Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
Πώς φεύγουν οι μανούλες; / Πώς φεύγουν οι μανούλες; / Πώς χάνονται οι συντροφιές; / Πώς αδειάσαν οι αγκαλιές / κι όλα ξάφνου γίνανε / κοσμοχαλασιές; / Και συ με τα θλιμμένα / τα ματάκια, / ψάχνεις τη σκιά… / της μάνας τα χεράκια, / στην παγερή γωνιά… / να σε καλωσορίζει / και να σε προσδοκά. / Το σπίτι να μυρίζει / αγάπη προσφορά… / και το φαΐ στο πιάτο / να μοσχοβολά…
Έφυγε η μανούλα / επήγε στ’ ψηλά / στου κόσμου το «μπαλκόνι» / και μας χαμογελά… / Μας στέλνει την ευχή της / μας κάνει συντροφιά / με πλήθος αστεράκια / μια ξάγρυπνη νυχτιά… / Μας λείπει η μορφή της / η εικόνα η γλυκιά. / Σαν φυλαχτό την έχουμε / στο διάβα της βιότης, / μανούλα εσύ υπάρχεις / και μας καθοδηγείς.
Τα όνειρά μας ντύνεις, / στο φως της ροδαυγής / με αγάπη ενθαρρύνεις / το βήμα μας θωρείς. / Σαν κι εσένα, στον κόσμο / άλλος κανείς… / Μάνα, μανούλα, στο νου, / το φως είσαι της γης, / ο άναξ του ουρανού / ναός περικαλλής.