Μια μικρή ιστορία για την εξωτερική πολιτική

Του Γιώργου Πετρουλάκη
Διεθνολόγος, πρώην Γ.Γ. Επικοινωνίας

Θυμήθηκα την παρακάτω ιστορία, παρακολουθώντας την συζήτηση στη Βουλή για την Αμυντική Συνεργασία Ελλάδα – ΗΠΑ.

Κάπου στα μέσα του 2003, πολιτική κίνηση της ευρύτερης, ας το πούμε, αριστεράς πραγματοποίησε εκδήλωση για την εξωτερική πολιτική σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Βασικός ομιλητής ήταν ο τότε Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Παπανδρέου.

Ήταν η εποχή ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε., με το κύρος της Ελλάδας στη γειτονιά μας, ευρωπαϊκά αλλά και παγκοσμίως να βρίσκεται ομολογουμένως στο peak του, χάρη στο δίδυμο Σημίτη – Παπανδρέου.

Ο επικεφαλής της πολιτικής κίνησης που διοργάνωνε την εκδήλωση, πήρε τον λόγο, προλογίζοντας τον Υπουργό Εξωτερικών, πλέκοντάς του το εγκώμιο με κάθε δυνατό τρόπο, προσθέτοντας όμως προς το τέλος και το εξής:

«Χάρη στον Γιώργο Παπανδρέου, μπήκε τέλος στην τριτοκοσμική εξωτερική πολιτική της δεκαετίας του ‘80».

Χειροκροτήματα στην αίθουσα.

Ο πρόλογος ολοκληρώνεται, τον λόγο παίρνει ο Γιώργος Παπανδρέου, αφήνει στην άκρη την γραπτή ομιλία του και αρχίζει ευγενικά:

«Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.
Όμως η εξωτερική πολιτική έχει συνέχεια.
Σπάνια είναι δουλειά ενός ανθρώπου ή μιας κυβέρνησης, συνήθως είναι έργο πολλών, για πολλά χρόνια.
Και εμείς δεν θα ήμασταν σήμερα σε αυτό το καλό σημείο, χωρίς την εξωτερική πολιτική της δεκαετίας του ‘80».

Πάγος στην αίθουσα. Συνεχίζει όμως:

«Οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1981 έκαναν κάτι πολύ σημαντικό: έπεισαν τους πάντες στη διεθνή σκηνή ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας χαράσσονταν στο Υπουργείο Εξωτερικών και στο Μέγαρο Μαξίμου, όχι σε οποιαδήποτε Πρεσβεία. Έπεισαν τους πάντες ότι είχαμε φωνή κι ότι ήταν δική μας φωνή. Ότι υπάρχουμε ως χώρα. Και στην εξωτερική πολιτική πρώτα πείθεις ότι υπάρχεις για να σε πάρουν στα σοβαρά και μετά αξιοποιείς την αξιοπιστία σου για να πάρεις πρωτοβουλίες. Σε αυτό το στάδιο είμαστε τώρα, με ενεργητική εξωτερική πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Αλλά δεν θα ήμασταν, χωρίς όσα προηγήθηκαν και μετά την πτώση της Χούντας αλλά και την δεκαετία του ‘80».

Σιωπή στην αίθουσα. Χειροκροτήματα αμέσως μετά.

Γενικά, για να επανέλθω και στη συζήτηση στη Βουλή, η χρονική απόσταση πρέπει να σου επιτρέπει να βλέπεις τα πράγματα απαλλαγμένα από την φόρτιση που λογικό είναι να προκαλούν τα κομματικά πάθη. Είναι προβληματικό να βλέπεις οποιοδήποτε πολιτικό, πόσο μάλλον τον πρωθυπουργό της χώρας, να αδυνατεί να το κάνει αυτό.