Της Ρίτας Ζωβοΐλη*
«Ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά»… «μη με ξυπνάς απ’ τις 6, πριν ακόμα η μέρα να φέξει»… Τα τραγούδια που σίγουρα έγιναν σκέψη πολλών παιδιών και γονέων στην αρχή του Σεπτέμβρη (και κάθε Σεπτέμβρη) και όλες αυτές τις ημέρες που επιστρέφουν οι μαθητές στα σχολεία. Μετά το καλοκαίρι, μετά από δύο μήνες χωρίς πρωινό ξύπνημα, μαθήματα, σχολικό κουδούνι, φορτωμένη τσάντα, δασκάλους, κανόνες και πολλά ακόμη. Κάθε αρχή και δύσκολη λέμε και δίνουμε το περιθώριο των ημερών του Σεπτεμβρίου για την προσαρμογή και την ομαλή μετάβαση των μαθητών -και όλων μας ως εκπαιδευτική κοινότητα- στη σχολική τάξη και το γενικότερο πλαίσιο του σχολείου και των ανθρώπων του.
Κάθε σχολική δομή, κάθε μαθητής, κάθε εκπαιδευτικός φέρει τα δικά του χαρακτηριστικά στοιχεία που συναπαρτίζουν την προσωπική του ιδιαίτερη ταυτότητα και καθορίζουν τις ανάγκες του. Περνώντας την πόρτα ενός Ειδικού Δημοτικού Σχολείου τα χαρακτηριστικά αυτά διαφοροποιούνται σε μεγαλύτερο βαθμό και οι ανάγκες μεγεθύνονται, εξειδικεύονται σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Ίσως να δεις περισσότερη δυσκολία στον αποχωρισμό από τη μαμά και τον μπαμπά, λίγα πιο πολλά δάκρυα κατεβαίνοντας από το σχολικό λεωφορείο την πρώτη μέρα, πιο δυνατές φωνούλες μέσα στην τάξη, αλλά ίσως και περισσότερη λαχτάρα για την επιστροφή από το καλοκαίρι, μεγαλύτερες αγκαλιές με τους συμμαθητές και λίγη λύπη για την αγαπημένη δασκάλα που φέτος δεν είναι στο σχολείο και ήταν το πρόσωπο αναφοράς.
Και κάπου ανάμεσα στις καρτέλες των νέων μαθητών, στα προγράμματα που πρέπει να βγουν, στις φωνούλες που καλύπτουν το σχολικό κουδούνι, στις μετακομίσεις στις αίθουσες με το καινούργιο υλικό, κάπου εκεί θα τραγουδήσεις το αγαπημένο τους τραγούδι από πέρσι και όλα θα αλλάξουν μορφή. Θα έρθουν μνήμες από την περσινή χρονιά, θα τραγουδηθούν εικόνες του καλοκαιριού που αφέθηκε πίσω, θα γεννηθούν νέες εικόνες, θα μπούμε σε κύκλο δίπλα στον συμμαθητή μας που μαλώναμε αλλά μας έλειψε όσο δεν τον βλέπαμε και θα πιαστούμε χεράκι -χεράκι με τη συμμαθήτριά μας που είναι πιο εσωστρεφής, θα υποδεχτούμε χωρίς πολλά λόγια τους νέους συμμαθητές κάνοντας ζευγάρια όσο τραγουδάμε, θα χορέψουμε και θα εκφραστούμε μέσα από κάθε μικρή ή μεγάλη κίνηση κάθε σημείου του σώματος, θα χαλαρώσουμε με ασκήσεις ηρεμίας, θα νιώσουμε και θα βιώσουμε κάθε χαρά – λύπη – ενθουσιασμό – θυμό – γαλήνη – ηρεμία – ένταση που ίσως δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε, θα εκτονωθούμε σωματικά χτυπώντας τα τύμπανα και τις μαράκες στο μουσικοκινητικό παιχνίδι, θα αποφορτιστούμε ψυχικά χωρίς καν να χρειαστούν στίχοι -μέσα από μια μουσικοθεραπευτική παρέμβαση-, θα μάθουμε πιο εύκολα -ίσως και χωρίς να προλάβουμε να βαρεθούμε- για τις εποχές, τους μήνες, τα χρώματα, τα επαγγέλματα, τη φύση, τα ζώα κα., και φυσικά θα διασκεδάσουμε με την καρδιά μας. Με τη μουσική. Με τη μουσική ως γέφυρα θα «μπούμε στον ρυθμό» του σχολείου κρατώντας τις μελωδίες του καλοκαιριού και ακολουθώντας τον παλμό της καθημερινότητας, ο καθένας με το δικό του προσωπικό εσωτερικό κι εξωτερικό «ρυθμικό μοτίβο».
Γιατί η μουσική είναι εδώ για την έκφραση, τη δημιουργία, τηΝ ψυχοσυναισθηματική αποφόρτιση, την κοινωνική αλληλεπίδραση, την ενθάρρυνση, τη δημιουργικότητα, την προσαρμογή, τον αυτοέλεγχο, την ψυχική ηρεμία, τη ψυχαγωγία, την μάθηση, τα καλά κρυμμένα συναισθήματα, τις δυσκολίες κάθε αναπηρίας και εκπαιδευτικής ανάγκης, την ομορφιά της διαφορετικότητας. Είναι εδώ με την αγάπη προς τους μαθητές, για τους μαθητές, μαζί με τους μαθητές.
Γιατί «εγώ και εσύ μαζί»….
*Η κ. Ρίτα Ζωβοΐλη Εκπαιδευτικός Μουσικής-Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγριάς
MΑ Διδακτική της Μουσικής
MEd Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες
ΜΑ Μουσικοθεραπεία