Η σπαρακτική ιστορία μίας μάνας από τον Άγιο Νεκτάριο της Νέας Ιωνίας, μαρτυρά το μεγαλείο της μητρότητας. Η Αθηνά Καφετζή πριν από δύο δεκαετίες γνώρισε στοΝ Βόλο τον δεύτερο σύζυγό της, Παναγιώτη Σταφυλίδη, ο οποίος το 1996 χήρεψε έχοντας δύο κόρες με βαριά νοητική στέρηση. Τα δύο δίδυμα κορίτσια, η Κωνσταντίνα και η Ελένη, 37 ετών σήμερα, εδώ και 20 χρόνια μεγαλώνουν με τη φροντίδα της Αθηνάς Καφετζή-Σταφυλίδου, η οποία τα αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους και στάθηκε στο πλευρό τους σαν να ήταν η πραγματική μητέρα τους.
Αυτή η αφανής ηρωίδα της καθημερινότητας, πρόκειται να τιμηθεί σήμερα μεταξύ άλλων γυναικών από το Σωματείο «Φίλοι του Αθανασάκειου Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου», σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 7 το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο Βόλου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας που φέτος γιορτάστηκε στις 8 Μαΐου.
Η Αθηνά Καφετζή-Σταφυλίδου άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και μίλησε για την προσωπική της ιστορίας μεγαλώνοντας δύο κορίτσια με βαριά αναπηρία κι έναν σύζυγο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει καταβληθεί από τα σοβαρά προβλήματα υγείας που παρουσίασε.
«Δεν είμαι μάνα της κοιλιάς, αλλά μάνα της καρδιάς», κατέστησε σαφές η Δραμινή γυναίκα για τις θετές κόρες της, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του 1990 επισκέφτηκε τον Βόλο για διακοπές, αλλά έμελλε να μείνει για μία ζωή: «Για παραθέριση ήρθα στον Βόλο, όπου και γνωρίστηκα με τον Παναγιώτη. Από τότε είμαστε μαζί. Τα κορίτσια ήταν ορφανά, είχαν χάσει τη μητέρα τους. Ορφανή μεγάλωσα κι εγώ, η μάνα μου πέθανε όταν ήμουν 16 ετών. Τα λυπήθηκα τα παιδιά, βρίσκονταν σε άσχημη κατάσταση τότε. Συζήσαμε τρία χρόνια στην αρχή, να γνωριστούμε καλύτερα. Μετά είδαμε πως τα βρίσκαμε μεταξύ μας και έγινε ο γάμος μας, που ήταν ο δεύτερος και για τους δυο μας».
Ο θάνατος των γονιών της, τη σημάδεψε για πάντα, αλλά την ίδια στιγμή την επηρέασε στο να αναλάβει την ανατροφή της Κωνσταντίνας και της Ελένης: «Όταν ορφάνεψα, έμεινα στον δρόμο. Τα αδέρφια μου έλειπαν, είχαν πάει στα καράβια. Μετά έφυγα από τη Δράμα, απ’ όπου κατάγομαι και βρέθηκα στην Αθήνα, όπου έκανα διάφορες δουλειές. Από τότε που παντρεύτηκα, δεν ξαναδούλεψα. Αφοσιώθηκα στην οικογένειά μου. Όλα άλλαξαν, όταν μπήκε στη ζωή μου ο Παναγιώτης με τα παιδιά. Ο Θεός τα έφερε στον δρόμο μου αυτά τα κορίτσια. Και είπα: Αυτά είναι για μένα».
Φυσικά η απόφασή της να εισέλθει σε μία οικογένεια με δύο ανάπηρα κορίτσια δεν ήταν διόλου εύκολη. «Όταν ήταν πιο μικρά τα παιδιά, ήσαν μικρότερα και τα βάσανά μας. Τώρα που τα χρόνια περνούν, μεγαλώνουν και τα προβλήματά μας. Το ήξερα αυτό, αλλά δεν σταματώ να το παλεύω. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια επιδεινώθηκε και η υγεία του Παναγιώτη. Πλέον ο άντρας μου μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο, αφού εμφάνισε καρδιολογικό και αναπνευστικό πρόβλημα και το 2000 βγήκε πρόωρα στη σύνταξη. Πριν από τρεις μήνες νοσηλεύτηκε στην εντατική πάλι. Κοντά στις 18 ώρες την ημέρα είναι με τη φιάλη οξυγόνου.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.) του Βόλου, που μας κόβει το επίδομα κρίνοντας υγιείς τις κόρες μας. Εκτός από εμάς, άλλες οκτώ οικογένειες ταλαιπωρούνται έτσι. Λένε ότι η νοητική κατάσταση των παιδιών είναι καλή. Αυτό είναι αμαρτία που συμβαίνει. Εάν ένας από τους δυο μας πεθάνει, τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά;».
Ωστόσο, παρά τον προσωπικό της Γολγοθά, η Αθηνά Καφετζή-Σταφυλίδου, δεν έχασε στιγμή την πίστη της στον Θεό, τονίζοντας: «Ποτέ μου δεν ένιωσα να λυγίζω. Το ξέρω ότι ο Θεός μ’ έστειλε στη ζωή γι’ αυτό το πράγμα. Να είμαι δίπλα τους. Αυτός είναι ο λόγος που μου δίνει δύναμη. Με προστατεύει ο Άγιος Ραφαήλ, ο οποίος με θεράπευσε από τον καρκίνο όταν ήμουν πιο νέα. Το λέω ακόμη και κλαίω. Τότε ήμουν στον πρώτο γάμο. Είχα πάει στη Δράμα, ζούσε ακόμη ο πατέρας μου. Έκανα την εξέταση, έδειξε πως είχα όγκο. Ήρθε ο άγιος στον ύπνο μου και μου είπε ότι θα γίνω καλά και μετά ο όγκος εξαφανίστηκε. Τον δοξάζω, αφού μου δίνει κουράγιο κάθε στιγμή».