της Βασιλείας Γιασιράνη – Κυρίτση
14 Ιανουαρίου του 1994. Βράδυ γύρω στις 9, στις ΩΡΕΣ, στη Σπυρίδη, στον δεύτερο όροφο, στο γραφείο του εκδότη Γιώργου Τσιντσίνη συγκεντρώθηκαν οι Μαίρη Καρουκανίδου, η Γεωργία Καρακατσοπούλου – Χαϊδούλη, η Άννα Αϊβαζόγλου – Δημητροπούλου και η Βασιλεία Γιασιράνη – Κυρίτση όλοι με μικρασιάτικες ρίζες, να συζητήσουν, να βγάλουν τα εσώψυχά τους, να δημιουργήσουν κάποιο καινούριο φορέα στη Νέα Ιωνία. Μεγαλωμένοι με ακούσματα της οικογένειας, τα παραμύθια των παππούδων για την Πατρίδα, τις μνήμες του περιβάλλοντος χώρου, είχαν μέσα τους αυτή τη φλόγα της αγάπης για ό,τι θύμιζε Μικρασία, ό,τι είχε ρίζες Ιωνίας.
Το γραφείο έγινε χώρος φιλικής εταιρίας, γιατί ένιωθαν έτσι και ως άλλοι φιλικοί ίδρυσαν έναν σύλλογο. Είπαν Μάγνητες, Σμύρνη, Μ. Ασία, Χαμένες Πατρίδες και άλλα. Δεν τους ικανοποιούσαν αυτά και τελικά με νονά τη Γεωργία Καρακατσοπούλου το όνομα ΙΩΝΕΣ κατοχυρώθηκε.
Αποφάσισαν ακόμη τον τρόπο γραφής (σφραγίδα, λογότυπο) και έμβλημα το ιωνικό κιονόκρανο με το λυχνάρι της ζωής που φωτίζει τον κόσμο, σαν έτοιμοι από καιρό..
Υπήρχε τόση σύμπνοια, τόση αγάπη, τόση θέληση που όλα ακολουθούσαν τη σειρά τους. Ύστερα από κάποιες ώρες, αφού ανέστησαν τους προγόνους τους, τους ξεγύμνωσαν από τα πάθη, τους πρόβαλαν και τους έστησαν στον χώρο της αιωνιότητας, ανηφόρισαν για τη Νέα Ιωνία της καρδιάς τους, αδιαφορώντας για το κρύο – Γενάρης ήταν – να γιορτάσουν το γεγονός σε ένα τσιπουράδικο, στις αρχές της Μαιάνδρου, δίπλα από το κέντρο του Πέτρου Τσουμαλή – σήμερα είναι κρεοπωλείο – και κει είπαν, αναφέρθηκαν με ζωντανές εικόνες στην πατρίδα, στους γονείς, παππούδες, στα ήθη και έθιμα. Έμειναν οι τελευταίοι κι ο μαγαζάτορας δεν δυσανασχέτησε, μόνο άκουγε και έπαιρνε από το κέφι τους και τη χαρά τους, με το τραγούδι «Τι σε μέλει εσένανε από που είμαι εγώ…».
Τη μοναδικότητα της στιγμής την αντιλήφθηκε ο Δημήτρης Κυρίτσης, ο σύζυγος της Βασιλείας Γιασιράνη που συνόδεψε την παρέα στο τσιπουράδικο και την απαθανάτισε με τη μηχανή του. Οι φωτογραφίες εκείνης της βραδιάς μοναδικές και αδημοσίευτες, έμειναν να θυμίζουν την αρχή και την ιστορία της εστίας. Μετά λίγες μέρες ήλθε στην ομάδα και ο Δημήτρης Κωνσταντάρας – Σταθαράς και στις 24 του μηνός προχώρησαν στο καταστατικό.
Λίγο καιρό αργότερα, όταν απόκτησαν στέγη, επί της Μαιάνδρου και Λεωφόρου Ειρήνης, το μικρό εκείνο ισόγειο παραχωρήθηκε «ελέω» δημάρχου Φούσκη και άρχισε δειλά – δειλά η προσέλευση των ΝεοΙώνων.
Σιγά – σιγά μεγάλωσε ο αριθμός στην μυρμιγκιά, γιατί οι πρόσφυγες ενδιαφέρθηκαν για την εστία, έφεραν υλικό, φωτογραφίες και ό,τι άλλο φυλούσαν με σεβασμό στα μπαούλα τους.
Όταν έγιναν οι πρώτες εκλογές πρώτη στους ψήφους αναδείχθηκε η καθηγήτρια Μαίρη Καρουκανίδου. Όμως κανένα από τα ιδρυτικά μέλη δεν ήθελε τίτλους. Ήθελε να προσφέρει ο καθένας από το μετερίζι του, από τις ασχολίες του, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικούς χρωματισμούς, να αναδείξει την εστία με τις εκδηλώσεις και την αναβίωση του πολιτισμού της Ιωνίας. Έτσι δόθηκε το τιμόνι στην Άννα Αϊβαζόγλου, η οποία την λειτούργησε μέχρι τον θάνατό της, δυναμικά, με τον δικό της τρόπο, όπως εκείνη πίστευε…