Της Κατερίνας Τασσοπούλου
Συχνά, πυκνά περπατώντας κανείς στη Δημητριάδος, βρίσκεται αηδιασμένος μπροστά σε ένα άθλιο θέαμα, αυτό της ροής λυμάτων, που κάνουν «βόλτα» στον δρόμο. Δεν αντέχουν οι αγωγοί από τα σκουπίδια και τα λίπη και «σκάνε» μπροστά στα μάτια μας. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΥΑΜΒ μας «έριξαν» την Παρασκευή 40 τόνους ντροπής στο πρόσωπο, όταν μας ενημέρωσαν, πως καθάρισαν από τρεις δρόμους του κέντρου, 40 τόνους λίπη από τους αγωγούς. Ιδιοκτήτες καφέ και επιχειρηματίες της εστίασης είναι οι υπεύθυνοι της καταστροφής των δικτύων, είναι εκείνοι που μας κάνουν «δώρο» τις εικόνες με τα απόβλητα στους δρόμους, είναι οι ίδιοι που αδιαφορούν για κάθε εφαρμογή του Νόμου.
Δεν είναι βεβαίως οι μόνοι ανεύθυνοι επαγγελματίες, ανεύθυνοι πολίτες, ανεύθυνοι γενικώς.
Ζούμε σε μια μόνιμη αφασία, θεωρώντας τις περιθωριακές συμπεριφορές κάθε είδους αυτονόητες. Μια άρρωστη «κανονικότητα». Θεωρούμε κάθε μειονεξία, φυσική.
Μόνο μια κοινωνία απαίδευτη και αδιάφορη θεωρεί «κανονική» κάθε παρασιτική συμπεριφορά… από το παράνομο παρκάρισμα μέχρι την κατάληψη και του τελευταίου εκατοστού των πεζοδρομίων.
Μόνο μια κοινωνία σε «κωματώδη» κατάσταση βλέπει ένα επιχειρείν προβληματικό και ελεύθερο, να μολύνει και να καταστρέφει, ως φυσικότητα. Μόνο μια κοινωνία που ζει περιχαρακωμένη, πορεύεται με το δόγμα… «έτσι είναι η ζωή, ο καθένας κοιτά την πάρτη του και καλά κάνει».
Κυκλοφορούμε σε μια πόλη όπου κάθε τί που στοιχειοθετεί το κοινωνικό συμβόλαιο συνύπαρξης- και αυτό δεν είναι άλλο, από την τήρηση νόμων και κανόνων – δεν αναγνωρίζεται ως αυτονόητο. Κυρίαρχη είναι η προσωπική ανάγκη του καθενός, που αντανάκλαση έχει στην τσέπη του ή στην ευκολία του.
Ο καθένας αντί να «φτιάχνει» το δωμάτιό του, βρωμίζει τον διπλανό του. Έχουμε βγει στο πεζοδρόμιο και πετάμε ο ένας στον άλλο, ότι σκουπίδι έχουμε στο σπίτι μας, που δεν καθαρίσαμε ποτέ. Ουδείς μας ενοχλεί, γιατί η ψήφος μας είναι το ισχυρό μας διαβατήριο, για τον δρόμο που οδηγεί από το κακό στο χειρότερο.