Μια πόλη που κάνει άλματα στο… κενό “Θ”

Η πόλη είναι ο καθρέφτης μας. Αποτελεί απεικόνιση της παραγωγικής μας λειτουργίας, της κοινωνικής διάρθρωσης, της θεσμικής συγκρότησης, της πολιτιστικής ανάπτυξης, της αισθητικής μας στο χώρο.
Οι πόλεις αλλάζουν. Είναι ζωντανοί οργανισμοί που μεγαλώνουν, εξελίσσονται, αναπτύσσονται ή παρακμάζουν κάτω από την επίδραση ενδογενών και εξωγενών παραγόντων. Παραγόντων που σχετίζονται με την παραγωγική διάρθρωση, το ανθρώπινο δυναμικό, τις επιλογές τους και τις αλλαγές στο ευρύτερο περιβάλλον. Η κάθε πόλη αντιδρά διαφορετικά στις ευκαιρίες και τους κινδύνους.
Το πρόβλημα με το Βόλο είναι ότι πλέον δεν αντιδρά… Είναι σε «κώμα».
Αν και η αλλαγή συνήθως ταυτίζεται με την πρόοδο, αρκετά στοιχεία από τη σημερινή εικόνα του Βόλου αποτελούν οπισθοδρόμηση σε σχέση με το παρελθόν και προκαλούν μόνο απογοήτευση για τις χαμένες ευκαιρίες.
Ο Βόλος είναι πια μια πόλη που αδυνατεί να συντηρήσει τις υποδομές της, να τις αξιοποιήσει, να τις αναπτύξει. Τα μέτωπα που έχει ανοιχτά όχι μόνο δεν κλείνουν, αλλά τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται, χωρίς κανείς να κινητοποιείται.
Το πάρκο του Αναύρου, για το οποίο δόθηκαν μάχες προκειμένου να παραμείνει χώρος ελεύθερος και να μη δοθεί βορά στην εκμετάλλευση, θα αποκτήσει διαφορετική μορφή, με την απόφαση να δημιουργηθεί πίστα σκέιτ. Ο Δήμος είχε χαρακτηρίσει άλλο χώρο για την πίστα, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παρέμβασης για τη δημιουργία μιας σύγχρονης υποδομής. Το σχέδιο μεταβλήθηκε σε μια νύχτα και με πολιτική κουτοπονηριά, μια ψυχαγωγική και αθλητική δραστηριότητα για τη νεολαία μεταφέρεται στο πάρκο του Αναύρου. Δίπλα της θα δούμε να ξεφυτρώνουν συνοδευτικές… ψυχαγωγικές δράσεις που θα αλλάξουν τελείως την εικόνα.
Το Εκθεσιακό Κέντρο μετατρέπεται σε Συνεδριακό Κέντρο, με μια μελέτη που διόλου δεν ταιριάζει σε… συνεδριακούς χώρους, αλλά παραπέμπει σε music hall. Και ο Δήμος βιάζεται να διαθέσει ένα εκατομμύριο ευρώ από τα δημοτικά ταμεία, ώστε να το ολοκληρώσει σε 4 μήνες.
Ο Βόλος δείχνει πλέον να αγνοεί τι σημαίνει σχεδιασμός. Με μια Δημοτική Αρχή που κινείται με μόνο οδηγό τις επιθυμίες και τις προτεραιότητες του επικεφαλής της, χωρίς γνώση του σύγχρονου περιβάλλοντος, χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική, χωρίς αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος, με συνέπεια να χάνει διαρκώς έδαφος στο σύγχρονο ανταγωνισμό πόλεων και περιφερειών.
Στο σημερινό Βόλο, στρατηγική ανάπτυξης θεωρείται το παζάρι, η γιορτή κρασιού, τα λαμπιόνια, η υποκουλτούρα και οι προσωπικές επιλογές που απαξιώνουν το δημόσιο χώρο και τις δημόσιες υποδομές.