Toυ Γ. Καπουρνιώτη
Οι δύσκολες αυτές μέρες που περάσαμε υποχρεωτικά κλεισμένοι στο σπίτι, αλλά και η τωρινή καθημερινότητά μας στην εποχή του κορωνοϊού οδήγησε την πλειονότητα των ανθρώπων σε αναθεώρηση της ζωής τους. Το χρονικό διάστημα της «καραντίνας», οι περισσότεροι από εμάς αφιερώσαμε χρόνο στην οικογένειά μας, αξιοποιήσαμε πολλές ώρες της ημέρας για να σκεφτούμε με ηρεμία ό,τι μας απασχολούσε, αλλά και να δούμε με διαφορετική οπτική τις σχέσεις μας με συγγενείς και φίλους. Ακόμα, πολλοί από εμάς, αλλάξαμε στάση ζωής και συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύτιμο αγαθό είναι η υγεία μας και πως πλέον δεν πρέπει να πιστεύουμε πως αυτή είναι δεδομένη. Καταλάβαμε ξαφνικά ότι η ζωή μας δεν είναι πια η ίδια και διαρκώς αλλάζει … τίποτα πλέον δεν είναι σίγουρο.
Μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε δεδομένο το τι θα κάναμε την επόμενη μέρα και δεν διστάζαμε να σχεδιάσουμε το πρόγραμμά μας για τον επόμενο μήνα ή ακόμα και τον επόμενο χρόνο. Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν και το μέλλον μας είναι αβέβαιο. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα σημειωνόταν μία τέτοιου είδους παγκόσμια τραγωδία; Ποιος μπορούσε να σκεφτεί ότι θα χάνονταν τόσες πολλές ανθρώπινες ζωές από έναν μονοκύτταρο ιό; Θεωρώ ότι αν όλοι μας αναρωτηθούμε, κανένας από εμάς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως θα συνέβαινε όλο αυτό που βιώσαμε, παγκοσμίως. Οι αριθμοί των νεκρών μάς θυμίζουν εποχές πολέμου, καθώς καθημερινά θρηνούμε θύματα.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μάς ενημέρωναν να «κρατάμε αποστάσεις», από γνωστούς, φίλους, συγγενείς ακόμα και από μέλη της οικογένειάς μας. Μας επέβαλλε το κράτος να φοράμε μάσκες σε κλειστούς δημόσιους χώρους και να απολυμαίνουμε τα χέρια μας σε τακτά χρονικά διαστήματα με αντισηπτικό. Όλα αυτά είναι για εμάς πρωτόγνωρα. Βλέπουμε την καθημερινότητά μας να αλλάζει…
Και ποιο είναι το «αύριο»; Πως καθορίζεται το «αύριο»; Θα πρέπει να αναθεωρήσουμε όσα θεωρούσαμε δεδομένα ακόμα και την ύπαρξή μας στον κόσμο αυτό, κοιτάζοντας τη ζωή με άλλη ματιά. Θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και συνειδητοποιημένοι για οτιδήποτε μπορεί να συμβεί, από την αρρώστια ώς και τον θάνατο, τόσο για τους εαυτούς μας, όσο και για συγγενικά και φιλικά μας πρόσωπα.
Τα σημαντικότερα «κοινωνικά αγαθά» της ζωής μας, τα οποία είναι η υγεία μας, η εκπαίδευση και η παιδεία, η ασφάλιση, το νερό, το φως, ο πολιτισμός, θα πρέπει να παρέχονται σε όλους τους πολίτες μίας χώρας από το κράτος ανεξαρτήτως της οικονομικής κατάστασης των πολιτών και κοινωνικών διακρίσεων. Αυτός ο τρόπος είναι ίσως ο σημαντικότερος και θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να καταπολεμήσει κάθε είδους αρρώστια και πανδημία. Στα κράτη, όμως, αυτού του κόσμου, επικρατούν πολλές κοινωνικές διακρίσεις. Οι φτωχοί παλεύουν για να ζήσουν και συνήθως τους εκμεταλλεύονται οι πλούσιοι και το σύστημα. Ακόμα, οι φυλετικές διακρίσεις αποτελούν πολύ συχνό φαινόμενο μεταξύ των χωρών. Αντιθέτως, η φύση δεν κάνει καμία διάκριση. Γι’ αυτό παρατηρούμε ότι ο θανατηφόρος ιός δεν επιλέγει εθνικότητα, χρώμα, ηλικία. Σκοτώνει πλούσιους, φτωχούς, έγχρωμους ή μη, εγχώριους ή μη, νέους αλλά και ηλικιωμένους ανθρώπους.
Τι θα πρέπει να αλλάξει στη ζωή μας; Πώς προχωράμε παρακάτω; Είχαμε συνηθίσει να εργαζόμαστε πολλές ώρες και να αγωνιζόμαστε καθημερινά για να αποκτούμε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, γιατί ποτέ δεν ήμασταν ικανοποιημένοι με αυτά που είχαμε. Αυτό θα πρέπει να αλλάξει. Πρώτα πρέπει να πολεμάμε για την υγεία της ψυχής μας και να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα σαν να μην υπάρχει αύριο. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να εκτιμήσουμε ότι μας παρέχεται από την ίδια τη φύση απλόχερα και να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι με όσα έχουμε. Η λογική και η σοφία αποτελούν τον καθρέφτη του σύμπαντος, τον αμύθητο πλούτο του ουρανού. Αποτελούν την προϋπόθεση και την ελπίδα για το μέλλον του πλανήτη μας. Ένα μέλλον που δικαιούται κάθε άνθρωπος απαλλαγμένο από τον πόνο και τη δυστυχία. Η αλλαγή θα πρέπει να επέλθει, ξεκινώντας από τον τρόπο που σκεφτόμαστε και που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, καθώς και από την αναθεώρηση των πράξεών μας. Εμείς αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντος και μπορούμε να καθορίσουμε το μέλλον αυτού του κόσμου. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας με αγάπη και σεβασμό και να λειτουργούμε ως ομάδα με ίσα δικαιώματα.
Είναι σημαντικό, ωστόσο, να σημειωθεί ότι η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής θα πρέπει να αποτελεί τη θεμελιακή μέριμνα της κοινωνίας ενάντια στον παραλογισμό της νέας τάξης των πραγμάτων που ωθεί συνολικά τον κόσμο της δημιουργίας στην απληστία, στην ιδιοτέλεια, στη βία και στην εκμετάλλευση. Θα πρέπει να εφαρμοστεί μία ενιαία πολιτική για όλους χωρίς καμία εξαίρεση και να διατεθούν κονδύλια για άστεγους, άνεργους και γενικότερα για όποιον το έχει ανάγκη. Τα δημόσια νοσοκομεία θα πρέπει να είναι σε θέση να περιθάλψουν όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τις οικονομικές τους δυνατότητες ή την ασφάλισή τους. Το κράτος θα πρέπει να μεριμνήσει για όλους τους κατοίκους της χώρας. Γιατί όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και τις ίδιες αξίες.