Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΙΓΚΛΙΦΥΣΗ
Μετά από ένα διήμερο αγωνίας με ανακούφιση, οι Έλληνες πολίτες, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, πληροφορήθηκαν χθες το πρωί την ύπαρξη συμφωνίας με τους εταίρους, μιας συμφωνίας που θα αποτρέψει να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια.
Το τίμημα της συμφωνίας ή του τρίτου μνημονίου είναι πολύ βαρύ για τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι για μια ακόμη φορά καλούνται να σηκώσουν ένα τεράστιο φορτίο με οικονομικές επιβαρύνσεις, αλλά και αλλαγές που επηρεάζουν την καθημερινότητά τους, τη ζωή τους με τον όποιο προγραμματισμό είχαν κάνει.
Με τους όρους της συμφωνίας-τα προαπαιτούμενα για να πάρει η χώρα τα 86 δισ. ευρώ- η χώρα καλείται να υιοθετήσει «πιο φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις» και να πάρει μέτρα που πλήττουν την πλειονότητα των πολιτών, κυρίως όμως τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, που θα κληθούν να πληρώσουν δυσανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Όλα όσα προηγήθηκαν της συμφωνίας είναι γνωστά και αναμφίβολα η στάση των εταίρων έκανε και στη χώρα μας περισσότερους ανθρώπους να σκέπτονται αν όσα άκουγαν με την είσοδο της χώρας μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα. Σίγουρα περισσότεροι από ποτέ αμφισβητούν αν είναι αυτή «η Ευρώπη της αλληλεγγύης», «η Ευρώπη της κοινωνικής συνοχής», χωρίς να παραβλέπουν τα δικά μας λάθη, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν επί δεκαετίες σ’ αυτή εδώ τη χώρα. Όπως και ότι αυτό που έγινε μέχρι να φτάσουμε στη συμφωνία ήταν απόλυτα ταπεινωτικό για τη χώρα, σε σημείο να υπάρχουν δηλώσεις του τύπου «ώς εδώ, αρκετά εξευτελίσαμε την Ελλάδα».
Μετά τη σύνοδο κορυφής η πλειονότητα των Ελλήνων νιώθει ανακούφιση. Όχι μόνο γιατί παραμείναμε στο ευρώ, αλλά γιατί δεν θα βαδίσουμε σε αχαρτογράφητα νερά, γιατί δεν θα πάρουμε ένα δρόμο που κανείς δεν ξέρει πού οδηγεί και σίγουρα τίποτε να προϊδεάζει ότι η κατάληξή του δεν θα ήταν η απόλυτη καταστροφή για τη χώρα, για την κοινωνία.
Οι πολίτες όσο και αν δυσκολεύονται να πειστούν ότι πρέπει και στα επόμενα χρόνια να υποστούν τις συνέπειες της σκληρής-σκληρότερης από κάθε άλλη φορά- λιτότητας που μας επιβάλλουν οι δανειστές, ελπίζουν και εύχονται να είναι το τελευταίο βαρύ μνημόνιο που θα πρέπει να τηρήσουν και ότι οι γενιές που ακολουθούν να βρεθούν σε καλύτερη μοίρα.
Αν το έργο επαναληφθεί και σε λίγους μήνες βρεθούν στο ίδιο έργο θεατές με νέες διαπραγματεύσεις και με νέους όρους, τότε πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Και αυτοί που τότε θα υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ και στην Ευρώπη με δυσκολία θα μπορείς να τους εντοπίσεις.