Το απόσπασμα του μέλους της Μιχάλη Μεϊκόπουλου δημοσιοποιεί η δημοτική κίνηση “Μαζί για τον Βόλο” για να περιγράψει τις συνέπειες που είχε η 21η Απριλίου 1967, η μαύρη μέρα που καταλύθηκε στη χώρα η Δημοκρατία.
Στην ανακοίνωση της η δημοτική κίνηση αναφέρει:
Δεν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε πιο παραστατικά τι συνέπειες είχε για την πατρίδα μας η μαύρη μέρα που καταλύθηκε η Δημοκρατία. Δημοσιοποιούμε ευρύτερα το παρακάτω απόσπασμα από κείμενο του Μιχάλη Μεϊκόπουλου που περιγράφει τις αναμνήσεις του από την 21 Απρίλιου 1967 για να μοιραστούμε τη συγκίνηση που μας προκάλεσε. Σε αυτό το συναίσθημα περιέχονται όλοι οι λόγοι που επιβάλουν τη διαρκή αντιφασιστική εγρήγορση.
«Στη μνήμη του πατέρα μου θα περιγράψω πως έζησα την μέρα εκείνη την αποφράδα της επιβολής της δικτατορίας. Δεν πρέπει να ξεχνούν οι νεότεροι τι σημαίνει χούντα και δικτατορικό ανελεύθερο καθεστώς και πόσο πολύτιμη είναι η δημοκρατία και η συνεχής διεύρυνση της.
Ήμουν τότε 1η Γυμνασίου. Θυμάμαι όμως καλά τις στιγμές εκείνες. Το Αλεκάκι, ο πατέρας μου, πήγε όπως κάθε μέρα το πρωί στη δουλειά στα Δημοτικά Σφαγεία Βόλου. Κατά την διάρκεια της μέρας, τον ειδοποίησε η Μαρία Καραγεώργη, αυτή η τεράστια μορφή και φυσιογνωμία της αριστεράς, για τα νέα και την επιβολή του πραξικοπήματος. Επέστρεψε στο σπίτι έκρυψε τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης, τα χαρτιά της ΕΔΑ, διάφορα βιβλία και γνωρίζοντας ότι τις πρώτες ώρες μπορεί να γίνουν δολοφονίες, πήγε και κρύφθηκε αρχικά στα αδέρφια του και μετά για να μην τους κάνει κακό, πήγε στο νεκροταφείο. Αργότερα μας εξιστορούσε ότι κρύφθηκε σε τάφους στο Ισραηλίτικο Νεκροταφείο. Τα χαρακτηριστικά τζιπ της χωροφυλακής της τότε εποχής, έρχονταν επανειλημμένες φορές στο προσφυγικό σπιτάκι της Προύσης και τον αναζητούσαν απειλώντας ότι αν δεν παρουσιασθεί, χειροτέρευε τη θέση του. Πήγε ο Γιώργος ο αδερφός μου και τον βρήκε, του ανέφερε τα γεγονότα και το απόγευμα ήρθε στο σπίτι. Θυμάμαι ότι έβαλε μάλλινη φανέλα για να τον προστατέψει σε περίπτωση ξυλοδαρμού. Προσπαθούσε να μας κάνει να μη φοβόμαστε. Ενημερώθηκε από χαφιέδες της γειτονιάς η χωροφυλακή και μέσα σε λίγη ώρα, ήρθαν και τον συνέλαβαν. Την ώρα που έφευγε το τζιπ κατά μήκος της Προύσης, εγώ έτρεχα από πίσω τους και φώναζα, έκλαιγα και τους μούντζωνα. Στη πόρτα του σπιτιού, η Βαγγελιώ, η Γεωργία, ο Γιώργος και ο μικρός Βασιλάκης έκλαιγαν.
Όλη η γειτονιά ήταν σε ξεσηκωμό. Η σκηνή αυτή όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Τον πήγαν στις παλιές αποθήκες στο λιμάνι μαζί με άλλους πολίτες από την Μαγνησία και τη Βόρεια Ελλάδα. Εκατοντάδες άτομα στοιβαγμένα χωρίς καμιά υγειονομική μέριμνα. Απάνθρωποι φονιάδες. Κάθε μέρα του πήγαινα φαγητό, αφού περνούσαμε έλεγχο από ένα μικρό δωμάτιο στην είσοδο του λιμανιού. Ο τότε διοικητής του Γ΄ Αστυνομικού Τμήματος στη Νέα Ιωνία, σε μένα τον πιτσιρικά με τα κοντά παντελονάκια, μου ζητούσε να του πω, αν έβαλα όπλα στον πατέρα μου. Ο αθεόφοβος άνοιγε και τα φαγητά που μαγείρευε η Βαγγελιώ η μάνα μου. Μετά καθόμουν με τις ώρες στα κάγκελα από μακριά και προσπαθούσα όταν έβγαιναν έξω από τις αποθήκες, όπου είχαν με συρματοπλέγματα καθορίσει μια υποτυπώδη αυλή, να τον δω. Το ίδιο έκαναν ο Γιώργος και Βασιλάκης. Πρόσφατα έμαθα από άτομο που εργάζονταν στο λιμάνι και τον είχε δει στην αυλή ότι ζητούσε να μάθει για την οικογένεια του. Μετά από μερικές μέρες ήρθε οχηματαγωγό και τους πήγε στη Γυάρο. Αυτοί που έντυσαν την παρανοϊκή αντιδημοκρατική εκτροπή τους με το ρητό «πατρίς θρησκεία οικογένεια» δεν σεβάστηκαν ούτε ότι τότε, ήταν οι Άγιες Μέρες του Πάσχα. Χάθηκε οποιαδήποτε ελπίδα ότι θα τους απελευθέρωναν. Παράλληλα αρχίσαμε να πληροφορούμαστε και ποιους άλλους είχαν συλλάβει από την περιοχή και μπορούσαμε να μαθαίνουμε νέα. Άρχισε ο οικογενειακός μας Γολγοθάς.
Στο σπίτι η μητέρα, η γιαγιά Γεωργία και τα 3 αδέρφια ο Γιώργος, εγώ και πολύ μικρός ο Βασιλάκης. Άγριες, δύσκολες μέρες, σηκώναμε σταυρό, είχαμε την συμπαράσταση όμως και την αλληλεγγύη της γειτονιάς και του κόσμου. Όλοι βοηθούσαν. Επειδή υπήρχε φόβος και χαφιεδισμός, πολλές φορές άφηναν τη νύχτα τρόφιμα έξω από την πόρτα. Παντού φόβος, τρόμος και μαυρίλα. Δεν υπήρχαν ιδεολογικοί φραγμοί στη Νέα Ιωνία, όλοι μας βοήθησαν ανεξάρτητα αν ήταν δεξιοί ή αριστεροί. Όλο αυτό τον κόσμο της αγαπημένης μας Νέας Ιωνίας Βόλου και τους συγγενείς μας που μας βοήθησαν πάντα στα πέτρινα χρόνια θέλω να ευχαριστήσω.
Οι χωροφύλακες έδειχναν σχεδόν καθημερινά το φασιστικό τους πρόσωπο. Πήγαιναν πολλές φορές στο τσιπουράδικο του Καλαφατάκη κοντά στο σπίτι στην οδό Μαγνησίας και μεθυσμένοι, έρχονταν στο σπιτάκι και μας απειλούσαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο αντικομουνιστικό μένος είχαν, που όταν βρήκαν σε μια συλλογή γραμματοσήμων που είχα, σοβιετικά γραμματόσημα με τους πρώτους σοβιετικούς κοσμοναύτες τον Λεόνωφ και το Μπελάγιεφ, τα κατέστρεψαν. Αμόρφωτοι, σκοταδιστές το μόνο που έκαναν τρομοκρατούσαν τον κόσμο. Τα χρόνια της εξορίας δύσκολα για τον πατέρα μου για τους χιλιάδες δημοκράτες που εκτοπίσθηκαν. Η οικογένεια μας υπέφερε πολύ. Του Γιώργου του έκοψαν την υποτροφία που πήγαινε στη τεχνική σχολή του Χατζηβασίλη. Εμένα δεν μου εξέδιδαν διαβατήριο. Μας τρομοκρατούσαν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μετά από χρόνια συνάντησα τυχαία τους χωροφύλακες συνταξιούχους πια που καθημερινά μας τρομοκρατούσαν. Νόμιζαν ότι δεν θα τους θυμάμαι. Τα παιδικά συμβάντα όμως μένουν ανεξίτηλα στο μυαλό. Θέλω να νομίζω ότι ντράπηκαν για ότι έκαναν.
Ποτέ να μην ξανάρθουν τέτοιες μαύρες σκοτεινές μέρες. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πρέπει να κυριαρχεί παντού. Ο Φασισμός είναι εχθρός της κοινωνίας και του ανθρώπου».