H Μαρία Παπαγεωργίου είναι μία σπάνια φωνή στην εγχώρια σκηνή. Ορμώμενη από την ελληνική επαρχία και τα Γρεβενά, η αιθέρια παρουσία της με το εντελώς προσωπικό καλλιτεχνικό στίγμα έχει καταλάβει την Αθήνα και τα τελευταία χρόνια, ανεξάρτητη και αυθεντική πρότασή της εμφανίζεται σε επιλεγμένους χώρους. Την Παρασκευή 3 Μαρτίου ανεβαίνει στη σκηνή του Lab Art (ώρα προσέλευσης 9 μ.μ., ώρα έναρξης 9.30 μ.μ.) με την πλήρη σύνθεση του σχήματός της για να μας ταξιδέψει στον πλούσιο μουσικό της κόσμο.
Μαζί της οι Κρίτων Μπελλώνιας, τύμπανα, Γιώργος Ντάνης, κοντραμπάσο, Weronika Kijewska, τσέλο, Ειρήνη Ζούτσου, φωνητικά, σαντούρι, Αιμιλία Παπαπέτρου, φωνητικά.
Τιμή εισόδου – γενική είσοδος: 15 ευρώ. Προπώληση: Online στο Viva.gr, 11876 και στο δίκτυο συνεργατών της Viva, στα καταστήματα Public, Nova, Media Markt, Metro και στον Βόλο από τα καταστήματα Κεχαΐδης ΑΕ, Κουταρέλια 29, Illusion St. Wear, Τάκη Οικονομάκη με Γκλαβάνη.
Συνέντευξη
Νίκος Μπαρπάκης
Γεια σου Μαρία, χαιρόμαστε που μετά από ενάμιση χρόνο περίπου σας υποδεχόμαστε στον Βόλο με νέο υλικό και Full Band, στην αρχή της άνοιξης πλέον. Μιας άνοιξης που «χρωστάμε» στους εαυτούς μας με πολλούς τρόπους. Τι νέο έχει προκύψει σε αυτό το διάστημα;
Θυμάμαι πολύ έντονα την παράστασή μας στον Βόλο τον Δεκέμβριο του ’21. Σκεφτόμασταν αν θα έπρεπε να έρθουμε, γιατί υπήρχε πανελλαδικώς απώλεια κόσμου στις μουσικές σκηνές περίπου 50%. Αποφασίσαμε ότι θα ανέβουμε, είπαμε ότι θα το δούμε ρομαντικά, σαν μία μικρή ηρωική πράξη και από εμάς πάνω στη σκηνή, αλλά και από τον κόσμο που είχε το θάρρος να έρθει σε αυτές τις συνθήκες να μας δει. Ανεβήκαμε λοιπόν με το ακουστικό σχήμα – και εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι το ακουστικό σχήμα δεν ήταν ποτέ για μένα μία λύση ανάγκης, αλλά μία καλλιτεχνική πάντα πρόταση, για αυτό και γελάμε πως κάθε φορά δεν χωράμε στο βαν με τόσα όργανα που κουβαλάμε – και υποσχέθηκα στον εαυτό μου και στο team από το Lab Art ότι σύντομα θα έρθω με όλη μου την μπάντα. Ο πρώτος μας σταθμός της Full Band περιοδείας, λοιπόν, θα είναι σε εσάς, παρουσιάζοντας και τα καινούργια τραγούδια του «Τελευταίου αναλογικού έρωτα».
Τι συμβολίζει «Ο τελευταίος αναλογικός έρωτας»; Είναι εφικτός, έχεις πίστη στο αναλογικό μέσα σε μια εποχή ψηφιοποίησης και ραγδαίας στροφής στο άυλο και το γρήγορο;
Έχω μεγαλώσει στο μεταίχμιο της αναλογικής και της ψηφιακής εποχής, παλεύω να τις ενώσω μέσα μου για να ευτυχήσω. Νιώθω πως βγάζοντας αυτόν τον δίσκο καλώ όσους ψάχνουν αυτήν την ισορροπία να συνακροαστούμε τους εαυτούς μας. Σε αυτήν την πλευρά του δίσκου – γιατί θα ακολουθήσει και η δεύτερη που θα λέγεται «Ο τελευταίος αναλογικός άνθρωπος» – ψάχνω την αλήθεια στον έρωτα.
Μερικοί τίτλοι από τα τραγούδια έχουν τη συγκινητική αίσθηση απώλειας, ενός ατελέσφορου έρωτα, μιας ρομαντικής ματαιότητας. Θεωρείς ότι ένας χωρισμός είναι μια βελτίωση της θέσης των 2 μερών ή μια πληγή που δεν έχει παρά μόνο στεναχώρια;
Ένας χωρισμός δείχνει πως τουλάχιστον ένας από τους δύο δεν ήθελε να χαράξει στο εξής κοινή πορεία. Όταν επιλέγονται πορείες πιο συνειδητές, τότε είναι εξέλιξη, είναι σίγουρα για καλό και των δύο, ίσως όχι άμεσα ορατό στο ίδιο χρονικό διάστημα και για τους δύο. Όμως το θέμα είναι αν έχουμε την ικανότητα ή τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια διαγράφοντας την ατομική μας πορεία να μη σκοτώσουμε με την ταχύτητα ή τις μεγάλες ρόδες μας ό,τι βρούμε μπροστά μας. Να μείνουμε ωραίοι άνθρωποι. Να κλείνουμε την πόρτα από το σπίτι που κάποτε συν-τραφήκαμε με ήθος, να ευχαριστήσουμε, να ζητήσουμε συγγνώμη. Και να λάβουμε συγχώρεση. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε ναι, νομίζω πως η πληγή δύσκολα κλείνει. Σε ανθρώπινο πια επίπεδο, όχι ερωτικό.
Υπάρχει κάποιο «κρίσιμο» διάστημα μετά από το οποίο ξανα-ερωτευόμαστε με όρεξη και τα «όνειρα μας ξανασώζουν» όπως λέει το τραγούδι σου;
Νόμιζα ότι ήξερα, τώρα δεν ξέρω.
Το αποτέλεσμα των βίντεο και η αισθητική σε όλα τα στοιχεία της παρουσίας σου είναι πολύ προσεγμένα και ταιριαστά. Είναι επίκαιρα με έναν τρόπο διαχρονικό που κάθονται άνετα σε διάφορα ρεύματα και τάσεις. Σε συνδέει μια εποχή του παλιού ελληνικού τραγουδιού από το 1970 μέχρι τα 90’s ή θα επιθυμούσες να ανήκεις τότε;
Λοιπόν, αυτό που λες το σκέφτομαι έντονα τον τελευταίο καιρό, ίσως με τον δίσκο, ίσως με τις διασκευές του Monsieur Minimal ή τις κλασικοκιθαριστικές μου προσεγγίσεις. Ναι, κάτι με συνδέει! Αλλά δεν ξέρω πόσο συνειδητό είναι.
Πριν από 2 χρόνια, μέσα στην καραντίνα λέγαμε ότι οι μουσικές σκηνές κι οι συναυλίες ίσως αλλάξουν για πάντα. Τι εντυπώσεις έχεις από την πρόσφατη συναυλιακή εμπειρία, έχει αποκατασταθεί η δυναμική;
Και με το παραπάνω! Ο κόσμος διψάει να εκτονωθεί σε πραγματικό χρόνο, αγγίζοντας, νιώθοντας κάτι πραγματικά ζωντανό. Επίσης πια δεν έχει λεφτά, οπότε όπου βρεθεί, βρίσκεται συνειδητά, δε θα δεις εύκολα σε συναυλίες κάποιον «απλό περαστικό». Εάν με ρωτήσεις τι βλέπω το βράδυ που πέφτω για ύπνο μετά τη συναυλία κλείνοντας τα μάτια, θα σου πω τα πρόσωπα ανθρώπων. Κοιτάνε ευγνωμοσύνη, εμένα, τους διπλανούς τους, την ίδια τους τη ζωή.
Αλλάζουμε θέμα, έρχονται εκλογές και μάλλον η ενημέρωση θα μονοπωλείται σε πολιτικά θέματα. Πώς διαλέγεις να ενημερώνεσαι;
Αρχικά συζητώντας με δύο-τρεις ανθρώπους που εκτιμώ και ξέρω ότι ενημερώνονται επαρκώς. Τον τελευταίο χρόνο παίρνω την Τάνια Τσανακλίδου που είμαστε πια γειτόνισσες και φίλες και μου τα λέει όλα, κατεβαίνουμε μαζί στο Σύνταγμα, πήγαμε στη δική του Ζακ.
Είναι από τα άτομα και τους καλλιτέχνες που εκτιμάς δηλαδή και για την πολιτική της στάση.
Ναι, ξέρεις είναι σημαντικό να έχουμε κάποια παραδείγματα πραγματικών καλλιτεχνών που να μας θυμίζουν ότι κάποια μέρα και εμείς θα μεγαλώσουμε. Τι θα κάνουμε; Η Τάνια με το ήθος της και τη δυναμικότητά της με κάνει να μη θέλω να το βάλω κάτω, να μπορώ ακόμα να πιστεύω ότι μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάξει λίγο, όχι πολύ, αλλά σίγουρα θα αλλάξει από μερικούς ξεβράκωτους ρομαντικούς.
Στο σημείο αυτό θέλουμε να συμπληρώσεις με τον τρόπο σου την πρόταση. Για τη Μαρία Παπαγεωργίου…
το καλύτερο φαγητό είναι: Πιλάφι κοτόπουλο στον φούρνο.
Ο κύριος τρόπος που περνάει τον χρόνο με φίλους είναι: Να κάθονται σαν παππούδες στην πλατεία Προσκόπων και να κουσκουρίζουν.
Αν υπάρχει άλλη ζωή θα επιστρέψει ως: Ο σκύλος της Μαρίας Παπαγεωργίου.
Αυτό που θέλει πάρα πολύ να καταφέρει επόμενο είναι: Να φτιάξει ένα στούντιο. Α, και γιουβαρλάκια!
Το πιο αγαπημένο της ζώο είναι: Η Ρακίλ (αυτή που θέλω να γίνω αν επιστρέψω στη γη ξανά).
Η ομορφιά ενός ανθρώπου φαίνεται: Στα δύσκολα.
Η σκέψη που (θέλει να) κάνει κάθε πρωί είναι: Να λέω χαμογελαστή καλημέρα σε δύο μάτια άλλα που μόλις θα ανοίγουν.
Κλείνοντας, μια ευχή για τους αναγνώστες μας.
Να έχουν ελπίδα.
Και μια σκέψη – πρόσκληση για να έρθουν να δουν τη συναυλία.
Να γίνουν η ελπίδα μου.