Ο δημόσιος χώρος είναι δημιούργημα της ίδιας της κοινωνίας που τον διαμόρφωσε και τον χρησιμοποιεί, αντικατοπτρίζοντας ταυτόχρονα την ίδια, τις ανάγκες της, τις αντιλήψεις της, αλλά και τον πολιτισμό της. Οι δημόσιοι χώροι συγκροτούν τον αστικό ιστό, είναι ένα πλέγμα που δομεί την ίδια την πόλη, την ιεραρχεί δίνοντάς της μορφή, ζωή, διαφορετικότητα και νόημα. Μέσα από αυτό το πλέγμα εξάλλου βιώνεται και αναγνωρίζεται η ίδια η πόλη. Ο Βόλος δεν αναγνωρίζεται ωστόσο από τις παρανομίες. Είναι απλά αγνώριστος. Η ανομία είναι καθεστώς και η ατιμωρισία επιβράβευση.
Μια ακόμη έκπληξη δυσάρεστη προκάλεσε η απάντηση της Δημοτικής Αρχής του Βόλου στο Δημοτικό Συμβούλιο για το πώς αντιλαμβάνεται το δημόσιο χώρο. Απάντησε λοιπόν ότι δεν εφαρμόζει το Νόμο και τις κανονιστικές γιατί δεν το επιθυμούν οι καφετεριούχοι και οι εστιάτορες. Τόσο απλά, τόσο κυνικά, τόσο ανερυθρίαστα.
Εφόσον θέλουν να παρανομούν και εφόσον κουβαλούν ψήφους, δεν εφαρμόζεται και ο Νόμος.
Η πόλη πλήρωσε ακριβά και σωστά έπραξε για το δίκτυο πεζοδρόμων της που εξυπακούεται ότι πρέπει να επεκταθεί. Δεν επένδυσε σε αυτό για να ασελγούν ιδιοκτήτες καφέ με τραπεζοκαθίσματα και απίθανες κατασκευές.
Οι καλοδιαχειριζόμενοι δημόσιοι χώροι ήταν προϊόν κοινωνικής απαίτησης και πολιτικής βούλησης. Έχουν τις ρίζες τους σε μία εποχή όπου το «πολιτικό», το κοινό καλό δηλαδή, λάμβανε προτεραιότητα.
Ο δημόσιος χώρος είναι κτήμα όλων και όχι εμπόρευμα για τους λίγους, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω δεν πληρώνουν ούτε τις οφειλές τους προς το κοινό ταμείο για να τον εκμεταλλεύονται.
Δεν είμαστε πελάτες καταναλωτές στις επιχειρήσεις των λίγων, αλλά πολίτες που ζητάμε πρόσβαση στον χώρο. Ζητάμε το απλό, δηλαδή να περπατάμε και να μη βιώνουμε σε ένα περιβάλλον με τσαντίρια από τις παράνομες κατασκευές κάθε λογής.
Δυστυχώς ζητάμε πολλά.