Μια κοινωνία, ένα εργοστάσιο

Η ΑΓΕΤ θα μπορούσε προχθές να εκπροσωπηθεί, εφόσον κλήθηκε, στη συγκέντρωση ενημέρωσης των πολιτών για την καύση απορριμμάτων από το εργοστάσιο του Βόλου. Δεν το έπραξε. Δεν θέλησε να παρουσιάσει σε μια κοινωνία που την φιλοξενεί μέσα στα «σπλάχνα» της, τις δικές της απόψεις και αρνήθηκε να μετέχει στον κοινωνικό διάλογο. Η κοινωνία μέσω των εκπροσώπων της δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν επιθυμεί να «αναπνέει» σκουπίδια και η ΑΓΕΤ δεν θέλησε να παρουσιάσει την αντιπρότασή της. Δεν είναι δυνατόν η μόνη εναλλακτική οδός, τα μόνα εναλλακτικά καύσιμα, να είναι τα απορρίμματα. Ακόμη όμως και αν η εταιρεία θεωρεί πως δεν υπάρχει εναλλακτική, όφειλε να παρουσιάσει τις θέσεις της και να υποστηρίξει με επιστημονική τεκμηρίωση τις επιλογές της. Κοινωνική ευθύνη δεν είναι να χαρίζεις παιδικές χαρές, αλλά να επικοινωνείς με τους πολίτες που σε φιλοξενούν και μάλιστα «μέσα στα σπίτια τους». Προφανώς και όταν σε εξέλιξη βρίσκεται μια κρίση, μια μεγάλη δικαιολογημένη κοινωνική αντίδραση, το ζητούμενο είναι να διασφαλιστεί η θέση και η ποιότητα της ζωής των κατοίκων. Γι’ αυτό και η εταιρεία οφείλει να μιλήσει με ειλικρίνεια.
Τα τελευταία 30 χρόνια η πόλη ζει κάτω από τα διλήμματα που θέτει η ΑΓΕΤ, σχετικά με την παραμονή της ή μη στον Βόλο, όταν τίθενται στο τραπέζι περιβαλλοντικά ζητήματα.
Η εταιρεία, προφανώς, φρονεί ότι η επιβολή του συμφέροντός της είναι απλώς ζήτημα συσχετισμού ισχύος με ασπίδα τις θέσεις εργασίας, χωρίς επιπτώσεις και χωρίς ενδιαφέρον για το δημόσιο μέγεθος της αντίδρασης. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει και οι συνταγές του παρελθόντος δεν έχουν αντίκρισμα στο παρόν.