Μαύρη μαυρίλα

Η Μαγνησία κάνει «πρωταθλητισμό» στην υποαπασχόληση. Tα στοιχεία δημοσιεύονται σχεδόν σε μηνιαία βάση. Οι μισθοί των 400 ευρώ έγιναν καθεστώς, αλλά μετά από οχτώ χρόνια οικονομικής κατάρρευσης και συνακόλουθης κρίσης απασχόλησης μια κοινωνία με στοιχειώδες αίσθημα αυτοσυντήρησης αρνείται να ορίσει την ανεργία ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της οικονομίας της.

Δεν συζητά, δεν μελετά και δεν σχεδιάζει το πώς θα ενσωματωθούν όλα τα θέματα δράσης της σε εργαλεία οικονομικής πολιτικής στην προσπάθεια καταπολέμησής της ανεργίας, προσδιορίζοντας και ακολουθώντας μια στρατηγική για την απασχόληση. Ένα τοπικό στρατηγικό σχέδιο που θα έθετε όρους, στοχεύσεις και προοπτικές μια μεγάλη πόλη ούτε συζητά ούτε αγγίζει το πρόβλημα.

Όλοι παρακολουθούν τους δείκτες και είτε αδιαφορούν είτε μεμψιμοιρούν.
Από τα «ανέκδοτα» με τα 20 αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια στη ΒΙΠΕ του Βόλου από ανέργους, που χάρισαν γέλιο, περάσαμε στην «αφασία» και περιμένουμε να μας σώσουν σοβαρές «αναπτυξιακές» πρωτοβουλίες όπως τα παζάρια και οι γιορτές κρασιού, τσίπουρου και λουκάνικου…

Το θέμα της ανεργίας σε μια πόλη που δεν «σηκώνει κεφάλι» αντιμετωπίζεται είτε με αδιαφορία είτε με λεκτικές ασυναρτησίες, χωρίς σχέδιο και στόχευση για τη στήριξη τομέων που υπέστησαν από την κρίση μια πραγματική εξόντωση ανθρώπινου κεφαλαίου και χωρίς πρόγραμμα για να αποκτήσουν οι άνεργοι δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν την επιστροφή. Μια οικονομία δεν «χτίζεται» με υποαμειβόμενη απασχόληση το καλοκαίρι στις Σποράδες.

Και ενώ οι τοπικοί φορείς είναι ανίκανοι να συνεργαστούν και να καταθέσουν ένα σχέδιο για την απασχόληση η αντιπολίτευση που θέλει να καλπάσει στην εξουσία βλέπει την ανεργία ως εμπορικό προϊόν φεϊσμπουκικής και τηλεοπτικής πώλησης. Και μάλιστα ψηφοθηρικά επικερδές. Και το οποίο προϊόν γίνεται ακόμα καλύτερο όταν τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.