που δίνουν την μπάλα στους Μπέους για να συνεχίσει την ήρεμη καταστροφή. Την ήρεμη καθυστέρηση. Την ήπια οπισθοδρόμηση.
Κι η πόλη;
Σε ύπνωση. Σε λήθαργο. Σε καταστολή.
Μόνο που κάποτε θα τα πάρει άγρια και θα ξυπνήσει.
Και τότε που σε πονεί και που σε σφάζει.
Μόνο να ξυπνήσει και να σκεφτεί χρειάζεται.
Κι όχι πολύ. Λίγο.
Μέχρι να αποφασίσει να πάρει την τύχη στα χέρια της.
Από τους πονηρούς και τους βολεμένους.
Και τότε θα δούμε την πραγματική εικόνα αλλά και την αξία της πόλης.
Αλλά μόλις εκείνη ξυπνήσει.