Του ΘΑΝΑΣΗ Χ. ΣΑΜΑΡΑ
Η συμμετοχή στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας διαψεύδει, νομίζουμε, και τους διοργανωτές και την Αστυνομία. Ούτε 95.000 πολίτες ήταν στη Θεσσαλονίκη, όπως ισχυρίζεται η Αστυνομία, ούτε 500.000 όπως υποστηρίζουν οι διοργανωτές – «πρωτοπόροι» και σύγχρονοι εθνικιστές. Και στην Αθήνα δεν ήταν ούτε 150.000, ούτε 1,5 εκατομμύριο. Άντε 300.000 – 400.000, όπως αποφαίνονται άλλωστε ειδικοί τοπογράφοι. Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς ότι το 15% του ελληνικού λαού δεν ήταν την Κυριακή στο Σύνταγμα. Επισημαίνουμε τις αριθμητικές αντιθέσεις γιατί έχει σημασία το μέγεθος της οργής και η ανοιχτή και δημόσια αντίθεση στην συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική. Βεβαίως, είναι φανερό, ότι η πλειοψηφία του λαού διαφωνεί με την απόφαση της διαπραγμάτευσης για σύνθετη ονομασία.
Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία πόσοι ήταν στα συλλαλητήρια. Αξία έχουν τα μηνύματα που εκπέμπονται, ποιοι δίνουν τον τόνο και κυρίως πώς τα προσεγγίζουν και τα αξιολογούν πολιτικές δυνάμεις και πολίτες.
***
Ο στρατηγός – θρύλος και πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ Ντε Γκωλ είχε πει: «Πατριωτισμός είναι να αγαπάς την πατρίδα σου. Εθνικισμός να μισείς τις πατρίδες των άλλων».
Ενδεχομένως να μην έχει επιστημονική αξία η ρήση του Γάλλου στρατηγού. Έχει όμως μεγάλη πολιτική σημασία. Και τούτο γιατί αποτελεί ασφαλές εργαλείο ερμηνείας της ομιλίας του Φράγκου Φραγκούλη στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Ο Έλληνας απόστρατος στρατηγός αποκάλεσε τους γείτονες «γυφτοσκοπιανούς» και το πλήθος από κάτω τον αποθέωνε. Δεν αμφισβητώ ότι ο εν πολλοίς άκαπνος στρατηγός αγαπά με τον τρόπο του την Ελλάδα. Όμως σίγουρα είναι ακραίος εθνικιστής και επομένως επικίνδυνος για τη μικρή μας χώρα, η οποία βρίσκεται περικυκλωμένη από δεκάδες εστίες έντασης και εν εξελίξει σκληρό παιχνίδι γεωπολιτικής.
Δεν θα είχε καμιά αξία η μνημόνευση της ομιλίας και η ενασχόληση με αυτήν αν πίσω από τον στρατηγό δεν στοιχίζονταν πολιτικό-επιχειρηματικά συμφέροντα και αν με τη στάση τους δεν βοηθούσαν ή ενθάρρυναν πολιτικοί όπως ο Αντώνης Σαμαράς και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Και αν δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες δεν εξέφραζαν τον θαυμασμό τους για την «ελληνική ψυχή», η οποία ήλθε στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα να συναντηθεί με τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι η πλειοψηφία όλων όσων διαδηλώνουν και εκείνων που διαφωνούσαν και εξακολουθούν να διαφωνούν με τις προηγούμενες και τη σημερινή κυβέρνηση διαθέτουν ελληνική ψυχή. Οι άλλοι; Όσοι επιθυμούν συμφωνία με σύνθετη ονομασία; Όσοι είναι αντίθετοι με τον Φράγκο Φραγκούλη, τον Μίκη και τους Ιεράρχες στερούνται ελληνικής ψυχής;
Δηλαδή, ο Αντώνης Σαμαράς είναι μέγας πατριώτης και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μειοδότης; Και γιατί διαθέτει ελληνική ψυχή ο πολιτικά ασπόνδυλος Πάνος Καμμένος; Όλοι όσοι ενδύονται ένδοξες και αιματοβαμμένες φορεσιές και τις νύχτες επισκέπτονται τη Γευγελή, συναλλάσσονται με Σκοπιανούς και την επομένη καρναβαλίζουν διαθέτουν ελληνική ψυχή και όχι οι νηφάλιοι, ψύχραιμοι που βλέπουν το αδιέξοδο 25 χρόνων και ομιλούν μετά λόγου γνώσεως;
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πει κάποτε ότι στη διεθνή σκηνή δεν κυριαρχούν τα δίκαια των κρατών, αλλά τα συμφέροντα. Αν έχει δίκιο που έχει γιατί τον επιβεβαιώνει τόσο η παγκόσμια όσο και η ελληνική ιστορία, τότε γιατί οι πρωταγωνιστές των συλλαλητηρίων βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας και της πολιτικής;
***
Από την πολιτική αντιπαράθεση των ημερών βγαίνουν πολλά συμπεράσματα. Ένα από αυτά είναι η επάνοδος της σκληρής Δεξιάς. Θα την ορίζαμε ακριβέστερα ως Ακροδεξιά εντός της Ν.Δ. Αυτή που ο ιδρυτής της είχε εξορίσει στις ντουλάπες του σπιτιού της παράταξης.
Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι στην Ελλάδα παραμένει είδος εν ανεπαρκεία ο πολιτικός φιλελευθερισμός. Όλοι όσοι, ομνύουν τον φιλελευθερισμό, είτε πολιτικοί, είτε αναλυτές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει θεωρητικά και πρακτικά πολιτικός φιλελευθερισμός, είτε παραβλέπουν ότι εχθρός του διαχρονικά είναι ο ανορθολογισμός και το πεζοδρόμιο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θεωρητικά τουλάχιστον, είχε δείξει πριν ακόμη αναλάβει την ηγεσία της Ν.Δ. ότι ήταν φιλελεύθερος. Φαίνεται όμως πως-ως προς το σκοπιανο- προσχώρησε στη λογική της σκληρής Δεξιάς. Παραδόθηκε αυτοβούλως στον Άδωνι και τον Α. Σαμαρά. Βεβαίως, οδηγήθηκε στην πολιτική αιχμαλωσία εκ των πραγμάτων. Από την τακτική Τσίπρα και το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Εκεί που έφτασαν τα πράγματα δεν είχε άλλη επιλογή. Όμως, η πραγματικότητα είναι αυτή.
Ως γνωστόν, η διαπραγμάτευση με τους Σκοπιανούς άρχισε πριν τις γιορτές. Ισχυρίστηκαν πολλοί ότι η κυβέρνηση κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κατόπιν απαίτησης Αμερικανών και Ευρωπαίων. Ίσως να ’ναι και έτσι.
Ωστόσο γεγονός είναι ότι η κυβερνητική αλλαγή στα Σκόπια με την επικράτηση των μετριοπαθών, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για επίτευξη λύσης.
Ενώ άρχισαν οι διαπραγματεύσεις τόσο η Ν.Δ. όσο και το «Κίνημα Αλλαγής», αν και δεν γνώριζαν τις κυβερνητικές επιδιώξεις, αν και είχαν καεί στον χυλό και όφειλαν να φυσήξουν και το γιαούρτι, εν τούτοις έβλεπαν θετικά το ενδεχόμενο συμφωνίας. Όμως:
– Διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε ενιαία κυβερνητική γραμμή. Τσίπρας και Καμμένος ακολουθούσαν εντελώς αντίθετες γραμμές. Η κοινή γνώμη παρακολουθούσε τις οβιδιακές μεταμορφώσεις Καμμένου, οι οποίες εκτυλίσσονταν πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Άκουγε τον Αλέξη Τσίπρα και υπουργούς να κατακεραυνώνουν τη Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη και όχι τον συνεταίρο τους. Επιπλέον, δεν υπήρχε καμία ενημέρωση των πολιτικών κομμάτων. Ο πρωθυπουργός προσέτρεξε νύχτα να ενημερώσει τον Αρχιεπίσκοπο και κρατούσε -ως μη όφειλε- στο σκοτάδι τις ηγεσίες των κομμάτων.
Έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση ασκούσε εξωτερική πολιτική με το βλέμμα στραμμένο στην εσωτερική πολιτική ζωή.
Πρώτο μέλημα του Αλέξη Τσίπρα ήταν να δημιουργήσει καταστάσεις διεμβολισμού της Ν.Δ. Γνώριζε ότι ένα κομμάτι της αντιτίθεται στη συμφωνία και έτσι αντί να συνετίσει τον εταίρο του «στρατηγό» Πάνο Καμμένο προσπαθούσε να τον σώσει εκλογικά. Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Και να λύσει το Σκοπιανό και να αποδυναμώσει τη Ν.Δ. Οδήγησε τελικώς τον Μητσοτάκη στον εναγκαλισμό του με τους σκληρούς Δεξιούς, χωρίς να αντιλαμβάνεται ή να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις στο υπό διαπραγμάτευση πρόβλημα, αλλά και στην πολιτική ζωή απ’ εδώ και πέρα.
Με την τακτική Τσίπρα και των συν αυτώ ανεπαισθήτως οδηγούμαστε σε νέο διχασμό.
Δυστυχώς.
Γεννιέται το ερώτημα: Τι δέον γεννέσθαι;
1ον Αν δεχθούμε πως ότι λέει ο Αλέξης Τσίπρας για το Σκοπιανό τα εννοεί, τότε είναι βέβαιον ότι θα προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις. Το παρελθόν του όμως προεξοφλεί είτε μια νέα κωλοτούμπα, είτε επιμονή σε επικίνδυνο εσωτερικό παιχνίδι. Δεν έχουμε όμως και τίποτα να χάσουμε περιμένοντας…
Αν τελικώς καταφέρει να πετύχει μια έντιμη συμφωνία θα έχει προσφέρει μεγάλη υπηρεσία. Είναι πιθανόν, αλλά όχι βέβαιο ότι θα πληρώσει εκλογικό τίμημα. Πόσο βαρύ θα είναι θα εξαρτηθεί και από την τακτική του Κινήματος Αλλαγής και τους κεντρώους ψηφοφόρους, οι περισσότεροι των οποίων απογοητεύθηκαν από τη στροφή Μητσοτάκη. Αν όμως για πρώτη φορά ο Αλέξης Τσίπρας επιδείξει εθνική υπευθυνότητα οφείλουν όλες οι δυνάμεις να βοηθήσουν.
Πιθανή εξέλιξη επίσης η διάρρηξη των σχέσεων ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ. Είτε με αποπομπή Καμμένου με απόφαση Τσίπρα, είτε με αποχώρηση του πρώτου. Έτσι ή αλλιώς όμως οι εκλογές όλο και πλησιάζουν.
2ον Ο Κ. Μητσοτάκης όπως προαναφέραμε έκλεισε τις πόρτες στον φιλελευθερισμό. Οριστικά; Τίποτα στην πολιτική δεν είναι οριστικό και αμετάκλητο. Θα του δοθεί η ευκαιρία να απαλλαγεί από εκείνους που έφθασαν στα όρια αντοχής της σοβαρής δημοκρατικής παράδοσης που κληροδότησαν ο μεγάλος Καραμανλής, ο Γεώργιος Ράλλης και Κων. Μητσοτάκης. Το ερώτημα είναι αν την ώρα που θα έχει την ευκαιρία θα είναι τόσο δυνατός για να δείξει την έξοδο στους φανατικούς συνεργάτες του.
Έως τότε η αντίληψη ότι ο σημερινός Κυριάκος είναι άλλος από εκείνον που απέδειξαν οι Κεντροδεξιοί δημοκρατικοί πολίτες θα παραμείνει ισχυρός. Για να μην τον αδικούμε πρέπει να παραδεχθούμε ότι απέναντι στην τακτική Τσίπρα το οπισθεν ολοταχώς ήταν μονόδρομος για αυτόν.
***
Με όλα αυτά και πολλά ακόμη φαίνεται πως πολιτικοί και πολίτες εξακολουθούμε να είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών.
Οκτώ χρόνια κρίσης και ο αναστοχασμός παραμένει στο περιθώριο. Η σοφία ζητούμενο.
Οι πικρές εμπειρίες σαν να μην υπήρξαν. Δεν πρόσθεσαν γνώση.
Τούτων δοθέντων και με αφορμή τα συλλαλητήρια καλούμε τον κάθε καλόπιστο που πιστεύει στην παντοτινή αλάνθαστη σοφία του λαού, καθώς και στους πολιτικούς που την εξυμνούν, να σκεφτεί και να απαντήσει:
– Είχαν δίκιο οι εκατοντάδες χιλιάδες που διαδήλωναν εναντίον Σημίτη – Γιαννίτση για το ασφαλιστικό; Τι έδειξε η ζωή;
– Τι απέγιναν οι λαοσυνάξεις του μακαριστού Χριστοδούλου και τα εκατομμύρια υπογραφών; Ο Σημίτης τότε δεν υπέκυψε.
Έπαθαν τίποτα οι Έλληνες με τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες; Μειώθηκε ο αριθμός των πιστών; Περιορίστηκε ο ρόλος Ιεραρχών και ιερέων;
– Είχε δίκιο ο λαός όταν έδωσε 61% στο όχι του 2015; Και αν ήταν σοφοί αυτοί που συγκρότησαν το 61% γιατί ανέχθηκαν το ΟΧΙ της σοφίας τους και της υπερηφάνειας τους να το μετατρέψει σε υποταγμένο ΝΑΙ μέσα σε μία ημέρα ο Αλέξης Τσίπρας;
Και να πάμε λίγο πιο μακριά. Ο σοφός ελληνικός λαός δεν καταψήφισε τον δημιουργό της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών; Ωφεληθήκαμε ή οδηγηθήκαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή;
Οι επίγονοι του «οίκαδε» είναι αυτοί που δίνουν σήμερα τον τόνο σε πλατείες και πεζοδρόμια.
Υ.Γ.
Για ορισμένους φίλους που αντιτίθενται στη σύνθετη ονομασία
1ον Ο Κων. Μητσοτάκης είχε πει πριν χρόνια ότι είναι αφόρητη υποκρισία να εναντιώνεσαι στη σύνθετη ονομασία όταν όλος ο κόσμος την αποκαλεί σκέτη Μακεδονία. Είχε δίκιο ή άδικο;
2ον Την περίοδο 1910-1920 δύο διεθνείς συνθήκες που υπέγραψε η Ελλάδα μοίρασαν τη Μακεδονία ως εξής: Στην Ελλάδα το 51%, στη Γιουγκοσλαβία το 39% και στη Βουλγαρία 10%. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών στα έγγραφά του αναφέρονταν σε Γιουγκοσλαβική Μακεδονία και Βουλγαρική Μακεδονία.
Γνωστά είναι όσα επακολούθησαν της κυριαρχίας Τίτο στη Γιουγκοσλαβία.
3ον Τόσο από οικονομικής όσο και στρατιωτικής πλευράς η Ελλάδα έναντι των Σκοπίων υπερέχει συντριπτικά. Ένας γίγαντας απέναντι σε νάνο.
Η οικονομία μας είναι 20 και πλέον φορές πλουσιότερη των Σκοπίων. Ο πληθυσμός είναι πάνω από 5 φορές μεγαλύτερος.
Τα Σκόπια διαθέτουν 8.000 στρατιώτες, οι οποίοι φέρουν οπλισμό της εποχής Τίτο. Αντίστοιχα η Ελλάδα διαθέτει 161.000 οπλίτες. Τα Σκόπια διαθέτουν 12 πολεμικά αεροσκάφη και εμείς 600. Οι Σκοπιανοί 31 τεθωρακισμένα και εμείς 1.365.