Στο πλευρό της οικογένειας του αγνοούμενου Απόστολου Στριμπάκου βρίσκεται από την πρώτη στιγμή η Λέσχη Ελλήνων Αλεξιπτωτιστών Μαγνησίας, που συνδράμει στο έργο της αναζήτησης του 40χρονου Βολιώτη. Μέλη της Λέσχης έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους με τις Αρχές και άλλους εθελοντές και ερευνούν πιθανά σημεία, όπου μπορεί να εντοπιστεί ο Στριμπάκος.
Το «θρίλερ» για την τύχη του άνδρα, ο οποίος μάλιστα είναι ΑμεΑ, καλά κρατεί. Όμως, για τον Αλέξανδρο Παπαδόπουλο, πρόεδρο της Λέσχης Αλεξιπτωτιστών Μαγνησίας, υπάρχει και προσωπικό ενδιαφέρον για την υπόθεση που απασχολεί την κοινωνία του Βόλου τα τελευταία 24ωρα. «Με τους γονείς του Αποστόλη είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Τα σπίτια μας δεν απέχουν παρά ελάχιστα. Καθημερινά συναντούσα το παιδί, ενώ από την περασμένη Δευτέρα που εξαφανίστηκε, όταν τελειώνουμε την έρευνα, καταλήγουμε πάντοτε στο σπίτι της οικογένειας για να συζητήσουμε κάθε νέο και να ανταλλάξουμε απόψεις», εξομολογήθηκε.
Οι εθελοντές «χτενίζουν» κάθε σπιθαμή γης. «Καθημερινά βγαίνουμε τέσσερα άτομα και ψάχνουμε με τις δύο μηχανές που διαθέτουμε. Οι έρευνες επικεντρώνονται σε μέρη, τα οποία σύχναζε ο Αποστόλης. Από εκεί και πέρα, έχουμε ψάξει στην Κουκουράβα, στο Διμήνι, στον Άναυρο, στην Ανακασιά. Όπως και να έχει, δεν χάνουμε τις ελπίδες μας», τόνισε ο κ. Παπαδόπουλος.
Η Λέσχη φέτος διανύει τον όγδοο χρόνο λειτουργίας της. Αριθμεί 60 περίπου μέλη, ενώ απαραίτητη προϋπόθεση για να εγγραφεί κάποιος, είναι να έχει υπηρετήσει στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ως αλεξιπτωτιστής. «Χωρίς το πτυχίο αλεξιπτωτιστή που χορηγεί ο στρατός, δεν μπορείς να γίνεις μέλος στη Λέσχη. Αυτό αναφέρεται ρητά στο καταστατικό μας», υπογράμμισε ο κ. Παπαδόπουλος, πρώην στέλεχος των Ειδικών Δυνάμεων που υπηρέτησε στη θρυλική 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στον Διόνυσο. Και μπορεί τα χρόνια να πέρασαν από την εποχή που έκανε άλματα, όμως τόσο για εκείνον, όσο και τους υπόλοιπους συναδέλφους του, ένα πράγμα μένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου: Η αποφασιστικότητα στο βλέμμα τους, όταν άνοιγε η πόρτα του αεροπλάνου που τους μετέφερε κάθε φορά και έπεφταν στο κενό.
Για τους πρώην αλεξιπτωτιστές, η εκπαίδευση παραμένει ζητούμενο. «Ακόμη και τώρα κάνουμε άλματα για εκπαιδευτικούς λόγους», είπε ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος και πρόσθεσε: «Το προγραμματίζουμε δύο φορές τον χρόνο, σε ετήσια βάση από το 2012 που ιδρύθηκε η Λέσχη. Μόνο φέτος δεν κατέστη δυνατό να πάμε σε ασκήσεις, αφού η πανδημία του κορωνοϊού ανέτρεψε τα σχέδιά μας». Εκτός από τα άλματα, τα μέλη της Λέσχης δεν παραλείπουν και την εκπαίδευση πάνω στον τομέα διάσωσης στο βουνό και τη θάλασσα, από το Τμήμα Διάσωσης που έχει συσταθεί.
«Η εκπαίδευση για όσους ανήκουν στα πληρώματα διάσωσης είναι διαρκής, ώστε σε κάθε κατάσταση έκτακτης ανάγκης να είμαστε έτοιμοι 100% να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας», δήλωσε ο κ. Παπαδόπουλος, ο οποίος όμως δεν έκρυψε ότι περίμενε μεγαλύτερη βοήθεια από την επίσημη Πολιτεία: «Δεν παραπονούμαστε, αλλά δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τη στήριξη που έχουμε από το κράτος. Παρόλα αυτά, μας αρκεί η ηθική ικανοποίηση από τους ανθρώπους που βοηθάμε κάθε φορά, είτε με τις διασώσεις, είτε με το κοινωνικό έργο που επιτελούμε. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή».