Του Απόστολου Στραγαλινού* Με το ΠΑΣΟΚ να εκμετρά το ζην, τη ΝΔ να δείχνει το χειρότερο δεξιό, βαθύτατα συντηρητικό πρόσωπό της και τη λεγόμενη “κεντροαριστερά” να συνδιαλέγεται αενάως ομφαλοσκοπώντας και να έχει γίνει κουλουβάχατα, ανοίγει ο δρόμος για την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.
Διαισθάνομαι, δανειζόμενος τον όρο της φυσικής, ότι έχουμε πλέον φτάσει σε σημείο βρασμού. Στο point of no return. Εδώ και κάμποσο καιρό το κλίμα έχει αλλάξει. Η αδιάλειπτη πόλωση που εφαρμόζεται από το ακροδεξιό επιτελείο του Σαμαρά και τη μονταζιέρα της Συγγρού γυρνάει μπούμερανγκ στις επιδιώξεις όσων θα ήθελαν να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Η βλακώδης επιθετικότητα της ΝΔ (περί αθεΐας, τρομοκρατίας, κατάργησης στρατού, εξόδου από το ΝΑΤΟ, η μη μετάδοση της ομιλίας του αρχηγού της αντιπολίτευσης στην ΔΕΘ από τη ΝΕΡΙΤ κλπ) υποκρύπτει ηττοπάθεια, εκνευρισμό και απελπισία.
Αντιλαμβάνεται κανείς τον τελευταίο καιρό -αποτυπώνεται τούτο και στις δημοσκοπήσεις- πως όλοι στρώνουν το χαλί στο ΣΥΡΙΖΑ και πως η κοινωνία προετοιμάζεται ψυχολογικά για την αλλαγή. Όσο η ανικανότητα και οι παλινωδίες της κυβέρνησης αποκαλύπτονται και εξειδικεύονται μέρα με τη μέρα (βλ. ΕΝΦΙΑ), αναρωτιέται κανείς, πόσο χειρότερα μπορεί να τα πάει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η ακατάσχετη προεδρολογία έχει φέρει δε το φάσμα των πρόωρων εκλογών πιο κοντά, μολονότι θεωρώ ότι ουδείς τις επιθυμεί ειλικρινώς.
Ας δοκιμαστούν, ας κριθούν κι αυτοί, λένε πολλοί. Τι να τους αντιτάξεις; Τη φιλελεύθερη αστική παράταξη που ίδρυσε ο Καραμανλής; Υφίσταται; Της έκανε το μνημόσυνο ο εθνολαϊκιστής Σαμαράς. Τον Χριστόγιαννη της Χούντας; Τον Μπαλτάκο; Τον πάλαι ποτέ “λοχαγό” Νικολόπουλο; Τον Πολύδωρα; Τον Άδωνι και το Βορίδη; Τον ιδεολόγο Λαζαρίδη; Τον κυνικό Βαρβιτσιώτη; Τον Φαήλο; Τον Τζαμτζή; Τη Βούλτεψη; Είναι αυτοί, εγγυητές και θεματοφύλακες της σταθερότητας, μπροστάρηδες της εξόδου από την κρίση, με τους οποίους πρέπει ο πολίτης να κοιμάται ήσυχος; Και, από την άλλη, είναι όντως τόσο επικίνδυνα τα στελέχη της Αριστεράς όπως ο Δρίτσας, ο Σταθάκης, ο Δραγασάκης, ώστε να ετοιμάζονται, κατά δήλωσή τους, διάφορα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως η Αλ Σάλεχ και ο Πάγκαλος για μετανάστευση;
Αν το πρώτο κριτήριο του ψηφοφόρου που θέλει «αλλαγή» είναι να πέσει ο Σαμαράς ψηφίζοντας Τσίπρα, το δεύτερο και σημαντικότερο θα ήταν να σταθμίσει, εάν ο Τσίπρας μπορεί να είναι ένας καλύτερος πρωθυπουργός. Με τι πρόγραμμα; Με ποια στελέχη; Με ποιους συμμάχους εντός κι εκτός Ελλάδας; Οι πιθανές απαντήσεις στα ως άνω ερωτήματα δεν ενθουσιάζουν, δεν καθησυχάζουν. Αντιθέτως, δικαιολογούν το στοιχείο της αμήχανης ανησυχίας.
Ο Τσίπρας, ο οποίος ανήλθε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προβαίνοντας στην πατροκτονία του Αλαβάνου και ενεργοποιώντας το δικό του κομματικό μηχανισμό, δεν φημίζεται ούτε για τον ιδιαίτερο πολιτικό πολιτισμό του, ούτε για το προσόν να χτίζει γέφυρες και να συνενώνει, ούτε για τις χαρισματικές, ηγετικές ικανότητές του. Από το ποσοστό του 4% βρέθηκε ο ίδιος άνθρωπος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά να διαχειρίζεται 25άρια και 30άρια ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ηγέτης στρατού απογοητευμένων Πασόκων και αγανακτισμένων. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να ασκεί και να αντιλαμβάνεται την πολιτική στο δημόσιο χώρο σαν να είναι εκπρόσωπος ενός μικρού κόμματος διαμαρτυρίας. Η γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν επήλθε, κατά πάσα βεβαιότητα, εξαιτίας του σχεδόν ανύπαρκτου προγράμματος και των ανεδαφικών θέσεών του στα θέματα της οικονομίας και της εξόδου από την κρίση. Δεν προστρέχουν σ’ αυτό το κόμμα κατά χιλιάδες οι πολίτες, διότι έχει πείσει κανέναν, αλλά αφενός, για την αιωρούμενη ελπίδα ότι ο Τσίπρας θα «κάνει τη δουλειά, όπως την έκαναν κάποτε τα παιδιά του ΠΑΣΟΚ» (βλ. ρουσφετάκια, εξυπηρετήσεις, υποσχέσεις ότι θα λαδώσει ξανά το άντερο) και αφετέρου, για να φύγει ο (πραγματικά κακός) Σαμαράς. Αυτά δεν αρκούν όμως για να εξέλθει η Ελλάδα από την κρίση, να κυβερνηθεί σωστά, να χτιστεί σε ισχυρές βάσεις το μέλλον, να προσελκυσθούν επενδύσεις, να παταχθούν φαινόμενα διαφθοράς, κομματισμού, κακοδιοίκησης και τα προνόμια του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού.
Ο Τσίπρας μια μέρα θα γίνει πρωθυπουργός. Ας προετοιμάζονται στο ΣΥΡΙΖΑ στα σοβαρά πλέον, διότι τα ψέματα τελείωσαν και γι’ αυτούς. Σύντομα θα κληθούν να κυβερνήσουν. Όχι με κορώνες και εξυπνάδες, αλλά με πρόγραμμα και ένα σωρό προβλήματα που επιτακτικά περιμένουν επίλυση.
Σ’ αυτή την καθημαγμένη οικονομικά και ταλαιπωρημένη ψυχικά και κοινωνικά χώρα, παραμένει ακόμη υπό αναζήτηση το νέο και το προωθητικό, το οποίο μετά από μια πενταετία κρίσης δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αποτελεί θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι νέες –στον πυρήνα τους- δυνάμεις με ηθικά και αξιακά αντισώματα, με δημιουργικές ιδέες και ρεαλιστικές θέσεις αδυνατούν να αναδειχθούν μέσα στο έκρυθμο και παρακμιακό πολιτικό/μηντιακό τοπίο της πατρίδας μας. Προς τούτο, παραμένω εξαιρετικά καχύποπτος και προβληματισμένος με όσους αρκούνται στο «να φύγει ο Σαμαράς και να έρθει ο Τσίπρας» χωρίς να αξιώνουν ή να δίνουν απάντηση στο «και μετά τι»;
Ο Απόστολος Στραγαλινός είναι Πολιτικός Επιστήμονας