Πολιτισμός

Μαρία Αλμπανίδου: Συνομιλίες – Νέος ποιητικός λόγος

 

Του
ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΠΑΤΡΙΚΟΥ

Τον παρελθόντα Νοέμβριο εκδόθηκε και κυκλοφορήθηκε από τις Εκδόσεις Κοντύλι η νέα ποιητική Συλλογή της Μαρίας Αλμπανίδου (Μ.Α.), δικηγόρου κατόχου Μεταπτυχιακού τίτλου στον Κλάδο των Ποινικών και Εγκληματολογικών Σπουδών ΑΠΘ και Πτυχιούχου Γενικού Τμήματος Παιδαγωγικών Μαθημάτων της Ανωτάτης Σχολής Παιδαγωγικών και Τεχνολογικής Εκπαιδεύσεως (ΑΣΠΑΙΤΕ), με τίτλο: «Συνομιλίες», την οποία αφιερώνει: Στην Βασιλική. Στον Δημήτρη. Στην Ακριβή. Η πρώτη ποιητική της Συλλογή «Ίασις» εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2015 από τον ίδιο Εκδοτικό Οίκο.
Η παρούσα είναι σχ. 14χ20,5 εκ. κι αριθμοί 55 σελ. Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου και τα σχέδια των σελίδων, προπομποί της ποιητικής συνθέσεως της επόμενης σελίδας ανήκουν στον Γιώργο Δημητριάδη, η δε επιμέλεια παραγωγής στον Δημήτρη Παντελή. Ως μότο αναγράφονται οι ρήσεις: «Μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω κι όλα θα βγάζουν νόημα», του Austin Kleon και «Άνθρωποι σαν εσένα πρέπει να δημιουργούν. / Αν δεν δημιουργούν γίνονται απειλή για την κοινωνία» από την κινηματογραφική ταινία «Πού χάθηκες, Μπερναντέτ;».
Στην Συλλογή περιέχονται 20 αισθαντικές, στοχαστικές, ενδοσκοπικής ενατενίσεως συνθέσεις που απαιτούν προσεκτική ανάγνωση. Η ποιήτρια στην πρώτη σύνθεσή της «Οι κερασιές ανθίζουν ακόμα» συνομιλώντας με οικείο πρόσωπο ή με τον εαυτόν της κι οραματιζόμενη έναν κόσμο ειρηνικό, όπου θα επικρατεί η αγάπη του ενός για τον άλλο, νιώθει την ευαίσθητη ψυχή της να ταλανίζεται από όσα βλέπει να κυριαρχούν στην περιρρέουσα παγκόσμια κατάσταση, στην οποία επικρατούν τα συμφέροντα των ισχυρών, τα πολεμικά συνθήματα και σχέδια, εκφράζει εξομολογητικά με αγανάκτηση την αντίθεση και δραματική απομόνωσή της κραυγάζοντας: «Ανελέητα περνάνε από πάνω μου / στρατιές βαρβάρων, / ωρύομαι, χτυπώ, φωνασκώ. / Κανείς δεν είναι εδώ ν’ ακούσει. / Κανείς δεν με βοηθά. /…. Πολεμώ για έναν κόσμο/ που τα έχασε όλα, μα, όλα. / Πολεμώ για έναν κόσμο/ που δεν τα πρόλαβε όλα. / Που είναι εδώ. / Δίπλα μας. / Κοντά μας. /… Για έναν κόσμο, / όπου ο έρωτας και η επανάσταση, / δεν είναι κόσμοι ασύμβατοι. / Πάνε χέρι – χέρι. /…Γιατί για μένα και για σένα / ο κόσμος αυτός είναι εκεί, / όπου η παλάμη του ενός / χωράει στην παλάμη του άλλου…».
Κατά την παραδοχή της ποιήτριας ο κόσμος εδράζεται στην αλληλοαγάπη, στη συνεργασία των ανθρώπων. Αυτό το όραμα και η πίστη για έναν κόσμο ειρήνης, προόδου, πρέπει να διακατέχουν ολοζωής τις ψυχές των ανθρώπων. Βέβαια, στο πέρασμα του χρόνου οι αντιξοότητες και τα παθήματα αφήνουν έντονα χαραγμένα στην ψυχή τραυματικά βιώματα που γιατρεύονται «μόνο με την Αγάπη και τη Ζωή». Διηνεκής, λοιπόν, ο αγώνας με πίστη κι αισιοδοξία «να πλάσουμε το αύριο καλύτερο απ’ το χθες». Ας σκεπτόμαστε με την Μαρία «πώς το πρωί, όταν ξυπνάμε / ακούμε μόνο τη φωνή μας / να μας καλεί / να συνεχίσουμε το παιχνίδι / που αφήσαμε χθες μισό /… πως μια άλλη μέρα ξημερώνει / και είμαστε ακόμα εδώ» για τη συνέχεια του αγώνα προς το εφετόν βέλτιον.

****
Επιγραμματική η επόμενη σύνθεση. Η ποιήτρια ζώντας την επικρατούσα αέναη αλλαγή και διαφοροποίηση ιδεών, συμπεριφορών ανθρώπων που το σήμερα δεν είναι το ίδιο με το χθες ζητάει με λαχτάρα μια σταθερή έδρα περιβαλλόμενη από γαλήνια, χαρωπή, λουσμένη από ανοιξιάτικο φως ατμόσφαιρα και γράφει με έμπνευση: «Μονάχα να ριζώνω / σε λίγα παρτέρια / την Άνοιξη» («Να ριζώνω»).

***
Η Μ.Α. στην σύνθεση «Χτίζω τη ζωή μου» εξωτερικεύει εξομολογητικά τον συνεχή επίμονο βαθμιδωτό εσώψυχο αγώνα για πραγμάτωση κι ολοκλήρωση του σκοπού της ζωής ξεκινώντας την προσπάθεια από την άγνοια της αβύσσου, μετεωριζόμενη σε υπερβατικούς πλανητικούς χώρους, αλλά και από την πραγματικότητα την οποία συνοδεύουν αφ’ ενός τα φωτεινά της χαράς κι αισιοδοξίας βιώματα, η γαλήνη και αφ’ ετέρου οι τρικυμίες της ζωής σε συνδυασμό με τις εφήμερες υλικές εμπειρίες και την συμφεροντολογική διάθεση των συνανθρώπων που στο τέλος σε στιγμές αυτοελέγχου αφήνουν το ίζημα της λύπης: «Χτίζω τη ζωή μου πέτρα – πέτρα / μέσα απ’ την άβυσσο/ και τους πλανήτες/ μέσα απ’ τα παραθύρια / με τις λευκές ορτανσίες / *…μέσα απ’ τ’ άγρια πελάγη του Πηλίου / και την ήσυχη θάλασσα του Παγασητικού.*… μέσα απ’ τ’ απομεινάρια των στιγμών / που έμεινα να τις κοιτάω περίλυπη / στο φέγγος μιας λάμπας.*… μέσα απ’ τα μάτια των άλλων / που μερικές φορές με κοιτούν αδηφάγα/ κι άλλες με λησμονιά.*…χαμένη άλλοτε μέσα στο όνειρο / κι άλλοτε γερμένη στην πλάτη ενός μικρού παιδιού». Ωστόσο η ποιήτρια μπορεί κάποια στιγμή να χάνεται στους υπαρξιακούς προβληματισμούς της, αλλά δεν εκκλίνει από το πνευματικό αγώνισμα για την πραγμάτωση του σκοπού της υπάρξεως και της ζωής. «Χτίζω τη ζωή μου πέτρα – πέτρα ξεχνώντας, γιατί γεννήθηκα / και ενθυμούμενη, γιατί υπάρχω και γιατί ζω».

***
Έκφραση λεπτής ευαίσθητης ψυχής η επόμενη μυρίπνοος επιγραμματική σύνθεση «Λευκή Αγάπη»: «Είναι λευκή η αγάπη. / Χωρίς χρωματισμούς. / Αέναη. / Μοσχοβολάει θυμάρι και δενδρολίβανο».

***
Στοχαστική με διδακτική διάθεση και η ακόλουθη επιγραμματική σύνθεση: «Να πορεύεσαι». «Να πορεύεσαι όμορφα/ στη μέρα σου/στη ζωή σου/στη στιγμή». Διαρκής ανύστακτος πορεία η ζωή του ανθρώπου, από την στιγμή που θα νογήσει τον σκοπό της υπάρξεώς του, για πνευματική, ηθική, κοινωνική ολοκλήρωση και καταξίωση.

***
Ερωτική και ψυχολογική διάθεση διατρέχει τους στίχους της συνθέσεως «Εμείς». Δύο νέοι ξεκινώντας από συννεφιασμένη φθινοπωρινή των αντιξοοτήτων της ζωής κατάσταση άρχισαν να πλέκουν το όνειρο της συνύπαρξης στον βίο τους μακριά από επαφές με άλλους, «την πολλή συνάφεια του κόσμου, τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες» (Κ. Π. Καβάφης «Όσο μπορείς»), φοβούμενοι την αλλοτρίωση από αυτούς κι ένιωσαν το αίμα, την ερωτική διάθεση, να κυλάει στις φλέβες τους. Αλλά δεν εξέτασαν με αυτοέλεγχο και ρεαλισμό αν ταίριαζαν οι χαρακτήρες τους. ο ένας μιλούσε συνεχώς, η άλλη μετρούσε και υπολόγιζε ψυχρά ό,τι έλεγε αυτός. Αποτέλεσμα να επέλθει ο χωρισμός και να επικοινωνούν με συχνή αλληλογραφία. «Μετά από πολλά αναγκαία κακά/ μόνιασαν και ξανάσμιξαν». Αλλ’ όμως ομολογεί: «Τίποτα δεν έμεινε στη θέση του. / Υποδεχτήκαμε το Άγιο Φως, / μα μείναμε να κυνηγιόμαστε στα ξέφωτα».
Ωστόσο, η του χωρισμού δύο νέων απόσταση μπορεί να τους οδηγήσει στην ψύχραιμη θεώρηση του εαυτού τους και στην, παρά τις εξ αυτού τραυματικές εμπειρίες, απόφαση να προχωρήσουν στη ζωή με αισιοδοξία «ατενίζοντας το άπειρο σαν μικρά παιδιά». «Δεν υπάρχει ελπίδα», είπες. / «Δεν υπάρχει κενό, για να κρυφτούμε», σου είπα. / Προχωρήσαμε. / Αντιμετωπίσαμε τον θάνατο. / Ξεμακρύναμε./ Αντιμετωπίσαμε τους εαυτούς μας. / Βγήκαμε μπροστά. / Αισιόδοξοι. / Γεμάτοι πληγές. / Ατενίζοντας το άπειρο σαν μικρά παιδιά».

***
Επίγραμμα ενός στίχου η επόμενη σύνθεση: «Έλεος». «Το έλεός μου είναι η ύπαρξή μου». Ο συγκροτημένος άνθρωπος αντιμετωπίζει τις τραυματικές περιπέτειες και παθήματα της ζωής αντλώντας θάρρος από τις δυνάμεις της υπάρξεώς του. Παίρνει με αποφασιστικότητα και δυναμισμό τη ζωή στα χέρια του και αγωνιζόμενος σθεναρά προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος.

***
Επίγραμμα ενός στίχου και το «Ταξίδι». «Όλη μου η ζωή ένα ταξίδι». Όντως η ζωή του ανθρώπου, όπως και της ποιήτριας, είναι ένα ταξίδι, για να γνωρίσει ό,τι τον περιβάλλει, γη, ουρανό, θάλασσα με τα υπάρχοντά τους, να καλλιεργήσει το πνεύμα του, να σμιλεύσει την ψυχή του χαλιναγωγώντας τα πάθη του, να καλύψει τις ελλείψεις του, να ενταχθεί αρμονικά στην οργανωμένη κοινωνία, «την πόλιν» ως «πολίτης», σεβόμενος την «αιδώ» και την «δίκην».

***
Η ποιήτρια στην επιγραμματική σύνθεσή της «Μόνοι» επιζητεί την μοναξιά, την φυγή από την γήινη πραγματικότητα στην ανυπαρξία, στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, στην λήθη από τους άλλους, στην ασημαντότητα και προτρέπει σχετικά πρόσωπο αγαπημένο: «Ας μείνουμε και λίγο μόνοι / στο μηδέν / στο άπειρο / στο καθόλου / σαν κομμάτια / που συντρίβονται στη λήθη / σαν δύο άνθρωποι τυχαίοι / που δεν συναντήθηκαν ποτέ». Ίσως αυτή η φυγή βοηθάει τον άνθρωπο να βρει τον εαυτόν του και, λαμβάνοντας πιο ορθές αποφάσεις, να κάνει ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα ζωής.

***
Τελειώνω, παρόλο που ήθελα να σχολιάσω κι άλλες συνθέσεις από τις «Συνομιλίες», αλλά θα καταχρώμουν τη φιλοξενία της αγαπητής μου «Θεσσαλίας», με την επιγραμματική σύνθεση, ύμνο της φιλίας: «Οι φίλοι»: «Οι φίλοι που χάνονται. / Ας τους τιμάμε. / Οι φίλοι που έρχονται. / Ας τους κερδίζουμε». Λίγες λέξεις με βαθύ διαχρονικό νόημα προς βίωση απ’ όλους μας.

***
Υπέροχη αισθαντική, με ζείδωρο φιλοσοφικό στοχασμό ποίηση που προσφέρει στον αναγνώστη πολλά κεντρίσματα για θετικό της ζωής προβληματισμό, για εσώψυχο αγώνα ευρέσεως της αλήθειας και του χαρακτήρος ετάσεως. Είναι ποίηση που απαιτεί προσήλωση κι εμβάθυνση κατά την ανάγνωση των αποπνέοντων αρμονία σμιλευμένων στίχων των συνθέσεων. Γι’ αυτό συγχαίρουμε εκθύμως την Μαρία Αλμπανίδου για την σταθερή άνοδο στην «πολύ υψηλή της Ποιήσεως την σκάλα» ευχόμενοι ολοψύχως να έχει υγεία, υπομονή και τον Άνωθεν Φωτισμό προς δημιουργία κι άλλων αξιοπρόσεκτων ποιητικών Συλλογών. Τις αναμένουμε με πολλή χαρά και τιμή.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το